Ziekenhuissoap vervolg

Allereerst wil ik graag een rectificatie plaatsen. De film die in Uruguay gemaakt is met mij in de hoofdrol heette niet “La sorpresa de Gretl”. De daadwerkelijke titel is “El descubrimiento de Gretl”, de ontdekking van Gretl. En ja Bart, ik ben al druk bezig met het confisceren ervan!

ZIEKENHUIS SOAP
Had ik al verteld dat sinds Diego Rosso terug is van vakantie (eind februari), mijn werktijden in het ziekenhuis exponentieel gestegen zijn? En de een-keer-in-de-twee-weken-vrijdag-vrij die ik had als Sebastián een 24-uurs dienst in een privé-kliniek draaide zitten er ook niet meer in, dokter Rosso werkt vrijdags namelijk wel gewoon hier in het ziekenhuis.
Het onderzoek verloopt eindelijk zoals het zou moeten, elke week zien we een paar patiënten. En omdat deze week alweer week 9 hier in het ziekenhuis is, heb ik mijn voortgangsverslag voor Groningen nu ook geschreven. Morgen worden, als het goed is, de handtekeningen gezet. In elk geval zijn ze heel tevreden over wat ik hier allemaal uitvoer!
Deze week is trouwens nog een grootheid uit de medische geschiedenis op onze poli verschenen, Doktor Pirotta. Tevens een rimpelsauriër, een man met een gigantische hoeveelheid kennis. Deze arts heeft heel de wereld al aanschouwd en is cultureel zeer onderlegd, vooral op het gebied van talen en geschiedenis. Een lust om me te praten dus!!
En tongzoen-Rita, de andere rimpelsauriër, vertelde laatst terloops dat ze de allereerste radiotherapie in de geschiedenis heeft bijgewoond. Deze was (ik geloof) in 1954 in Frankrijk!! Ongelooflijk he? Zij werkt trouwens geheel gratis en voor niets omdat ze het zo leuk vindt, Kim. Ze verdient er niks mee, hoewel het Argentijnse pensioen eigenlijk wel een extraatje kan gebruiken.
Helemaal in het begin heb ik geschreven dat ons ziekenhuis hier slechts een paar werkzame liften heeft, niet erg leek mij toen, aangezien de kindergeneeskunde op de tweede verdieping zit. Maar de afgelopen 3 weken zijn we, vaak meerdere malen per dag, herhaaldelijk naar de achtse verdieping geklommen. Daar lag een leukemie patientje (dat niet in ons onderzoek meedoet) van de oncologen op de transplantatie-afdeling. Het ging helemaal niet zo goed met haar, vandaar de frequente bezoeken. Ik ben slechts een keer mee naar binnen (maar wel elke keer mee tot de deur) geweest, omdat ik tot afgelopen vrijdag nog steeds veel hoestte en dus niet de afdeling met mensen zonder weerstand op kon stappen. Het 16-jarige meisje lag er als een zielig hoopje bij, met een buik helemaal opgezet door 1,5 L vrij vocht (bloed) in de buikholte en een infectie van de darmen. Verder had ze haar mond en anus helemaal onder de zweren, en viel het ademen haar zwaar. Haar hele lichaam zat onder de blauwe plekken door het tekort aan bloedplaatjes die overigens via een infuus in haar arm druppelden, en haar ogen zagen eruit alsof ze de dag tevoren in elkaar geslagen. Ze was erg moe en had ondanks de pijnmedicatie nog veel pijn. Zaterdag is ze gestorven, 16 jaar oud, na de beenmergtransplantatie die haar broer haar doneerde. Helaas behoorde ze dus tot de 20% die tegenwoordig kanker op de kinderleeftijd niet overleven.

PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE

Deze zaterdag (!!!) was ik in een ander ziekenhuis, op een conferentie met als onderwerp kinderdermatologie en dengue (knokkelkoorts). Heel interessant, vooral het gedeelte over dengue dat door muggen wordt overgedragen op mensen. Hoe ik hier nou weer terecht kwam? Haha, met Lana. Lana is behalve studente sociologie ook secretaresse op een privé-kliniek kinderdermatologie. Haar kliniek organiseerde de conferentie en vandaar dat er ook voor mij een plaatsje gereserveerd was.
Het ziekenhuis was in Belgrano, dus na een zware sessie presentaties ben ik het centrum van de wijk Belgrano, een van de duurdere wijken van Buenos Aires, eens gaan bekijken. Daar strandde ik al gauw op weer een feria, een marktje met voornamelijk ambachtelijke spulletjes (lees: heel veel leuke sieraden en dingetjes). En nee, weer kon ik het niet laten wat leuke spulletjes te kopen. Alles functioneel trouwens, als je een doosje voor dobbelstenen en oorbellen functioneel mag noemen ;).

Afgelopen weekend heb ik Lana op internet de foto´s van onder andere Groningen en het UMCG, Corso Eelde en mijn familie en vrienden (via julie MSN-weblogs, aangezien ik die zelf niet heb) gedemonstreerd. Wat een ander leven hebben wij in Nederland toch!
Het weekend heb ik dus lekker rustig in Buenos Aires doorgebracht, maar dat was ook wel een beetje nodig.

Door de week heb ik namelijk ´s avonds druk met foklore, tango en spinning en andere activiteiten.
Dinsdagavond folkloreles. Heel erg leuk om te doen, met veel ouderen van dagen, en een paar mensen van rond de 30-40. Ik ben verreweg de allerslechtste van het stel, dus iedereen glimlacht heel lief naar dat grappige Nederlandse meisje van ongeveer 50 jaar jonger dat Argentijnse folklore probeert te leren maar er niks van bakt. Het is namelijk de bedoeling dat je je bovenlijf vrijwel stil houdt, maar dat van mij hupst de hele tijd. :)
De tangolessen gaan me beter af, al zeg ik het zelf. De leraar op woensdagavond in het culturele centrum van mijn wijk is niet zo leuk en veel strenger dan Pepe (van de school waar Lana en ik al een tijdje niet meer zijn geweest) en behoorlijk handtastelijk. Maar ik geloof dat ik met mijn blikken en gebaren wel duidelijk ben geweest dat ik daar niet van gediend was, dus afgelopen woensdag ging het heel normaal allemaal. Deze lessen beginnen wel weer bij nul, maar zijn gratis!
Bovendien hebben de Argentijnse studenten hier vooral ´s avonds college (tot 23.00u!!) dus ik ben mijn avondmaatje Lana door de week kwijt!
Spinning hier is natuurlijk hetzelfde als bij jullie in Nederland, je helemaal in het zweet jagen op een stilstaande fiets. Lekker!!

PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE

Behalve mijn standaard weekprogramma voeg ik regelmatig wat activiteiten toe. Zo ben ik gisteravond met Lana en Nico naar een oude film van het Filmfestival in Cannes geweest. Over Israël en de muur die ze daar bouwen om de Palestijnen van de Israëli´s te scheiden. Ontzettend interessant, de Berlijnse muur 2.
Vorige week woensdag heb ik met de Nederlander Jan Willem, die ik een aantal weken geleden tijdens een tour in San Telmo had ontmoet, afgesproken. Hij had een vriend van zijn Spaanse school meegenomen, de Brit Nick, een regisseur van kinderprogramma´s bij de BBC. Samen hebben we heel gezellig en heel erg lekker gegeten in San Telmo om vervolgens door te stomen naar Opera Bay, de replica van the Opera House in Sydney. Dit is echt dé discotheek van heel Buenos Aires, en mannen komen alleen in pantalon binnen. Fikse entrée betaald, maar toen waren we toch in een megaruimte!! Heel erg groot en het bier smaakte er prima!! Ik moest natuurlijk donderdag gewoon wel werken, dus rond half vier (denk ik tenminste) met de bus naar huis gegaan.
De bussen rijden hier 24 uur per dag, en gelukkig hoef je ´s nachts niet in een volgepropte bus te staan maar kun je rustig zitten. Daar komt wel bij dat de bus natuurlijk wel langs je huis moet gaan… Haha, grapje, had wel de goede bus genomen. Ik woon openbaar-vervoer-technisch heel strategisch en kan vanaf vrijwel elke buitenwijk een bus nemen naar mijn huis toe!
Donderdag ontdekte ik tot mijn grote verbazing dat mijn rigide rode ketting op miraculeuze wijze was verdwenen, ergens tussen Opera Bay en weer thuis komen. Wat is dat toch met ketting en kroegen !?!?! (heeft dus niet specifiek iets met de Negende Cirkel te maken, waarschijnlijk toch meer met de hoeveelheid geconsumeerde alcohol) Wederom een juweel gesneuveld. Heb de bijpassende oorbellen en ring nog wel, dus een goede reden om nog een keertje naar de feria in Mataderos te gaan!

Omdat het weer hier behoorlijk omgeslagen is (de herfst is begonnen) en het nog veel te warm is voor mijn waterdichte winterjas heb ik toch maar een regenjas gekocht, een oranje! Maar, om mijn nationalisme enigzins te relativeren heb ik ook een Argentijns voetbalshirt gekocht, cool he! De wijk Once (elf), waar ik elke dag 45 minuten stevig doorheen stap naar huis, is een erg goedkope winkelbuurt. En een geliefde hangplek voor drugsverslaafden, maar dat terzijde.

PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE

VERVOLG ZIEKENHUISSOAP
Rita, Stella, Diego en Sebastián hebben een sleutel van de poli. Vrijdags zijn Sebastián en Stella er niet. Diego Rosso en ik waren vrijdag ergens bij een patient op de begane grond en toen we terugkwamen bij de poli was de deur op slot. Rita gaat namelijk altijd rond 11.45 naar huis. Diego echter, had zijn sleutel binnen liggen!! En mijn tas lag daar ook (ligt normaal altijd bij de arts-assistenten, uitgerekend vandaag natuurlijk niet...).
Dus, wij buiten de deur en al het andere binnen. Uiteindelijk hebben we Sebastián gebeld en zijn dokter Rosso en ik naar het privé-ziekenhuis “Arcos” van zijn 24-uurs dienst gegaan om de sleutel op te halen. Een ziekenhuis a la UMCG was dat, alles spiksplinternieuw!! Hele andere ervaring hier in Argentinië dus! Hier in de Clíninas noemen ze dat ziekenhuis “Narcos”, zoveel nieuws moet wel uit drugssmokkel betaald worden!!
Haha, eventjes een uitstapje van in totaal 1 uur heen en weer naar Sebastián om sleutel op te halen!!
Vrijdag heb ik de sleutel van Sebastián mee naar huis meegenomen, zodat ik niet de hele tijd Diego Rosso of iemand anders hoefde te zoeken om het kamertje in te kunnen. Vandaar dus dat ik de sleutel maandagochtend had….

En juist die maandagochtend ben ik even blijven liggen na het uitdrukken van mijn telefoonwekker en schrok ik om 8.20u (ga ik normaal de deur uit) weer wakker. Snelsnelsnel, hupsekee naar de lift. Die deed het niet, want de elektriciteit was in het hele gebouw uitgevallen. De nacht van zondag op maandag schijnt het hier verschrikkelijk gestormd te hebben, ik heb echter geslapen als de prinses op de erwt!! 12 verdiepingen naar beneden gestoven met gelukkig om de verdieping een brandend kaarsje (anders zou het echt pikkedonker zijn, want er zitten geen ramen in het trappenhuis). Naar de bus geraced, chaos op straat. De hele wijk bleek zonder stroom te zitten, de stoplichten werkten dus ook niet. Uiteindelijk redelijk op tijd in het ziekenhuis aangekomen, 5 minuten later dan anders. Niks aan de hand dus, en kon gewoon zeggen dat mijn wekker niet afgegaan was door stroomuitval. Leugentje om eigen bestwil.

En maandagmiddag toen ik weer thuis kwam, hadden we nog steeds of wederom geen stroom. Er schijnt eventjes een paar uur wel stroom geweest te zijn, maar toen was ik in het ziekenhuis. Op goed geluk naar de spinning les gegaan, en die ging gewoon door!! Muziek op noodaggregaat en fietsen in het donker!! Daarna ben ik naar een andere wijk gelopen en heb daar in een café restaurant mét licht mijn Rough Guide onder het genot van een Argentijns wijntje zitten lezen. De Argentijnen zaten om 22.00u net te dineren, maar dat had ik voor de spinning bij daglicht (wordt hier nu rond 19.15u donker) al thuis gedaan.

PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE

Jaja, mijn reis Rough guide heb ik weer nodig nu!! Volgende week is hier Semana Santa, heilige week. Maandag 2 april heeft iedereen vrij (dag van de veteranen van de oorlog op de Falkland eilanden) en donderdag 5 en vrijdag 6 april zijn goede donderdag en vrijdag, tevens landelijke feestdagen.
Oftewel, de hele week van Palmpasen tot Pasen nemen de meeste Argentijnen de laatste vakantie voor de winter. En ik, als semi-Argentijn dus ook. Dokter Rosso en Sebastián vonden na het inleveren van mijn voortgangsrapportage en vele berekeningen deze week dat ik dinsdag en woensdag wel vrij mocht nemen. Ik krijg dus twee werkdagen vrij, en houdt er 9 dagen vakantie aan over!!

Morgen vertrek ik direct vanuit het ziekenhuis naar het busstation. Daar neem ik de bus naar Salta, in het noorden van Argentinië, aan de grens met Chili en Bolivia. Salta en de provincie Jujuy (spreek uit goegoei) schijnen prachtig te zijn, en als je de toeristische pagina´s op internet bekijkt kan ik me daar wel in vinden!! Bergen, wijngaarden, zoutvlaktes, ze hebben er alles. En dat op slechts 20 uurtjes met de bus. Met een goed boek en een leuke buur in de bus is dat een peuleschilletje!!