Dokter Joke, die met die blauwe brace

“Volgende keer het slot van Joke in Argentinië met daarin onder andere de terugreis, een terugblik, de sollicitatie, en misschien de langbeloofde ander versie van de dictatuur.”

Dat mag nu dus echt wel, een kleine twee maanden later. Sorry dat het zo lang geduurd heeft!! Maar gelukkig heb ik de meeste van jullie alle verhalen al live kunnen vertellen!

DE TERUGREIS
Om 7.00u vertrok ik uit het huis van Diego. Het laatste persoonlijke afscheid, en dat viel niet minder zwaar, hoewel het de zoveelste al was. Nog één keertje met de subte. Nog één keertje in zo’n stampvolle bus. Nog één keertje ‘ochenta por favor’. Nog één keertje ‘Un pasito mas por arriba por favor’ (= alstublieft nog een stukje doorlopen naar achteren) in de bus, zodat er nog een Porteno bij gepropt kon worden tussen de sluitende deuren. Nog één keertje door het chaotische verkeer van Buenos Aires. Nog één keertje al die uitlaatgassen inademen. Nog één keertje galante Argentijnen die me voor laten gaan. Nog één keertje dulce de leche. Nog één keertje… nog een keer…
Op het vliegveld overmande de weemoed me al. Hier ga ik zeker weten weer naartoe, dit is zo’n mooi land met zulke lieve mensen!!!

Vliegtuig in, filmpje aan en vliegtuig uit. Even wachten in London en weer verder. Dacht ik dus. Zat gezellig met een dokter op een bankje op Heathrow te kletsen, toen er ineens ‘flight cancelled’ achter de BA440 naar Amsterdam verscheen. ?????
Effe checkuh! Jahoor, geannuleerd! Wegens de vele overstromingen in Engeland was er geen bemanning, en zonder crew en piloot ging dat kleine pisstukje vliegen mooi niet door!! Toen pas, zag ik de enorme slang die van voor naar achteren door de hal kronkelde, naar buiten door twee grote (soort corso)tenten slingerde en in een man met koffer eindigde. Met een kopje koffie in de hand, want hij stond voor het uitdeelkraampje. En ik dus ook nu, in deze megarij, om mijn geannuleerde vlucht om te boeken. Halverwege de rij maar even gecheckt hoelang ze er al stonden: 7 uur !!!!! en ze waren ongeveer 30 meter opgeschoten! Mierda, zo kwam ik nooit op tijd op mijn sollicitatiegesprek maandag. De British Airways meneer die flyers met telefoonnummers van hotels uitdeelde, vermeldde ook het telefoonnummer van de klantenservice. Ben maar uit de rij gestapt en heb een hotel (een van de laatste volgens de man aan de andere kant van de lijn) geboekt. Dat was in ieder geval geregeld. Nu nog een terugvlucht. Op goed geluk draaide ik het nummer van British Airways en…. hij ging over!!! Twee minuten later had ik een nieuwe vlucht, op zondagochtend.
Nog voor niks gepoogd mijn bagpack te achterhalen, zonder resultaat. Uiteindelijk had ik 10 uur op Heathrow doorgebracht en kwam ik rond 21u in mijn hotel in downtown London aan. Afgepeigerd van de regelbezigheden, het eerst in de verkeerde rij staan en tevergeefs op mijn tas wachten, op bed geploft en slecht geslapen. Het was ineens ’s avonds nog licht!!! En het was warm!!!

Zondagochtend om 5.00u uit het hotel vertrokken en net op tijd het vliegtuig gehaald van 9.00u. Ik wel, mijn bagpack niet. Die stond nog ergens. In Buenos Aires had ik hem het laatste gezien. Dus hij was of nog in Argentinië, of per ongeluk in Sao Paolo –Brazilië- gelost, nog ergens op die enorme stapel in London, ergens op Schiphol of gewoon heel ergens anders. Het doet er ook niet toe, hij was er in ieder geval niet.
Maar mijn ouders wel!!! Na zes maanden weer terug naar Eelde, vol grote verhalen die iedereen eigenlijk al gelezen had (hoewel, niet iedereen blijkt nu ;)). Vijftig uur na mijn vertrek uit Buenos Aires was ik weer thuis!!!

SOLLICITATIES
Even een heel klein beetje bijkomen in Eelde en toen weer op pad. Dit keer maar twee en een half uur, een schijntje!!! Op sollicitatiegesprek in het Universitair Medisch Centrum Sint Radboud in Nijmegen, voor een baan als arts-assistent (=zaalarts) op de kindergeneeskunde. Pittig gesprek met de professor, een kindercardioloog en een arts in opleiding tot kinderarts. Terug naar Eelde, ging best goed. Thuis ’s avonds telefoon: de prof. Ik was het geworden!!!!!
Dinsdagavond nog een sollicitatiegesprek voor dezelfde baan, in Leeuwarden. Twee doordringende gesprekken met alle kinderartsen aldaar en met de afdeling kindergeneeskunde. Ging ook heel goed, misschien zelfs nog wel beter. Woensdagochtend om 8.30u werd ik door de kinderarts in Leeuwarden uit bed gebeld: ik had de baan!!!!
Pff, zo moet je alles op alles zetten om je onderzoek op tijd in te kunnen leveren en zo heb je twee banen op de kindergeneeskunde!!! Die ik natuurlijk niet allebei kon gaan aannemen, een luxe probleem. Na heel veel wikken en wegen heb ik voor het UMC Nijmegen gekozen, een jaarcontract in het (voor ons) zuiden des lands.

Maar eerst, moest er nog officieel afgestudeerd worden. Op 23 augustus was mijn buluitreiking en moest ik de eed van Hippocrates afleggen. Arts. Dokter Joke Buring!!! En dat moest natuurlijk gevierd worden!! Supergezellig afstudeerfeest gehad, zowel die van mij als die van iedereen die in augustus afgestudeerd is!! Dat had ik gemist in Argentinië, gezellig met z’n allen (heel veel) bier en/of wijn drinken en lekker kletsen en grapjes maken.

DE OPERATIE
Maar…dit is misschien iets te rooskleurig geschetst. Want er kwam nog een geplande schouderoperatie tussendoor, eindelijk herstel van een oude handbalblessure (nota bene op training gebeurd). Lag na de operatie in bed in een sexy brace met een tiet eruithangend, de andere wel binnenboord, maar goed.
Voor de kenners: mijn labrum was ventraal geruptureerd en is via een verankering aan mijn scapula gefixeerd. Ook het kapsel is gereefd.
Heb nu dus eens de OK vanuit het bed bekeken, ook leuk (tot narcose en vanaf recovery weet ik alles). De operatie zelf heb ik niets van meegekregen (vond operaties sowieso nooit zo boeiend) en ook het extuberen (toen was ik wel al weer bij kennis) is een zwart gat. Daarna nog even lekker gekokkebukt. Hmmmm, klinkt me bekend in de oren, zwart gat....
Na het kotsen van water (was ja hartstikke nuchter, viel niks te kotsen), gewoon maar mijn broodjes verorberd en gedaan alsof ik in een luxe hostel lag. Met roomservice!!!
Nou ja.... ongeveer dan. Vette pijn en dus wat shotjes drugs gehad. Slapeloos nachtje (maar daarin ben ik wel al redelijk getraind) en ’s ochtends hupsekee Naar Huis. Een keuzeco uit mijn jaar (tevens klasgenoot van de middelbare school) aan mijn bed gehad die de visite liep.
Inmiddels zijn we bijna 6 weken verder en ben ik afgestudeerd in die stoere brace, heb ik mijn afstuderen (en dat van velen met mij) gevierd in brace, ben ik verhuisd in brace en ben ik aan het werk in brace, en typ ik in brace. Oftwel, ik ben eenhandig geworden!! Op veters strikken na kan ik alles al met een hand. Oja, fiets op slot zetten moet ik ook aan anderen vragen, en mijn rugzak-heupstuk dichtklikken vraag ik aan lekkere mannen in de trein. :p Maar douchen, afdrogen, aankleden kan ik wel alleen! Zelfs werken lukt met een arm, alles gaat alleen een beetje langzamer.

WERKEN EN WONEN
Sinds vier weken werk ik nu op de kinderafdeling van het St Radboud in Nijmegen. Vier daagjes ingewerkt en toen mocht (lees: moest) ik het alleen doen. Maar, gelukkig heb ik een hele aardige en goede supervisor, dus het gaat hartstikke goed. Nog niemand gesneuveld. Zelfs een meisje met een niertransplantatie van haar vader doet het heel goed. In het ziekenhuis is iedereen heel aardig, en samen met de co van afdeling (nu heb ik ineens een eigen co, das ook heel vreemd hoor) is het gezellig in ons hokje. Beetje jammer dat ik nooit pauze heb… we hebben altijd onderwijs tussen de middag; mag je gelukkig wel je broodje opeten, maar met iemand kletsen kan natuurlijk niet. Dus, echt mensen leren kennen hier in Nijmegen is nog niet echt gelukt. Maar, dat komt vast nog wel!!!

Waar ik woon, tja… In een superhuis in een vette buurt, Bottendaal. Nog geen 5 minuten lopen naar het station en naar het centrum zijn het er ongeveer 6 denk ik. Fietsen naar het ziekenhuis (gewoon met één hand, moet kunnen, hoewel ik de eerste dag wel bijna verongelukt ben toen mijn trapper er ineens afviel) duurt een minuut of 7. Prima plekje dus!!!
Het plekje is fantastisch, het huis op zich is ook heel mooi, alleen… de inhoud had iets beter gekund. Ik woon in een soort onderhuur. De huur is inclusief stof(feren), meubels en troep. Een dikke bende was het hier (en is het nog, aangezien met een hand opruimen en schoonmaken niet zo makkelijk gaat). De eigenaresse van deze bende is heel aardig, maar heeft wel een beetje een andere levensstijl. De steentjes met huppeldepupstraling hadden wat mij betreft wel weg gemogen en ook de heksen en engeltjes had ik zelf niet opgehangen. De megagrote spiegels verspreid door huis en tuin jagen menig bezoeker de stuipen op het lijf en ook de kelder vol oude kandelaars en duistere zaken nodigt niet echt uit. De handboeien in mijn nachtkastje is weer een ander verhaal. Horen waarschijnlijk bij de SM-tafel. Zonder handboeien had het ook een behandeltafel of massagebank kunnen zijn, maar die handboeien en spiegels stellen alles toch een beetje in een ander daglicht. Dus, de inhoud is ietwat dubieus, maar het huis op zich is ideaal!
Ben je ook benieuwd naar mijn optrekje hier in Nijmegen? Jullie zijn allemaal van harte welkom!! Als je dan niet alleen beneden durft te slapen, mag je wel bij mij in bed :D Doordeweek ben ik ’s avonds thuis, en over niet al te lange tijd ga ik het dienstenblok in. Dan zal ik dus in het weekend ook hier zijn en ’s ochtends of zelfs overdag door de week vrij zijn. Dus, kom maar langs!!! Gezellig!!!

RATTATOUILE
Oja, heb een mailtje aan mezelf gevonden met steekwoorden voor verhaaltjes op de site. Verhaaltjes die er nog nooit opgestaan hebben. Zo heb ik jullie volgens mij nooit laten weten hoe de auto van het hostel in Carlos Pellegrini geparkeerd werd. Gewoon, voor- en achteruit duwen tot ie goed staat. En om hem onder het afdakje vandaag te krijgen hetzelfde ritueel. Maar dan dient het ook om de wagen te starten. Klinkt die 4WD van Paul in Bahrein toch een stukje beter!! (www.paulburing.waarbenjij.nu)

En de militairen in Mercedes, had ik daar al over uitgewijd?
Die militairen liepen als Bonfire!!! Ze schopten hun voeten gestrekt weg, landden op de hak en wikkelden zo hun voet verder af. Een noodkijk!!! Net Bonfire (die staat hier trouwens ergens vlakbij tussen die koeien, heb namelijk ook patiënten uit Veghel).

In Mataderos werd er, toen ik gewoon midden op de markt een bekende tegenkwam in die 13-miljoen-inwoners-stad, ineens keihard ‘medico, medico’ (=dokter, arts) geroepen. Slik, dacht ik. Maar gelukkig was er ook een echte medico in de buurt, en hoefde ik niet te helpen. Pff, dacht ik toen. Nu, hier in Nederland, ben ik de medico die je kunt roepen. En dat deed ook een vader in de gang: ‘uhm, dokter? Dokter?’. Ik liep gewoon door, tot het tot me doordrong dat ik die dokter was!!! Kuks had het al voorspeld, en zo is het ook echt!!

En had ik al verteld dat ik bijna door een glasplaat op straat gelopen ben? Type slapstick Laurel and Hardy. Van de bushalte naar mijn oude huisje aan de Don Bosco kwam ik namelijk altijd langs een glasplaten-winkel. En die verkochten ze dus ook af en toe. Glashelder. Als een van die kerels niet ‘cuidado’ had geschreeuwd, was ik er geheid tegenaan geknald of doorheen gewandeld. Had ik zelf een medico nodig gehad.

Zomaar wat dingetjes die me te binnen schoten.
Inmiddels spreek ik weer dag in dag uit Nederlands, in tegenstelling tot de eerste daagjes hier in de warme lage landen. Per ongeluk de buschauffeur in het Spaans aangesproken en ook alleen onderweg de eerste dagen mompelde ik nog in het Spaans. Maar, ben het Nederlands gelukkig niet verleerd en ga dus graag een gezellig gesprek met jullie aan!! (liefst onder het genot van een (alcoholische) versnapering)
Superleuk dat jullie allemaal mijn verhalen hebben gevolgd en bedankt voor alle lieve reacties en mailtjes!!
Ennuh, nu blijken ineens heel veel mensen ook meegelezen te hebben, waarvan ik geen idee had! Superleuk, maar laat het volgende keer even weten met een piepklein reactietje, al is het maar alleen je naam. Is gewoon leuk om te horen en te weten als je ver weg zit!!
La argentina, te extrano mucho, hasta pronto!!