El Carnaval se vive así

El Carnaval se vive así, Gualeguaychú Marí Marí!!!

Afgelopen weekend ben ik vrijdagavond in de bus gestapt naar Gualeguaychú, samen met de Oekraïnse Lana, Nico een vriend van Lana (type informaticastudent met van die baardhaartjes), Virginia en Guillermina, een vriendin van Virginia uit La Plata, waar we toen Asado gegeten hebben.
Uitgelaten stappen we de bus in, en bevroren stappen we er 3,5 uur later weer uit. Brrr, aire acondicionado.
23.00u, tijd voor het avondeten. Op zoek naar een plekje ergens in de rij van kroegen en barretjes komen we oude schoolvrienden van Nico tegen, en na veel geschuif en gedoe veroveren wij ons stekkie van die avond. Hamburger of pizza, dit keer maar eens een hamburger. Mmm, wegspoelen met een Heineken helpt!! Guillermina houdt gelukkig ook wel van een biertje, dus eindelijk heb ik een drinkezuster!! Tegen een uurtje of 2 wil iedereen gaan slapen(!!!), behalve ik natuurlijk!! Ik kom tenslotte maar een keer in mijn leven bij het carnaval in Gualeguaychú, na Río de Janeiro en Sao Paolo plaats nummer drie op de wereldranglijst om carnaval te vieren!!
Onderweg naar ons hotel passeren we een disco zonder rij en zonder entreekaartjeskopenloket waar de musica latina uit de boxen schalt, en ratseflats, naar binnen met z´n allen! Even wennen, de hele avond salsa, merengue, en zwoele muziekjes, maar ook erg gezellig!! Rond een uurtje of 6 hebben we met de helft van de aanwezige kerels een dansje gemaakt en zijn we toch wel een tikje moe geworden. Op naar bed!
Het ontbijt de volgende ochtend valt een tikje tegen, van de strenge hotelmevrouw mogen we één kopje koffie (nou ja, bruin water), en verder niks. Tsss, belachelijk. De twee croissantjes gaan er wel goed in en ook het hoofd werkt wonder boven wonder goed mee. Bikini in de tas en vol goede moed vertrekken we richting de rivier met z´n strandjes… Na een half uurtje wandelen begint een stortbui en deze houdt aan. Dus, terug naar het hotel. De rest gebruikt de tijd om bij te slapen, arme ik die dat niet kan, lees verder in mijn boek. We spelen nog een raadseltje (heb er nu nog eentje paraat die we nog niet gespeeld hebben) en gaan wederom uiteten. Al om 19:30, belachelijk vroeg!! Moest wel, want het carnaval begint om 21:30. Ondertussen overigens, plenst het maar door en stromen de nieuwgevormde riviertjes door de straten.
Het is nog even de vraag of het festijn überhaupt wel doorgaat met deze tropische regenbuien, maar wij laten ons natuurlijk niet op de kast jagen! Beetje jammer dat mijn rode Cttrui nog steeds niet waterdicht geworden is, en mijn sandalen ook weinig waterafstotend zijn.

Carnaval, wat verwacht je dan? Dansende mensen in de straten, lekkere kerels in veters en prachtige dames in een veertje. Lekker met iedereen in de straten dansen en een overdaad aan bier consumeren. Of natuurlijk een of andere spannende cocktail waarvan we veel te veel drinken. En zon, veel zon en hitte, beastly hot!! Oja, en veel trommelgeschal en allerlei soorten muziek!!
We betalen onze entree en nemen plaats op een van de tribunes aan het parcours, ik schat van zo´n 300 meter lang. Inmiddels ben ik al doorweekt, alleen mijn boxer heeft nog een droog stukje, mijn bh moet er al aan geloven (let wel, hierover heen draag ik wel kleren, een lange broek, hemdje en trui, het warmste en enige wat ik bij me heb dit weekend). We staan op zo´n 10 meter van de baan waar het spektakel gaat plaatsvinden. Een fikse kop koffie (jaaaaaa….) gieten we er met voldoening in, lekker warm.
Zoals alles hier, begint ook het carnaval niet op tijd. Niet zoals ik verwacht had, de wagens en dansers passeren door een straat met aan weerskanten tribunes, maar oh wat goed!! De dansers in hun string en blote bast (lekker!!), de dames met van die nopjes op hun tepels en een veter door de kont, en dit alles vergezeld door een overdaad aan veren, kleurrijke creaties en corsowagens met dansende mensen!! Zij dansen, om het publiek op te zwepen. Het bandje in de muziekboxen speelt twee verschillende nummers en corpsen zijn er niet. Maar dat geeft niet, El Carnaval se vive así, Gualeguaychú Marí Marí is makkelijk mee te brullen!!
De hele tribune zwiept heen en weer, en weerstaat de striemende regen. Inmiddels is ook het laatste stuk droog doorweekt (door de regen) en moeten we blijven dansen om warm te blijven. Haha, ohohoh. Denk je in een geweldig weertje Carnaval te gaan vieren, plenst het de hele avond en nacht als nooit te voren.

Als het afgelopen is, lopen we terug naar het hotel, we hebben het allemaal ijskoud. Ik op blote voeten, want ik glibber uit mijn sandalen. Om de beurt nemen we een hete douche. Ik wring voor de derde keer mijn doorweekte kleding uit in de deur van het hotel in mijn (niet al te charmante en iets te schaarse) pyjama, en raak aan de praat met twee kerels die tevergeefs op een regenstilstand wachten. Kolkende watermassa´s passeren ons stoepje.
Het gezelschap is goed, het weer is bar slecht. Tegen half vier duikt ieder (z´n eigen) bed in, wederom koud geworden door het weer en het niet hebben van meer droge kleren.

´s Ochtends drinken we weer een bruin watertje en eten we onze twee croissantjes op voor we naar de bushalte vertrekken. Plastic zakken met zeiknatte kleding achter ons aan zeulend. Voorbereid op de airco ben ik niet, in een korte broek en hemdje wordt dat een harde dobber. De rest slaapt de 3 uur in de bus, ik lees mijn boek uit en bibber me warm.
In Buenos Aires regent het een beetje.


Maandag in het ziekenhuis is dokter Diego Rosso er ook. Een man van rond de 40 schat ik, hemato-oncologische kinderarts (of hoe dat ook heet in het nederlands). Net als Sebastián (sorry sorry, ik weet het Mariska en Ivy, deadline verstreken, maar heb geen moment geschikt geacht, volgende week!!! Echt waar en jullie krijgen de foto gemaild ;)) een hele aardige man (en ook best lekker ;)).
Sebastián blijf natuurlijk lekker, maar na al die Argentijnen in Gualeguaychú moet ik mijn mening ietsje bijstellen. Er zijn genoeg kerels nog veel lekkerder dan mijn gebronsde god in het ziekenhuis (plagiaat Job, vind je niet erg toch?). En tja, die witte sportsokken in bruine schoenen zijn nou niet direct heel aantrekkelijk. Bovendien is hij al weer behoorlijk verbleekt en moet ie nodig naar de kapper (ik ook trouwens, mmmm dat zou wel eens wat kunnen worden ;)). En hij heeft een beetje een korte kin, met een ietswat uitstekende bovenlip. Haha, maar hij blijft heel erg grappig en leuk, met een heerlijk lichaam, donkerbruine ogen, zwart haar: een McDreamy (denk ik, heb die serie nog nooit gezien)!!

Deze week heb ik de eerste 2 patienten van het onderzoek in levende lijve gezien, tot nu toe alleen hun gegevens verwerkt. Nu besef ik pas wat kanker allemaal veroorzaakt. Het klinkt allemaal zo goed, 70-80% van kanker op de kinderleeftijd is na 5 jaar genezen tegenwoordig. Maar ze moeten wel met de consequenties leven. En die zijn in sommige gevallen niet gering. We gaan dus eindelijk hard aan de slag!!
Dokter Rosso kent de halve medische wereld schijnt, en heeft SPSS, het statistiekprogramma. Gelukkig, want dat staat hier in de bieb niet op de computer. Oftewel, ik heb er nu echt alle vertrouwen in dat alles goed gaat komen hier!! Maar of we alle gegevens op tijd verzameld hebben, weet ik niet…

Superleuk alle reacties van jullie, nu weet ik dat alles in Nederland (en Australië) gewoon onverminderd doorgaat als ik er niet ben ;).

Goed, gelukkig voor jullie, moet ik mijn klaarmaken voor mijn tangoles van vanavond en wordt dit stukje niet langer!! Eens kijken of Ricardo en Gamin weer mijn tenen gaan pletten. Inmiddels kan ik voor en achteruit lopen, de basis dansen, achtjes draaien voor en achteruit, en een paar hele gave stapovers over de benen van de man. Dit alles in de juiste danshouding zonder swingende heupen, want daar let onze leraar Pepe heel erg op. Het ritme blijft, voor mij in elk geval, lastig. Maar na de salsalessen van Jeroen in Emmen, ben ik in staat me te laten leiden door de heer. Dus, hoef ik het ritme niet per sé onder de knie te hebben ;).
Volgens mij zijn Lana en ik klaar om ons in de tangodansende feesten te begeven!! Eens kijken of daar wat kerels rondlopen die niet 50plus zijn. Van die jongens die ook elke morgen bij mij in de bus staan bijvoorbeeld.

Oja, volgende week begint Julia´s tango op televisie bij jullie. Dat is hier in Buenos Aires opgenomen. Misschien leuk om eens een aflevering te kijken!!

Ennuh, foto´s volgen nog, ons internet thuis ligt er uit namelijk.