Bij mijn dokters slapen!

Ik lijk zo langzamerhand wel een Argentijnse!! Zeggen dat ik nog een stukje schrijf, en het vervolgens gewoon niet doen. Nog niet doen.
Maar, dat komt natuurlijk allemaal uiteindelijk wel goed, ik kan jullie niet mijn laatste avonturen onthouden. En bovendien schrijf ik ook voor mezelf, want dat potentiële reisdagboek van mij eindigt op 3 mei. Dat is al een tijdje geleden…

PENINSULA VALDES
Laat ik maar gewoon beginnen met Peninsula Valdés.
Samen met Lana en Indra ben ik, heel heel lang geleden, heel heel lang in de bus gaan zitten die heel heel koud was en waarin ik heel heel slecht slapen kon.
De Argentijnen hadden namelijk 20 juni, nationale feestdag, verplaatst naar maandag 18 juni. Dus, weer een lang weekend! Omdat ik echt al verschrikkelijk veel gedaan had op de poli en er geen patiënten ingepland stonden die vrijdag (dat zegt natuurlijk niks, ze komen meestal zomaar ineens langs zonder afspraak) had ik vrijdag vrij genomen. Donderdagmiddag dus de bus in. We werden gezelschap gehouden door de Noord- en Zuid-Amerikaans kampioen chinees boksen (sanda, nooit van gehoord, maar je moet er in elk geval nogal gespierd voor zijn ;)), en 4e jaar op rij won deze Argentijn ook dit jaar de titel. Vrijdagmiddag, na 22 uurtjes, stapten we er redelijk murw de bus weer uit. Maar, we waren in Patagonië, in het land van de walvissen!!!
Ingekwartierd in een supermooi hostel en meteen een auto gehuurd voor de volgende dag. Filmpje op de megatv met DVD-speler in het hostel en lekker warm in een bedje slapen. Dat was wel ietsje anders dan de allergoedkoopste bus met van die schuifraampjes die open kunnen en waardoor het binnen dus gewoon waait, heerlijk!!
De volgende ochtend zijn we in de auto gestapt en heb ik naar Peninsula Valdés gereden, een groot natuurgebied op een schiereiland. Gravelwegen, diepe geulen, bultjes, wildroosters, maar wel goede bewegwijzering. Fantastisch mooi!!! We reden letterlijk tussen de overstekende schapen, koeien, en paarden. Maar ook de guanaco’s, een type lama, dartelden lustig in het rond. We hebben nog een vosje gezien, een heleboel roofvogels en mooie uitzichten. En daar ging het eigenlijk niet eens alleen om: wij kwamen voor de WALVISSEN!!!

We zijn naar het enige dorpje van drie straten op het schiereiland gereden en daar konden we zo in de rubberboot (ja, wel een grote hoor, niet eentje die zo kapseist) stappen om de walvissen van dichtbij te bekijken.
Wat gaaf!!!!!! Echt supercool!! Vetmazzel, we hadden zeker weten de juiste tour uitgekozen. We dobberden tot op een metertje of 5 van parende walvissen!!! De staarten die boven het water uitstaken konden we bijna aanraken. Op een paar tientallen meters afstand werden nog wat bommetjes gedemonstreerd door een walvis. Ongelooflijk!!! Wat indrukwekkend!!
En eigenlijk helemaal niet zo heel erg koud, in de winter in Patagonië. We hadden er een heerlijk zonnetje bij!! Aan de kust hingen nog wat luie zeeleeuwen en de zeemeeuwen pendelden wat heen en weer van walvis naar walvis.

Na onze walvistocht hebben we heerlijk onze enorme berg eten weggewerkt (leek wel voor 3 dagen, we gingen maar een dagje met de auto weg), een van onze specialiteiten :D! Supergezellig het hele schiereiland rondgereden. In Punta Norte, het noordelijkste puntje, was twee dagen geleden nog een orka gesignaleerd! We werden hartelijk begroet door een stel vogeltjes die even een rondedansje voor ons maakten en door een heel nieuwsgierig gordeldiertje. Ik kreeg een dikke lik over mijn vingers voordat hij voor de camera poseerde.
Die orkas hebben we niet gezien, wij zagen luierende zeeleeuwen en een groepje zonnebadende zeeolifanten. De pinguïns hadden het trouwens beter bekeken, die liggen nu lekker in Brazilië op het strand bruin te worden! Daar moeten ze wel eerst een aardig eindje voor zwemmen hoor.

Bij onze laatste tussenstop werd er al op ons gewacht, de ranger van Punta Norte had doorgegeven dat er nog drie meiden aankwamen. Dus, controle te over (je kunt ook beter niet daar in de middle of nowhere zonder telefoonsignaal aan de kant van de weg komen te staan). Ook daar hebben we de zeeleeuwen en zeeolifanten nog bewonderd en de mooie zonsondergang gekeken.

En toen… was het donker. Pikkedonker!!! We moesten nog ongeveer twee uur terugrijden over soortgelijke weggetjes met wild voor, naast en achter de auto. Maar, dat ging prima, ook Indra nam het stuur graag in de hand!
Onderweg terug hebben we uiteindelijk in het donker de afslag naar een strandje gevonden waar de walvissen vaak vlakbij zwemmen. Niks te zien natuurlijk, maar je kon ze wel horen!!! De volgende ochtend weer naar hetzelfde strand gereden in onze VW en de walvissen bewonderd, qué bueno!! Ontzettend van het uitzicht genoten en de auto weer teruggebracht.

’s Middags heb ik mijn kennis vergroot in het Ecocentrum, leuke weetjes! Zo is een zeeolifant bijvoorbeeld maar 19 dagen per jaar niet-zwanger! ’s Avonds weer een film in het hostel met de andere tijdelijke bewoners en Lana heeft een heerlijke semi-Oekraïense maaltijd voor ons geprepareerd. Maandagochtend hebben we wat langs het strand gelopen, hoorden we ineens in Puerto Madryn, onze uitvalsbasis, walvissen! Op de pier kwamen er een heleboel voorbij, niet alle 900 die elk jaar dit deel van Argentinië aandoen, maar we hebben er zeker in totaal een stuk of 40 gezien gok ik. En ook hier werden de bommetjes nog even gretig vertoond! Wow!!!
Met een hoofd vol indrukken weer 22 uur in de ijskoude bus, en dinsdagochtend gewoon weer op de poli! Oogjes als een Vietnamese, met bergschoenen en joggingbroek. Ach, wat kan het schelen!

PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE

De poli.. daar heb ik nog wel een mooi verhaaltje over…
Met Sebastián sta ik een beetje op/om de archiefkast heengehangen (te praten). Ik zit een beetje met het sleutelgaatjedingetje te spelen. Dat is zo’n slotje dat als de kast niet op slot is uitsteekt, en dat je als je de kast op slot wilt doen, moet indrukken.
Inderdaad, dat doe ik dus per ongeluk, het sleutelgat indrukken. Waaaaahhhhhh!! Uitgerekend de middelste archiefkast, met alle statussen van de huidige patiënten!! En ik heb de kast op slot gedrukt, en Sebastián en ik hebben nog nooit een sleutel van deze kast gezien! Oeps…
De sleutel van de linkerarchiefkast zit in de bovenste la… ohoh!
Halve poli over de kop, overal zoeken, maar nee hoor, niks te vinden. Ik toch ook nog maar een laatje waar Sebastián al in had gekeken opnieuw openen. Zie ik daar een doosje liggen met ‘llaves’ (sleutels) erop. Mmm, dat zou het dus misschien wel kunnen zijn. Doosje opengemaakt, helemaal vol met sleutels!!! Zonder hangertjes… Na wat uitproberen gelukkig het juiste sleuteltje gevonden! Pfff. Niet meer aanzitten Joke!

Ja, de poli. De poli waar we de laatste weken eindelijk veel nieuwe patiënten hebben gezien. Waar alles op het laatste moment moet, die poli. Waar Sebastián gewoon naar huis gaat en ik de patiënten van die middag nog zie. Waar om de 10 minuten iemand komt vragen of Diego Rosso er ook is. Waar Rita alle patiënten van de afgelopen 1000 jaar nog in haar geheugen heeft. Waar Pirotta me de hele tijd dezelfde verhalen vertelt. Waar Alejandra de lijstje met chemotherapie opschrijft om op de achtste verdieping te prepareren. Waar Jimena de koffie zet en vervolgens weer naar het lab verdwijnt. Waar Stella twee ochtenden per week meehelpt omdat ze het zo leuk vindt. Waar Diana de hele ochtend alleen maar achter de computer zit.

Diana, die heeft vriendschap met mij gesloten. Diana zei me, zo rond 5 juli, dat ze mijn verslag wel wilde checken. Diana Perriard, de vertaalster van 3 delen hematologie van 1000 pagina’s per deel van het Engels naar het Spaans. Dan ben je dus echt superslim, als je een hematologieboek vanuit het Engels naar het Spaans vertaald hebt. Dat wist ik niet, wow!! Maarja, dat had ze ook wel ietsje eerder mogen voorstellen, aangezien ik mijn inleiding en materiaal en methoden al een hele tijd min of meer af had. Dat checken is uiteindelijk ook niet meer gelukt dus, want ….

Verslag, VERSLAG!!! Mijn afscheidsfeestje op de poli was geheel binnen de ingeplande tijd, op 28 juni. De poli een beetje verbouwen en eetfeestje bouwen!! Lekkere broodjes, hapjes, bonbonnetjes, en een zelfgemaakte tia maria/rumtaart. Supergezellig met z’n allen alles opgegeten! Dat was 28 juni. Einddatum officieel in het ziekenhuis: 1 juli (zondag).
Maar, op 2, 3, en 4 juli kwamen er nog nieuwe patiënten en aangevraagde resultaten. Die dus ook nog maar in de statistiek meegenomen. Sluitingsdatum gegevens 4 juli. Alleruiterste deadline 12 juli 12.00u Nederlandse tijd.
Echte startdatum om de resultaten en discussie te schrijven: 5 juli. Maar, elke dag ’s ochtends op de poli en van ongeveer 14 tot 18.00u in de bieb om te schrijven. Gelukkig had ik alle literatuurbenodigdheden al in april en mei gelezen en voor mezelf genoteerd, anders was het nooit gelukt!! En dan ’s avonds thuis verder schrijven.

PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE

Thuis, THUIS!! Geen thuis meer. Ik had verwacht dat ik 1 juli de boel af zou hebben en lekker kon gaan rondtrekken door Argentinië, gletschers beklimmen enzo. Niet dus, nog heel erg druk aan het werk. Maar niet thuisthuis. Per 1 juli kwam er namelijk een nieuw meisje in mijn kamer, de Nederlandse Clara. En ik moest eruit. Tsja, dat was dus niet zo handig.
Maar, geen nood, genoeg opvangtehuizen voor Joke! Allemaal met z’n voor en nadelen. Lana: éénkamer-appartement met allergie-opwekkend object (kat), 1:10u van het ziekenhuis, wel een computer, gezellig, ik geen sleutel. Indra: illegali, redelijk dichtbij, ik geen sleutel, gezellig, geen computer. Sebastián: redelijk dichtbij, gezellig, computer, dinsdags en vrijdags 24uursdienst en niet thuis, ik geen sleutel. Diego: redelijk dichtbij, gezellig, hele familie met kinderen en hulp, computer, sleutel verstopt. Ik kon moeilijk kiezen en om niet drie weken lang iemands leven doodleuk binnen te wandelen heb ik bij iedereen wat nachtjes gebivakkeerd. Om de beurt. Nomaad-Joke :D!

Superonhandig natuurlijk, maar alles is uiteindelijk goed gekomen. Dan lag dit weer hier en dan lag dat weer daar, USBstick naast de computer van Diego, telefoonoplader in mijn backpack bij Sebastián, toch maar bij Diego blijven slapen in het kinderbedje van Frachu tussen het speelgoed. Ondergoed op de waslijn bij Diego. Koffiedrinken met de moeder van Sebastián. Eten met de familie Rosso en met de ouders van Sebastián. Spelen met de kinderen van 9 en 5 jaar en 16 maanden van Diego. Met een Fernet-cola voetbal kijken op het bed van Sebastián. Tot 3u ’s nachts doorwerken en om 7.00u weer opstaan om naar de poli te gaan. Diego die me vraagt of ‘ie me ’s ochtends wakker moet maken (‘nee hoor, zet mijn wekker wel, maar uhm, kijk toch maar even voor de zekerheid of ik wel wakker ben’… 2 weken lang 4 uur per nacht slapen wen je trouwens ook aan) en dan koffie zet en broodjes voor me roostert. In mijn slaapzak achter de computer van Sebastián, waar de koude winterwind onder de terrasdeur doorwaait. Bij Indra op de bank hangen en naast pop Chuckie slapen. Bij Lana wakker worden doordat Meme de kat eerst over me heenloopt en vervolgens met zijn stinkkop naast mijn hoofd gaat zitten. En zo ging het vanaf 1 juli tot 20 juli.

Sneeuw in Buenos Aires meegemaakt!! Dit was voor het eerst in 89 jaar, en ik was er gewoon. Helemaal gek werden ze, de Argentijnen. Foto foto foto. Hahaha, was gewoon eerst natte sneeuw hoor, maar later bleef het wel liggen middenin de stad. In de provincie kon je sneeuwpoppen maken. Niet zo’n mooie vertelde Alejandra die ze met haar kinderen gemaakt had, maar ja, dat hadden ze ook nog nooit geoefend. :D

PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE
De eerste twee weken vakantie werden dus harde schrijfweken. Na een hele nacht doorgewerkt te hebben is het op het nippertje gelukt mijn verslag op tijd in Nederland uitgeprint en ingebonden te krijgen. Het heeft wat voeten in de aarde gehad, maar alles op tijd op de faculteit!!

En ineens had ik ook geen vakantie meer tot 9 augustus. Ik had namelijk vanuit Argentinië in Nederland gesolliciteerd voor een baan als arts op de kindergeneeskunde en was uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek!! Heel even getwijfeld, en toen de vlucht omgezet naar 20 juli om eerder terug te komen.

Had toen dus nog een weekje vakantie. Nou ja, niet. Diego wilde graag dat ik het project en mijn verslag zou presenteren. Eerst aan Rita en twee artsen van de interne geneeskunde die de volwassen patiënten van ons over gaan nemen. Zonder voorbereiding, zomaar uit het blote hoofd. Ging prima. En daarna op 19 juli aan vijftig dokters in de aula. Prima, doe ik dat ook toch. Powerpoint in het Spaans gemaakt en ondertussen gewoon op de poli gebleven. Zelfs nog 3 patiënten voor het project gezien… beetje laat. Maar aangezien ik een artikel ga schrijven, zijn alle extra gegevens welkom!! Rita blij dat ik er nog was, beide dagen was Sebastián op de spoed met zijn dienst. Zo mijn laatste weekje Argentinië doorgebracht.

PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE

Maar, wel eerst nog even een MINIVAKANTIE in Mendoza gehad!! Donderdags alles ingeleverd (nou ja, pap alles afgedrukt en mam alles ingeleverd) en vrijdagochtend nog op de poli die presentatie aan Rita en de andere medica’s gegeven. Snel naar huis (die van Diego dit keer), kleine tas ingepakt en met de metro naar de bus naar MENDOZA!! Het wijngebied van Argentinië, aan de rand van de Andes, op de grens met Chili, met skigebieden!!
15 uurtjes busreis en zaterdagochtend stapte ik in Mendoza weer uit. Beetje de stad verkend en toen naar Maipú, waar alle wijngaarden en bodegas te vinden zijn. Samen met een daar-bij –de-bushalte-ontmoette Fransman op bodega-zoektocht gegaan. Lekkere wijntjes geproefd!!!
Terug in Mendoza een hostel opgezocht en direct mijn bed ingedoken. Kapot. 4 uur per nacht slapen de afgelopen weken, een nacht helemaal niet op bed, een nacht in de bus waarin ik niet kan slapen, zelfs nu niet…

Heerlijk geslapen en om 6:30u op het station. Naar Penitentes, een skigebied in de Andes. In de Andes geskied!! Supergaaf!! Wat mooi, wat ontzettend indrukwekkend die bergen!!! Heerlijk zonnetje, fantastisch. Ski’s gehuurd voor 5 euro per dag. Liftpas wel 27 euro voor een hele dag. Skiles: niet genomen. Hahaha, dacht dat kan ik zo ook wel!! Ging verbazingwekkend soepeltjes! Stoeltjeslift zonder eruit te vallen, langs een heel diep ravijn op een baantje van 40 cm breed zonder per ongeluk erin te donderen, sleeplift zonder af te haken, bergafwaarts zonder iemand om te maaien, bochtjes draaiend zonder te vallen (nou ja, aan het einde van de dag een paar keer), moeilijke piste af op de ski’s en niet op de kont, kortom:
Supermooie omgeving, zonneschijn en tevreden over mijn skiprestaties!

De derde en laatste dag in Mendoza wakker geworden in mijn privé-hostel, ik was de enige gast. Heerlijk in de zon in een mooi groot park gewandeld. Was op kou voorbereid, maar mijn thermoshirt niet nodig gehad! Uitgewaaid! ’s Avonds weer terug naar Buenos Aires en die volgende ochtend direct bij Virginia en haar ouders op bezoek om afscheid te nemen. Afscheid nummer zoveel. Op de folkloreles had ik mijn laatste les al afscheid genomen en een arretjescake uitgedeeld. Indra was de dag dat ik naar Mendoza vertrok naar Peru gevlogen. De meesten nog een keertje hier of daar voor het laatst gezien.

Terug in Buenos Aires weer de laatste daagjes op de poli en die presentatie gegeven. Spullen heen en weer gesleept om alles op één adres te krijgen, die van Diego. Geen tijd meer gehad om te kopen wat ik eigenlijk nog wilde. Hectisch alles afgesloten en met pijn in het hart afscheid genomen van al die lieve leuke mensen in Buenos Aires.
Dat was het dan, zes maanden Argentinië…

Volgende keer het slot van Joke in Argentinië met daarin onder andere de terugreis, een terugblik, de sollicitatie, en misschien de langbeloofde ander versie van de dictatuur.