Wereld vol contrasten

Tja, hoe ga ik nu een stukje voor de site schrijven… Op chronologische volgorde maar, dat lijkt me het beste. (het is een hele lange dit keer, sorry)

Vrijdag de 30ste ben ik met mijn backpack het ziekenhuis ingestapt. Daar begonnen de problemen… Dat gaat namelijk niet zomaar, je kunt niet gewoon even het ziekenhuis inlopen. Bij elke ingang staat een portier die normaal gesproken je tas checkt. Dusss. Maar, na enige uitleg kreeg ik het voor elkaar dat ze mijn grote tas niet hoefden te controleren (niet dat daar iets geheimzinnigs of illegaal in zat) en kreeg ik een papiertje met stempels en handtekeningen van de bewaker waarmee ik het zaiknhoes die middag weer zou kunnen verlaten. En ja, dat lukte warempel vlekkeloos.
De busreis naar Salta duurt, als er niks onverwachts gebeurt, 20 uurtjes. Onze bus echter, kreeg onderweg een lekke band. En daarna nóg een lekke band. Er bleven dus nog 4 oude banden over om kapot te gaan… En ja hoor, weer een ongeplande stop. Dit keer niet een van de banden, maar een kapotte as. Ook deze werd (ik denk voor Argentijnse begrippen echt heel erg snel, maar voor Nederlandse ietsje minder) vervangen en we konden weer door naar het hoge noorden. Uiteindelijk kwamen we, na vele suikerrietplantage gepasseerd te hebben, met 8 uur vertraging in Salta aan. Weg zaterdagmiddag-Salta-verkennen-en-mijn-uitstapjes-regelen. Nee, ik stapte het hostel in (in de hoop dat mijn bed nog aan iemand anders vergeven was aangezien ik aangegeven had dat ik rond 13.00u aan zou komen en heel Argentinië deze week op vakantie in Salta leek te zijn) en kon direct aanschuiven bij de Asado, de barbecue op het dakterras. Ook niet verkeerd!

Zondagochtend ben ik (niet zo fris en fruitig en nog enigzins gaar van de 28 uur durende busreis vanuit Buenos Aires (helaas zonder leuke buurman) en van de vele lokale wijntjes van de asado) vroeg opgestaan om rond 6.15u een kaartje voor de bus naar Cachí te kopen. Die waren gelukkig nog niet uitverkocht zo in de vroege ochtend, maar de bus was uiteindelijk wel overvol met staande mensen. In Cachí, een erg klein plaatsje, is op zich niet zoveel te doen. Je kunt naar de 4 uitkijkpunten wandelen (lees:klauteren over de rotsen) om het dorpje met op de achtergrond bergtoppen met eeuwige sneeuw te bekijken. En het plaatselijke museumpje met zijn archeologische tentoonstelling kun je met een bezoek vereren. Verder niet. Maar, de vier uur durende bustocht naar Cachí toe is fantastisch!! Je rijdt werkelijk door 5 verschillende landschappen heen: groenbegroeide bergen, rotsbergen in het rood met bruin, witgeschilderde kalkbergen, de antiplano (hoogvlakte) en je passeert het met cactussen bezaaide Nationaal Park vlak voor het dorpje. Geweldig!!
Onderweg stappen mensen trouwens gewoon in de middle of nowhere uit, om naar hun hutje tussen de cactussen te gaan. Deze mensen leven echt in een (onher)bergzaam gebied met nada. Onvoorstelbaar, een kleien huisje van één vertrek voor de hele familie en een stel geiten voor de deur. Nada mas. (van die geiten, nou ja, hun melk, maken ze in het noorden heerlijke geitenkaas)
Deze tocht maakte ik in een gewone reguliere bus, niet in een dure tour die exacte hetzelfde stuk rijdt. En onze buschauffeur heeft mij en nog een meisje die ook foto´s zat te maken onderweg vanalles uitgelegd en verteld. Sterker nog, we zijn nog even op een uitkijkpunt gestopt speciaal voor ons!! Wat zijn de Argentijnen toch vriendelijke mensen!!
In onze bus zaten ook nog twee jongens uit Buenos Aires, een echte Porteño en een Duitser die al een jaar in Bs As woont. Met hen heb ik de uitkijkpunten bewandeld en samen met dat andere meisje zijn we in een remis teruggereden naar Salta.
Een remis is een taxi die je met anderen deelt. De chauffeur wacht vaak gewoon eventjes tot hij zijn auto vol heeft, en vertrekt dan. Superhandig, want je bent niet zo van de bustijden (Cachí, 1 keer per dag) afhankelijk. En bovendien gaat bergpaadjes berijden in een kleine auto toch wat soepeler en sneller dan in een krakkemikkige bus. Tenminste, als je niet door de wolken rijdt zoals wij deden. Dan rijd je gewoon ook met een slakkegangetje. Gelukkig wel weer veilig in Salta aangekomen.

PAUZE---PAUZE---PAUZE----PAUZE

Maandag, de herdenkingsdag van de oorlog tegen de Engelsen over de Falklandeilanden, ben ik met een lokale bus naar Cafayate gegaan, hét wijngebied van het noorden van Argentinië. Dat kon ik natuurlijk niet aan mij voorbij laten gaan ;)
Weer om 6:30u op het busstation en weer prachtige landschappen waaraan wij voorbij trokken. Velden vol drogende rode paprika´s en pepers, wijngaarden. Wonderschoon allemaal!! Ik kan jullie nu wel met allerlei omgevingstermen en vallei-namen om de oren slaan, maar om het verhaal niet langer te maken dan dat het toch zeker weten al wordt, laat ik dit maar achterwege.
In Cafayate heb ik mij aangesloten bij een broer, zus en neef uit Bs As die tijdens hun semana santa ook een bezoekje aan een wijngaard wilden brengen. We kregen een hele interessante rondleiding met natuurlijk een proeverij aan het einde. De typische wijn van dit gebied is de witte torrontés. Deze druivensoort wordt alleen op grote hoogte geteeld: de wijngaarden van Cafayate liggen op 1900 meter boven zeeniveau, een van de hoogsten ter wereld heb ik mij laten vertellen. Ik heb mijn weg vervolgd langs een organische wijngaard (ook heel lekker) en heb de Argentijnen voor het middageten weer getroffen.
In het noorden zijn de empanadas (de gevulde (blader)deegdingetjes) echt 10 keer lekkerder dan in Buenos Aires! Een typisch lekkernij van de noordelijke regio´s is de humita: een in maisbladeren verpakt mengsel van mais, kaas en lekkere kruiden. Heerlijk!! En dan de tamal; ook in maisbladeren verpakt, met een gehaktprutje als inhoud om op te eten. Mmmmm.
Op het plein werd de herdenkingsbijeenkomst gehouden: vrolijke mensen die folklore dansten!! Heb niet meegedaan, maar wel toegekeken. Gezellig zo´n herdenking hier!
Vanaf Cafayate heb ik samen met nog veel meer mensen een tour gemaakt weer richting Salta, waarbij we de rotsformaties in de buurt bekeken. Rood, groen, blauw, grijs, geel, bruin, zwart, you name it, they´ve got it! Allemaal kleuren door de verschillende mineralen en allerlei bijzondere vormen door eeuwen van waterstromen uitgeslepen. Inderdaad mam, ook hier hebben ze de Remarkable Rocks (alleen heten ze hier anders)!

De avondbus terug naar Salta… Een oudere señora bij ons in de bus kreeg het verschrikkelijk benauwd. Slik, ik was er stellig van overtuigd dat ik de enige (bijna)dokter in de wijde omgeving was. Door mijn hersenen ratelden de DD´s (mogelijke oorzaken) en op nummer één kwam toch echt een hartinfarct te staan. Denken, denken, denken, maar daar kun je volgens mij echt niks aan doen als de persoon in kwestie nog bij bewustzijn is met een kloppend hart. Tot overmaat van ramp kreeg ook deze bus nog pech! Wij allemaal aan de kant van de weg, en ik vond dat de mevrouw er nog best wel goed bij LIEP, dus dat viel gelukkig allemaal mee. Heb mijn kennis niet bekend gemaakt, zolang ik toch niets kon doen… De eerste de beste auto die langs kwam, heeft de mevrouw meegenomen naar het ziekenhuis. De opgeroepen dokter kwam een kwartier later ter plaatse, toen de patiente al vertrokken was. De busbuurvrouw wist te vermelden dat de señora ziek in de bus gestapt was. Het leek dus allemaal wel mee te vallen.
Ondertussen stonden wij wel aan de kant van de weg naast (weer) een kapotte bus. Uiteindelijk ben ik met een andere bus in Salta aangekomen en snel mijn lekkere bedje ingedoken. Dit keer geen Bulgaren van 50 als kamergenoten, maar snurkende backpackers.

PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE

De volgende ochtend heb ik Salta doorgecrosst, alvast wat souvenirs ingeslagen en ben ik ´s middags met de bus doorgereden naar Purmamarca, in de provincie Jujuy (spreek uit goegoei). Purmamarca is een minuscuul gehuchtje van 4 straten en een pleintje. Waarom ik er dan naartoe gegaan ben? Om de Cerro de siete colores, de berg van zeven kleuren aan de rand van de bewoonde wereld. En, omdat Purmamarca de ideale uitvalsbasis is om naar de Salinas Grandes, de grote zoutvlakten op de hoogvlakten van Argentinië te gaan. Ik deelde mijn kamer met 4 andere meiden, en we zijn met z´n allen ´s avonds in het dorp gaan eten. Onder het genot van de muziek van drie muzikanten, folklore met panfluiten, gitaar en drumstel, heb ik mijn allereerste lama (nou ja, stukjes ervan) verorberd. Lekker!
De volgende ochtend ben ik in een remis naar de Salinas Grandes gegaan, onderweg het hoogste punt van 4190m boven NAP passerend. Onze chauffeur zat onderwijl druk op cocabladeren te zuigen/sabbelen tegen de puna, hoogteziekte. Daar heb ik gelukkig geen last van gehad, hoewel ik onderweg wel een wat bonzend hoofd had (en dat kan echt niet van de twee glazen wijn van de vorige avond zijn geweest). Weer zoefden de cactussen aan ons voorbij.
Zo gek, je rijdt langs een cactus en op de achtergrond staat een berg met sneeuw! Het Andesgebergte!! De arenden cirkelden vrolijk boven onze hoofden terwijl onze remis de haarspeldbochten feilloos omhoog klom. Na zo´n 1,5 uur klimmen kwamen we op een kale hoogvlakte vol stoffend zand. En daar was ie dan, het drooggevallen zoute meer van vroeger. Nu bedekt het zout een oppervlakte heel veel km2. Glinsterend in de zon, oogverblindend lag daar een witte vlakte, met op de achtergrond bergen met sneeuw. Eenmaal uit de auto bleek het toch nog behoorlijk frisjes te zijn hier ´s ochtends op 4000m hoogte. Je stapt op het witte en je hoort: krrr, alsof je op sneeuw loopt. Maar in werkelijkheid loop je op een enorme laag zout, waaronder nog weer water verborgen zit. En deze zoutvlakte bestaat uit vijfhoeken, bijna volledig symmetrische vakjes. Weer een wonder der natuur, fascinerend!!
Dit zout wordt door harde werkers uit de Salinas gehaald voor de consumptie. En door anderen worden van al dit zout ware kunstwerken gemaakt. De mannen zitten ter plekke, bij de watergaten waar het zout al gewonnen is, te werken. Dit met een muts op en een kap over hun gezicht tegen de felle zon met alleen gaatjes voor hun ogen waaroverheen weer een dikke zonnebril geplaatst is. Ze verkopen midden op de zoutvlakte lamas van zout, asbakken van zout, poppetjes van zout, alles van zout. En dat alles staat op tafels van zout. Met aan de weg een huis van zout. Wonderbaarlijk!
Bijna net zo wonderbaarlijk als alle stalletjes met artesanias, souverirs/ambachtelijk vervaardigde artikelen. De mensen staan werkelijk overal hun waar te verkopen, op de zoutvlakte, tussen de cactussen, bij een gekleurde rots. Het maakt niet uit, als er maar mensen langs komen!
Onderweg terug passeerden we een nog stel vicuñas, een type lama. Die kopen vast niks. Die leveren alleen hun wol maar in, hoewel het wol van de vicuñas niet gebruikt mag worden voor kleding en textiel. Deze lamasoort is beschermd, in tegenstelling tot de lama en de alpaca.

PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE

In Purmamarca heb ik de rondwandeling rond die zeven-kleuren-berg met een van de meiden uit het hostel gemaakt en ben toen doorgereden met de bus naar Tilcara.
Net als op de markt van Purmamarca, verkopen ze in Tilcara fantastisch mooie spullen. Sieraden van Alpaca (legering van zilver met koper geloof ik (ja zelfde naam als een ondertype lama)), bakjes van cactushout, en heel erg veel lamawollen spullen: truien, ponchos, sjaals, handschoenen, mutsen, vesten, tafelkleden. Je kunt het zo gek niet bedenken, of het is er wel. En het is schandalig goedkoop. Je raadt het al, dat krijg ik nooit allemaal thuis in mijn backpack waarin in 20 kg vervoeren mag… Maar, dat zijn zorgen van later.
In Tilcara is de Pukará, een Pre-colombiaanse vesting. Ruïnes omgeven met cactussen. Deze cactussen zijn trouwens zo´n vijf meter hoog, en groeien slechts 2-3 mm (millimeter) per jaar. Best wel oud dus.
Toen ik bij de ingang van de Pukará aankwam, was deze gesloten. Maar op een listige manier (via het zijhek) wist ik toch binnen te dringen. Daar bleek ik niet de enige te zijn die het hek gevonden had, dus ik kon temidden van alle illegale bezoekers op mijn gemak rondwandelen. De zon scheen heerlijk, maar de wind was ijzig koud. Hier op 2500m hoogte koelt het razendsnel af.
De Pukará was gesloten omdat heel het dorpje en alle mensen uit de wijde omtrek zich verzameld hadden om de optocht van de Virgen de Copacabana, de maagd van Copacabana, mee te maken. Deze daalt elk jaar een berg af, de dag voor heilige donderdag (de donderdag voor goede vrijdag bij ons). Met in haar gevolg ontzettend veel mensen die allemaal muziek maken op trommels en fluiten. Deze mensen zijn dan al 1-4 dagen onderweg, met een tentje op de rug. Dat moet echt superkoud zijn, want ik heb niet eens de hele optocht uitgekeken in verband met de snijdende kou (en nou ben ik niet zo koukleumerig aangelegd)!

En toen ik douchen wou, je raad het reeds, stond ik te krijsen van de kou. Nooit geluk, de geizer stuk, je weet al wat ik wou… tatatatatatatatatataaa Op een…
Jaja, heb ik weer. De volgende ochtend een ijskoude douche genomen (nou ja, niet echt hoor) en toen in de remis terug naar Jujuy, de hoofdstad. Daar heb ik bij een aardige mevrouw van de VVV informatie ingewonnen over het Nationaal Park van Calilegua, een van de ´cloudforests´ ter wereld. En nu maar hopen dat ze dit keer wel de waarheid spreken… (zie verhaal Iguazu)

PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE

Voordat ik me naar de stad Libertador General San Martín aan de ingang van het nationaal park begaf, had ik vrijwel de gehele dag nog om iets anders te doen. Ik besloot, op aanraden van de señora, naar de Termas de las Reyes te gaan, thermale baden op 45 minuten afstand van de hoofdstad. In de bus stond ik, zoals een goed Argentijn betaamd, mijn plaats af aan een oudere dame. Met deze mevrouw heb ik totdat ze uitstapte zitten praten over de economische crisis van het land, de problemen in de politiek, de verschillen tussen noord, zuid en de grote steden, alles wat maar interessant is. Geweldig!!
Zij vertelde mij ook dat de Argentijnen in Zuid-Amerika de Nigerianen van Afrika zijn. Deze vergelijking kende ik nog niet, wel die van de Italianen van Europa (patsers ;)).
Later nam ik een foto van alle mooie mensen hier in de bus, en al gauw raakte ik aan de praat met een familie uit Jujuy. Zij gingen ook naar de thermaalbaden, en nodigden mij uit om met hen mee te komen. Ze gingen naar hetzelfde bad dat mij door de VVV-mevrouw was aangeraden, en daar hield de familie alvorens te gaan badderen een heuse Argentijnse asado. Tassen beladen met lekkernijen werden tevoorschijn getoverd en ik werd overvoerd met vlees. Heerlijk!! Witte wijn met cola, want dat hoort zo hier. Smaakt ook best prima trouwens.
Gezellig met de kinderen in het zwembad van in de veertig graden geploeterd met mijn alombekende stuiterend-op-het-water-van-de-hoornse-plas-en-hier-ook-balletje (die ik natuurlijk bij me had). Lekker gerelaxed dus, en dat op een druilerige dag. Het kon niet beter. Afscheid genomen van deze hartelijke familie en naar Libertador doorgereisd.

In Libertador staat de allergrootste suikerfabriek van Argentinië: Ledesma. Hebben wij dat ook in Nederland? Het stonk er niet trouwens, maar dat komt denk ik doordat ze hier suikerriet hebben en geen suikerbieten zoals in Grn.
In Libertador wist niemand iets over gidsen in het Nationaal Park. Op heilige vrijdag was de VVV hier gesloten. Hmmmm. Eerst maar naar het hotel, waarvan de VVV-mevrouw uit Jujuy me het adres had gegeven. De hotelmeneer zou het vast weten, die krijgt ten slotte vaker toeristen te zien. Maar, jaja, de hotelmeneer werkte er pas 2 weken en wist van niets. Voor mijn eenpersoonskamer betaalde ik trouwens 15 pesos (3,75 euro), inclusief kakkerlakken, mieren die mijn broodje met asado van die gastvrije familie voor de volgende dag al in beslag genomen hadden en wat haren in mijn bed. Koopje ;).
Oja, en een cocaïne-verslaafd-uitziende-uitgemergelde-vrouw waarschuwde me dat ik vooral mijn deur op slot moest houden…

Dus, mijn kamer hermetisch afgesloten en de straat maar opgelopen in de hoop iets zinnigs te kunnen vinden. Na wat rondvragen, het passeren van op een voetbalschermgefixeerde mannen (River Plate verloor 3-1, Boca speelde niet) en vele (bewonderende ;)) blikken kwam ik bij een ander dicht VVV-kantoor op een plein van de stad. Daar hing een excursiepapier op het raam geplakt met een telefoonnummer erbij, en op goed geluk toch maar dit nummer gebeld. Bingo, Beltran de gids nam op. “Ik kom er direct aan, dan leg ik alles uit”. Prima, ik eventjes gewacht en daar verscheen Beltran, in zijn groene pakje duidelijk herkenbaar als natuurliefhebber. Hij zou mijn persoonlijke gids worden van de volgende dag, en gaf mij twee opties: de lange of de korte. Ik koos de lange van zo´n 25 km, niet wetend dat…

PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE

… het de volgende dag de hele dag zou gaan regenen!! Om 8:30u stonden wij in een lokale bus die ons diep het park in zou brengen. Vieze stinkerds, bah, volgens mij komt dat door dat coca-bladeren kauwen in je mond. Van deze coca-bladeren wordt trouwens cocaïne gemaakt, maar voor een kilo cocaïne heb je heel veel kilo´s cocabladeren nodig. Dus geen sterk spul ;).
Regen dus. Mijn Rough guide raadde nog aan niet in feb-april te gaan in verband met de regenbuien, en ik met al mijn geluk hier in Argentinië had natuurlijk kunnen weten dat dat fout zou gaan, maar ja, ik ben er waarschijnlijk maar een keertje. Voordeel was wel dat er verdacht weinig muggen waren en ik niet als een spotty (zie verhalen Australië) uit de bushbush kwam.
In de modder tot halverwege mijn kuiten, werd ik met mijn privé-gids het bos in gestuurd! Supergezellig de 15 kilometer naar de ingang gewandeld, om de bocht plassend, en over vanalles en nog wat gepraat. Die ene mop van Ken (blondje met die politieagente) verteld, over de verschillen tussen Nederland en Argentinië gepraat en weer een Argentijn geleerd waarom oranje de nationale kleur van Nederland is. Daar maak je ze erg blij mee!!
Ondertussen legde mijn gids mij uit wat wat was (niet dat verhaal van de bloemetjes en de bijtjes hoor;)), en toonde hij mij de bijzondere planten van hier. Vogelfanaat als hij was, hield hij wel de verrekijker net zo lang tot het vogeltje bijna wegvloog en ik nog nog de kleuren kon onderscheiden. Hahaha.
Vanaf het hoofdkwartier van de gidsen hebben we ook de kleinere wandelingetjes allemaal nog gelopen. Toen we in het droge huisje terugkwamen, bleek dat er voetstappen van een poema gesignaleerd waren. Die moesten wij natuurlijk ook zien. Ik met 3 gidsen weer de jungle in op zoek naar een poema. En… de voetafdruk vonden we. Vers, want anders was ie door de regen al weggespoeld. Ook de geur van een dood dier verspreide zich in de buurt… Maar een poema hebben we natuurlijk niet gezien.
Een soort capibara was bij de rivier (die wij niet doorgestoken waren i.v.m. de hevige regenval) gespot. Ook daarnaartoe dus. De gidsen helemaal enthousiast, ik ietsje minder omdat het steeds harder begon te regenen. Weer voetafdrukken gevonden, maar het dier zelf niet. Omdat ik als een echte toerist mijn camera bij me had, heb ik allemaal foto´s van de voetafdrukken gemaakt. Deze komen in de gids die ze over het park aan het samenstellen zijn. Tja, moet natuurlijk wel een beetje aan mijn naamsbekendheid blijven werken hier ;).

Terug naar Libertador heb ik snel in de kantoor van de gids, die gewoon op het busstation bleek te zijn maar waar niemand de avond ervoor iets vanaf wist, de foto´s op de computer gezet en droge kleren aangetrokken. Dit voor 4 uur bustijd terug naar Salta.

Ik heb trouwens ook uitgevonden waarom ik hier in Argentinië zoveel pech heb. Zeilen zonder wind, Cordoba in de regen, het ziekenhuis dat sluit, regen in dit Nationaal Park en tijdens het carnaval in Waku waku, bussen die kapot gaan. Ik ben namelijk op dinsdag de 13e geboren!! Hier in Argentinië is dinsdag de dertiende wat vrijdag de dertiende in Nederland is.
Dit jaar heb ik hier dus niets te vrezen, want overmorgen (voor jullie morgen), vrijdag de dertiende, ben ik jarig!


PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE


In Salta de volgende ochtend vrolijk en vol plannen voor die dag las ik in mijn email de berichten van mijn moeder.

Mijn tante Janny Buring, de zus van mijn vader, 54 jaar oud, bleek plotseling een hersenbloeding gekregen te hebben. De bloeding zat diep in de linkerhersenhelft en heeft haar langzaam van het leven beroofd. Ze is afgelopen vrijdagnacht in het ziekenhuis gestorven.
Mijn moeder heeft me fantastisch goed op de hoogte gehouden via emails met het verschrikkelijke nieuws. Een groot zwart gat moet het bij jullie zijn:
weg dochter, weg moeder, weg partner, weg oma, weg zus, weg familie, weg vrolijke tante Janny.
Weg raadslid, weg (drijvende) kracht van Vrienden van het Vliegveld, weg fotografe, weg zangeres van het koor, weg ontzettend veelzijdig en enthousiast persoon uit de gemeenschap.
Ik begrijp dat heel Eelde-Paterswolde en omstreken in rouw gedompeld is, en wens jullie allemaal heel erg veel sterkte morgen tijdens de uitvaart en de zware periode die komen gaat.

Wat een contrast, ik liep hier heerlijk te genieten van mijn herfstvakantie en bij jullie in Eelde gebeurt zoiets afgrijselijks.
Ik zal ook hier morgen aan tante Janny denken.