Eigenaardigheden

Tijd voor weer een nieuw stukje op de site!!
Niet dat ik hier de laatste weken nou zoveel meegemaakt heb, maar in een onbewaakt uurtje alleen op de poli (wachtend op de rest van de verdwenen dokters die naar een presentatie waren, wat ik eigenlijk wel wist en waar ik ook naartoe had gewild maar vergeten was) heeft mijn brein eens even allerlei eigenaardigheden van dit mooie land doorgerateld. De poli onafgesloten verlaten kan namelijk niet (liggen o.a. allemaal dure chemotherapie-medicijnen en bovendien alle patientendocumenten) en de paar artikelen die ik nog moest lezen staan op mijn USB-stick die ik alleen op drie computers in de bieb kan inpluggen.
Oftewel, ik had eventjes niks te doen en moest het fort bewaken.

STRAATBEELDEN
Allereerst maar de eigenaardige dingen op straat, die me de hele tijd al opvallen maar wat ik volgens mij nog nooit geschreven heb op de site.
Vlakbij het ziekenhuis zitten allemaal winkels waar je ziekenhuiswaar kunt komen. En dan bedoel ik niet alleen sexy getailleerde witte jasjes en stoere operatie-pakjes. Nee, daarmee bedoel ik eendebekken, buikenspreiders, chirurgische pincetten, en al die andere tangetjes en vasthouddingen waarvan de naam allang weer vergeten ben (oeps). Je stapt hier gewoon de winkel binnen en kunt zo je eigen operaties beginnen!!

Als je dan zo´n winkel voorbijloopt, zou het heel goed kunnen dat je een ober tegenkomt met een dienblad in zijn hand met daarop een ´café con leche´ (kopje koffie met ongeveer de helft melk). Hier kun je telefonisch een kopje koffie bestellen, die dan wordt thuisbezorgd. Of nou ja, het zijn vooral de winkeliers die deze bestelservice gebruiken. (thuis kun je natuurlijk zelf wel koffie zetten, hoewel ze hier vooral oploskoffie drinken…).

Tegelijkertijd loopt dan aan de andere kant van de eenrichtingsverkeerstraat, soms 4 of 5 autobanen breed, een professionele hondenuitlater. Dit zijn echt stoere kerels, die lopen rond met tot wel 15 honden aan de lijn, in de hand en om hun middel. Poedels?, nee, rotweilers, dobermans, en nog meer van dat soort geva(a)r(t)en.
Deze mannen laten niet alleen de honden uit, maar verzorgen ze ook vaak de hele midweek. Ze zijn opgeleid om ziektes op te sporen en leveren de trouwe viervoeters in het weekend weer bij hun rechtmatige eigenaars af.

PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE
(was ik in het vorige stukje vergeten zag ik, sorry)

NORMALE WEEK/AVONDACTIVITEITEN
Afgelopen dinsdag was ik weer van de partij bij de folklore. Superleuk, en ik ben eigenlijk al helemaal zo slecht niet meer. Helemaal niet als je de al-jarenlang-dansende-dames wegdenkt, dan doe ik het best goed!
Haha, afgelopen dinsdag dus weer lekker aan het folkore dansen, totdat…. De stroom uitviel. We hadden hier weer een gigantische stortbui, waar een elektriciteits-iets dus niet zo goed tegen kan. Voortijdig de les afgebroken en door de onweer en regen naar huis gerend. Een zucht van verlichting voor de deur: wij hadden nog wel elektriciteit.
Zonder stroom kun je natuurlijk best wel leven, maar ja, de vorige keer zaten we 1,5 dag zonder stroom met donkere trappenhuizen en zonder lift naar de 12de verdieping. Toen vond ik dat heel erg grappig, eens een keer iets anders, maar het moet niet te vaak gebeuren hoor!
Niet iedereen vond het toen even leuk, de Porteños stonden met protestvuren op straat de electriciëns uit te jouwen.
Op mijn verjaardag viel de stroom trouwens ook nog eventjes uit, maar dat was maar gedurende 10 minuten.

Vorige week ben ik bij de spinning voor het eerst naar het uur van de vrouwelijke instructrice geweest. Bomvol kerels (normaal voornamelijk vrouwelijke fietsers). De les was saai en de muziek was niet echt enthousiastmerend. Denkend waarom er dan in vredesnaam zoveel mannen op dit uur waren, kwam spontaan de oplossing te voorschijn. De twee oplossingen beter gezegd, het shirt ging uit. Tja, in een minitopje lesgeven is natuurlijk ook een manier je les vol te krijgen!
Ik ga voortaan gewoon weer naar een van de mannelijke sportleraren, die mag/moet je hier ook kussen ;)

Bij de tango was ik al een tijdje niet geweest, maar vorige week wel weer. Een gratis les in Milonga, een ander (makkelijker) ritme. Erg leuk en gezellig, dus moet mijn lessen maar weer hervatten!

PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE

ACTIVITEITEN VAN DEZE WEEK
Toen deze zaterdag dus een avond met een bandje op de tangoschool was, ben ik dan ook heen gegaan. Alleen, want Lana kon niet en verder ken ik niemand die eventueel wel mee zou willen naar een avondje tango.
De avond begon vroeg, om 23.00u., met avondeten (voor de rest dus, ik had thuis al gegeten). Een band van 4 jongens met gitaren, bandoleon en zo´n drumbox met verschillende geluiden speelde mooie muziek.
Ik had mij aangesloten bij een paar klaarblijkelijk vaste bezoekers, waarmee ik interessante gesprekken voerde. Na de band, werd er gedanst. Ook ik de voetjes van de vloer, en dat ging best wel redelijk (na 3 weken geen tango gedanst te hebben).
Toen ik rond 3.30u mijn sportschoenen weer aantrok om het halve uurtje naar huis te wandelen, wilde de (enige) wat jongere man (jaar of 30 ofzo) nog met mij dansen. Ja hallo, ik zat daar al iets van een half uur! Maar goed, nog twee nummers op mijn sportschoenen de zaal rondgetangoot en toen naar huis om lekker te slapen.

De avond ervoor was namelijk een extreem kort nachtje geweest: feestje van Debora, een van de arts-assistenten uit het ziekenhuis.
Pizza eten om 23.00u in een soort &zo (kroeg in Groningen, voor de andere lezers) en daarna veranderde ook het loungedeel in dansruimte.
Eerst 2 uur trance (of zoiets) en toen de rest van de nacht Musica Latina. Rond 5.00u vond ik het wel leuk geweest, als je de muziek niet kent en er steeds ogenschijnlijk hetzelfde wordt gedraaid, wens je je uiteindelijk in de 9e!! Hoewel daar niet zoveel voor nodig is! Dat mis ik toch wel hoor, die gezellige (dronken) vrijdagnachten in de 9e en de tap… :D

Tegenover deze hippe club in de wijk Palermo, zat de Nederlandse kroeg Van Koning. Die heb ik dus ook nog even bekeken, overal foto´s van Máxima en Wimlex.
Haha, koninginnedag ga ik zeker weten daar vieren!! :D


Over Zorreguieta gesproken, vorige week kwam er een oud chef de clinique op de poli langs. Een vriend van de vader van Máxima! Hij vond dat ik Máxima maar een kaartje in het Spaans moest sturen, en dan zou ze me vast uitnodigen om een keertje een kopje koffie te drinken. Haha, ja vast. :)

In datzelfde topchique Palermo heb ik trouwens mijn eerste spijkerbroek sinds hele lang tijd gekocht. Die had ik van Lana en Nico op mijn verjaardag gekregen!! Maar, van de wortelbroek was ik niet zo gecharmeerd, dus heb de jeans omgeruild voor een ander model. Nadat ik zo´n beetje alle broeken geprobeerd had… Daarom had ik een hekel aan spijkerbroeken kopen, nu weet ik het weer!

PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE

VERGETEN STUKJES
In de stoffige dorpjes in Salta en Jujuy wordt net zo hard geveegd als hier op straat. Het verschil is wel, dat de mensen hier hun stoepje schoonvegen en deze dan ook schoon blijft…. Totdat er weer een hond op schijt of iemand er zijn zwerfafval erop dumpt.
In Tilcara waait twee seconden later weer een hele berg stof en zand op het stoepje. Dat overigens zelf van zand is, aangezien de wegen er niet bestraat waren!

En de handafdrukken op mijn kont had ik ook nog niet vermeld. Tijdens de glibberpartijen in dat Nationaal Park van Calilegua, tijdens de tocht op zoek naar de poema, gleed ik achteruit naar beneden. De vrouwelijk gids achter mij, stopte mij met beide handen op mijn kont.
Nu ik dit schrijf, moet ik weer denken aan de legendarische cirkeltijger Marije, met haar witte broek en de modderhandafdrukken van Sjabbe daarop…. :D

PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE

ZIEKENHUISSOAP
Het is woensdag, de vrije dag van de meeste artsen van de oncologiepoli. Ik zit samen met Sebastián in het kleine kamertje...
Afwachten of er ook patienten komen vandaag, want ze komen vaak onaangekondigd zonder afspraak. Sebastián doet zijn best er niet zo moe uit te zien, want die heeft de afgelopen 24 uur een dienst op de spoed hier in het ziekenhuis gedraaid. En werkt de daaropvolgende dag dus gewoon door, hoewel hij woensdags altijd rond het middaguur naar huis probeert te gaan om een siesta-uurtje te houden.
Diego komt binnen, ook moe van de nachtdienst die hij in een ander ziekenhuis gedraaid heeft. Even later komt dokter Pirotta ons verblijden met zijn kennis en verhalen (wordt je wel een beetje moe van zo af en toe, maar is een leuke afleiding van de dagelijkse lab-uitslagen-sleur voor de anderen). De grote Pirotta (zoals hij door een van de patientjes genoemd werd) vindt dat het tijd is voor koffie. Dat vind ik ook, dus ga ik koffie zetten.
Inmiddels is ook Alejandra binnen komen druppelen, een farmaceute. Sinds kort prepareert zij de chemo-medicatie. Steriel en onder veiligere omstandigheden. Een heel verbetering! (niet zonder handschoenen met de ene naald methotrexaat opzuigen en daarna met een nieuwe naald wat NaCl erbij zuigen en vervolgens weer de helft eruit spuiten om de juiste hoeveelheid te verkrijgen (volgens mij is dat onmogelijk zonder de medicijnen ook uit de spuit te spuiten)).
Iedereen zit rustig te kletsen, als ik de kopjes volschenkt met koffie. De vier kopjes die we hebben, maar we zijn met z´n vijven vanochtend…
Ik twijfel, zou ik de beker van Diane pakken….

(hier moeten jullie een reclame indenken)

…ik herinner me nog goed hoe Diane maandag furieus was toen ze zag dat Alejandra koffie uit haar beker dronk. Die beker had ik haar gegeven, na overleg met Diego. Ik wist dat het Diane´s beker was en dat ze daar erg op gesteld is, maar Diego vond dat we die wel konden gebruiken. Diane griste bij binnenkomst de beker uit Alejandra´s hand en barstte in een stortvloed van kwaadaardige bewoordingen uit.
Diane is de administratieve medewerkster, die serieus echt waar een beetje gek is. Dat zeggen ze tenminste allemaal, en ik vind haar ook enigszins raar.

Ik twijfel… maar het is woensdag, en woensdag is Diane vrij. En bovendien kon ik ook wel een kopje koffie gebruiken.
Ik pak de beker van Diane en was hem nog even grondig af. Bij gebrek aan theedoek, maak ik een het-water-eruit-slaande-beweging en …. PATS. Handig dat ik ben, ram ik het oortje tegen de wasbak aan en die breekt er zo vanaf.
Van Diane´s heilige beker. Die ik dus gemolesteerd heb.
Slik…
Met het oortje in de ene hand en de beker in de andere loop ik het kleine polikamertje weer in. Dokter Pirotta schrikt als eerste en ik moet eigenlijk alleen maar heel hard lachen. Mierda!! (Fuck)

´s Avonds koop ik een nieuwe mooie beker voor Diane, onderwijl excuses verzinnend. Niks logisch schiet me te binnen.
De volgende ochtend stop ik het cadeautje in mijn tas en pak ik thuis een beker melk. Zie ik daar ineens exact dezelfde beker op de plank staan! Hupsekee, ook in de tas. Die kan voor Virginia nooit zo belangrijk zijn als voor Diane!!
Snel naar het ziekenhuis waar Sebastián gelukkig al is (daarmee bedoel ik dat de deur van de poli dus al open is). Als een mirakel tover ik de beker uit mijn tas en zet hem op de plank boven de wasbak. De kapotte beker stoppen we snel in mijn tas.

Even later komt Diane binnen en schenkt zichzelf een kopje koffie in.
Dokter Pirotta is de volgende die zijn entree maakt, en hoort Diane bij de computer schuifelen (tilt haar voeten niet op). Geen woede-uitbarstingen, maar tevreden geneurie komt er uit haar mond.
Hij kijkt me verbaasd aan, en Sebastián buigt zich naar zijn oor om hem te vertellen over de magie die ik uit mijn mouw geschud heb.
Goedkeurend barst hij in een gniffelen uit.
Ons geheimpje.

PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE

Over geheimpjes gesproken: Diego Pluisje Maradona.
Diego Dios, God, ligt in het ziekenhuis van Sebastián, (N)Arcos. Toepasselijk he?
Er schijnen hordes journalisten voor de deur te staan en enkele labwaarden zijn al naar buiten verkocht. Ik weet niet welke, maar Sebastián heeft ook even research gedaan.
Onder een valse naam ligt de legende op een zaal met bewaking, dus niet iedereen kan zomaar zijn urine-uitslagen bekijken. Maar, er zullen er weinig zijn die torenhoge concentraties cocaïne of hun afbraakproducten erin hebben!
Onze Diego wist te vermelden dat er ter wereld meer mensen Diego Maradona kennen dan Jezus Christus. Dat had hij ergens gelezen of gehoord. Lijkt mij persoonlijk een beetje overdreven, maar een legende blijft het natuurlijk wel!!
Zal morgen eens vragen hoe het met de voetbalheld gaat.

Oja, voor de skypers onder jullie:
Ik ben tegenwoordig ook in het bezit van een Skype ID: joke.buring. Onze computer heeft een microfoontje, dus er kan gratis met mij gebeld worden!!
Heb het al uitgetest met Pap en Mam aan de Wolfhorn, en het werkt prefect!
Heel erg leuk om even weer wat Nederlands te praten, en vooral natuurlijk om even weer met mijn ouders te praten!
Hele dikke kus allemaal!!

Ennuh Janneke, ik begin het somber in te zien, het cadeautje wat je opgestuurd hebt is nog steeds niet aangekomen…