Onbeschrijflijke natuur!!

Toen ik jullie leuke reacties allemaal las op mijn site, echt supergaaf, keep it going!!, besefte ik dat alles best wel veel is om te lezen (wel grappig trouwens, juist op de hele ziekenhuissoap hebben voornamelijk geen-geneeskundevriend(inn)en gereageerd).
Vanaf nu, voor de lezers die ook op de hoogte willen blijven, maar niet direct een half uur achter de computer willen zitten om mijn stukje te lezen, las ik PAUZES in.
Dus, laat je niet afschrikken door deze weerzinwekkende kwantiteit van informatie, er zal terzijnertijd een leespauze worden ingelast.

Afgelopen maandag presenteerde ik mij zoals elke doordeweekse dag om 8.45u in het ziekenhuis, dat nog steeds gesloten is. Tongzoen-Rita, begon meteen weer met ´Qué mal tiempo que estás aca´ (wat een slechte timing dat je nu hier bent). Vervolgens vroeg Sebastián of ik nu eindelijk al naar de Cataratas de Iguazú geweest was, de grootste watervallen van Zuid-Amerika.
Nee dus, het weekend was ik begonnen met een knalfeest in mijn eigen huis, het afscheidsfeest van Lucrecia. Lucrecia zit inmiddels in Genua, om daar een master in de rechten te volgen. Dit feestje was beregezellig, zo langzamerhand ken ik de meeste vrienden van Virginia en Lucrecia ook, dus er waren genoeg mensen om leuk mee te babbelen. En, er was een overvloed aan lekkere hapjes en bier!! Eindelijk mensen die ook wel een slokje lustten, dus daar moest van geprofiteerd worden!! Zo tegen een uurtje of 5 zijn we de stad ingegaan, Palermo, naast San Telmo hét uitgaanscentrum van Buenos Aires. In de taxi heen en Schlange stehen. Er stond serieus een behoorlijke rij om de hippe club in te komen om 5.30u! Dat is pas een nachtleven! We hebben enigszins op mijn aandringen, in de rij staan om een kroeg in te komen blijf ik achtelijk vinden, voor een andere tent gekozen. Ietsje minder hip, maar het bier smaakte er heerlijk!!! Een zeer latertje geworden dus, en na 1,5u slaap ging de wekker: Op naar Tigre!! Samen met Lana zou ik naar Tigre gaan, het zuidelijkste plaatsje aan de Paraná Delta, een groot natuurgebied wat van noord naar zuid loopt, langs de grens met Uruguay. Maar, het regende dus besloten we uiteindelijk niet te gaan. Dat vond mijn buik met bier eerlijk gezegd ook wel zo fijn (hoewel de overvloed aan hapjes en de avondmaaltijd om 23:00 je weerstand wel verhogen). Ik ben dus aan het eind van de ochtend voor een dagje het centrum ingegaan om de straatartiesten en tangodansers te bekijken. Zaterdagavond ben ik alleen naar de wijk Mataderos gegaan, waar vroeger het bloed van de koeien en paarden werd gedronken omdat men er een geneeskrachtige werking tegen Tuberculose aan toebedeelde. Nu geen gaucho te bekennen, maar wel honderden mensen bij het carnavalspodium, bij de eettentjes met lokale lekkernijen en bij de feria, de megamarkt met leuke spullen!! Ik heb mijzelf met mijn locro (soort snert) naast een meisje gesetteld die ook alleen leek te zijn, en we hebben de hele avond gezellig gekletst. Tagrid is een psychologie-studente, dus veel info over de maatschappij in Argentinië. Ontzettend interessant! Ik heb echt nog veel meer te schrijven nu, dus deze info zal ik de volgende keer verwerken. Zij was alleen gekomen, omdat ze de Argentijnse band Arbolito (ofzoiets geloof ik) wilde zien spelen, een groep die Folklore met een beat speelt. De hele straat was eerst vol met dansende mensen. Ze dansten in paar, wapperend met een sjaaltje, dat hoort erbij schijnt. Fantastisch om te zien, jong en oud, iedereen de traditionele dansen dansend. Daarna begon de band, en stond ik ineens midden tussen een menigte uitzinnige Argentijnen! Niet qua haar, hier hebben ze ook donker haar en vaak krullen, maar qua kleding viel ik wel een beetje op. Mijn knalrode Cirkeltijgercapuchontrui viel enigzins uit de toon tussen alle alternatieve Argentijnen die op de beat meezwalkten onder het genot van een niet te missen joint. Haha, wederom een latertje die zaterdagavond. Zondag ben ik alleen naar Tigre gegaan, een klein stadje vol met Porteños die hun vrije zondag buiten de stad willen doorbrengen. Heel gezellig, leuke marktjes en mooie huizen. Dit alles in een setting met riviertjes en veel water, bomen en groen. Naar de eilandjes om daar een wandeling te maken heb ik geskipt, we gaan binnenkort een weekend kamperen op een van de eilandjes in Tigre.

Dit alles, in verkorte versie, vertelde ik aan Sebastián, Rita en Stella. We hebben namelijk toch tijd zat, aangezien er geen patienten op de gesloten afdeling liggen. Ja zei Stella, jammer dat er weinig te doen is voor je. Ik antwoordde dat ik zelfs niet in de bieb literatuur kon gaan zoeken, want die is ook gesloten. En dit leek mij het perfecte moment om er een vrije dag uit te halen!! Zo gezegd, zo gedaan, en ik kreeg vanaf woensdag vrij, met de belofte dat ik volgende maandag een schema in elkaar gedraaid had!! (die moet ik dus straks nog maken ;))
Ik heb me maandag en dinsdag toch nog nuttig gemaakt in het ziekenhuis met hemogrammen tellen en asisteren bij ruggenprikken, meeluisteren met alle controles die elke dinsdag op de poli komen en me verder ingelezen in de kinderoncologie. Dus, met een gerust hart kon ik mijn trip naar Iguazú gaan plannen!!

PAUZE---PAUZE---PAUZE----PAUZE (1)

HET IS GELUKT!! Dinsdagavond plofte ik in een super-de-luxe bus neer, en ik heb eindelijk een keer een groot deel van de reis geslapen in een bewegend object!! Deze stoelen kunnen dan ook echt bijna 160 graden kantelen, met zo´n deel voor je benen erbij. De tijd dat ik wakker was heb ik gekletst met Haris, mijn vliegtuigstoelbuurman. Een Griekse kok, die in Duitsland opgegroeid is en ook in Nederland en Canada gewerkt heeft maar nu in Spanje woont. Van Spaans naar Duits naar Engels naar Nederlands, alles passeerde de revu. Wel grappig, we switchten allebei eigenlijk ongemerkt, en ook ongemerkt mee in de taal die de ander ineens weer begon te praten. Dus, na het telefoontje voor mijn moeders verjaardag de 18e was dit de tweede keer in een maand tijd dat ik Nederlands sprak, met een Griek nota bene.
Overigens had onze buschauffeur een zeer verfijnd inschattingsvermogen, aan de halve metertjes speling met tegenliggers tijdens de inhaalmanoevres te zien.
18 uur in de bus. De bordjes langs de weg, die de afgelegde afstand vanaf het Congreso (point zero) in Capital Federal aangeven, gaf 1650 km aan.
We kwamen aan in het noord-oostelijkste puntje van Argentinië, Puerto Iguazú, op de grens met Brasil en Paraguay. Om 13.00u liep ik het hostel binnen en zette ik mijn rugzakje in een dormitorio waar nog drie anderen zouden slapen. Aan het formaat schoenen te zien van het mannelijke geslacht.

Het meisje achter de balie vertelde dat er twee meiden vandaag om 14.00u naar de Cataratas aan de Braziliaanse zijde zouden gaan. Dus, ik die meiden opgezocht, om te vragen of ik mee mocht in de taxi naar Brazilië, bleken het Suzie en Pom uit Nederland te zijn!! Haha, das ook toevallig, zomaar de eerste Nederlanders die ik tegenkom gespot. Tuurlijk mocht ik mee in de taxi, makkelijk geregeld.
Een auto van het hostel bracht ons naar de ingang van het Parque do Iguaçu in Brasil, na de nodige stempels van de ´aduana´ (douane) gekregen te hebben. Onze chauffeur zou ons over 4 uur weer ophalen. Listo! (okee)
Samen liepen we het park in richting de grootste watervallen van de hele wereld!! In totaal valt het water 2 km naar beneden. Het centrale punt van de waterstort is La Gargante del Diablo (Duivels keelgat), een waterval in de vorm van een 3 km groot hoefijzer, waar1800 kubieke meter water per seconde 70 meter naar beneden valt!!
De Braziliaanse zijde heeft een ongeveer 3,5 km lang pad met verschrikkelijke mooie uitzichten langs de Río Iguazú en haar watervallen. Onbeschrijflijk mooi!! Re lindo!! Onderweg vliegen de kleurrijkste vlinders je tegenmoet en landen op je schouders, capuchon-aapjes slingeren van tak tot tak, en op de grond schuivelen huppelepup zoogdieren met een lange snuit en een lange staart rond op zoek naar niet-oplettende hagedisjes. Toekans heb ik helaas niet gezien.
Ongelooflijk indrukwekkend is dit natuurverschijnsel. Deze watervallen, de power waarmee het water hier naar beneden stort, wat fantastisch!! Een overtreffende trap mist, letterlijk en figuurlijk.
We sloten de dag in Brasil met een tropische stortbui af, waarmee de hitte ietsjepietsje minder werd, maar de luchtvochtigheid in de 90 procent bleef. Bij de grens kreeg ik een nieuw visum voor 90 dagen, nu moet ik nog een keertje het land uit tussendoor. Met z´n drieën hebben we heerlijke pastas en pizza gegeten met een lekkere rode wijn erbij. De barman (60plusser) vond ons geschikte klanten om een gratis drankje in twee kroegen aan weg te geven, en hier hebben we dan ook gebruik van gemaakt. De beide caipirinhas gingen er lekker in.

PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE (2)

De volgende ochtend werd mijn zware hoofd vroeg wakker, te midden tussen drie Bulgaren met baard van rond de 50 schat ik, die ook in mijn mixt dorm sliepen. Na twee koppen koffie bij het ontbijt stapte ik in de bus naar het Parque Nacional Iguazú, de Argentijnse zijde van de watervallen. In de bus zat ik naast Gustavo, een 44-jarige kaalgeschoren man met rokerstanden. Hij was ook alleen, en dus hebben we samen van de Argentijnse schoonheid genoten. Kettingrokend vertelde Gustavo me veel over zijn leven en het leven van de Argentijnen, en ik vertelde hem dat we in Nederland geen Spaans spreken, hoe een normale dag van de gemiddelde Nederlander eruitziet, dat wij geen 6 kinderen per vrouw krijgen. Ontzettend boeiende gesprekken met deze metselaar/huisschilder en wandelpartner voor een dag. En wat mooi was het hier in Argentinië!! We konden tot op meters van de watervallen komen, het ene panorama nog geschikter voor een foto op een National Geographic cover dan het andere. Geweldig!! Super!! We besloten ook een boottochtje tot in de watervallen te doen. De schipper (nou ja, de man aan de buitenboordmoter) voer eerst langs enkele van de 250 afzonderlijke watervallen om foto´s te nemen. Daarna hadden we even de tijd om onze camera in de waterdichte zak te stoppen en scheurden we het watergordijn in. Kicken!! Supercool!! De adrenaline pompte ieders bloed in sneltreinvaart door de aderen, die hier overigens wel heel erg makkelijk zijn om een infuusje in te leggen.
Terug aan wal ben ik maar even in mijn hemdje en boxer blijven lopen om een beetje op te drogen, hoewel de verkoeling zeker welkom was op deze zinderende dag. Samen een biertje op een terrasje gedronken en daarna de korte broek weer aan.
Het 1,3km lange pad naar het stortpunt van de Gargante del Diablo was zonder schaduw over een metalen pad boven de rivier, waarin we ook nog een kaaiman zagen dobberen. Bloedjeheet, maar onbeschrijflijk mooi!! De mist tekende regenbogen in de lucht en condors cirkelden boven de watervallen. Hier nam ik foto 130 van dit inmense natuurspektakel. Op een bankje enkele mate´s gedronken en toen hebben Gustavo en ik weer afscheid van elkaar genomen. In het treintje terug naar de ingang kwam ik Haris weer tegen, de 5e keer die dag. Ook Suzie en Pom zaten trouwens bij mij in de boot kletsnat te worden.
´s Avonds hebben we voor 15 pesos (4 pesos = 1 euro) een driegangenmenu gegeten. Een Deens meisje heeft met ons meegegeten, en met haar nam ik de Parilla voor twee. We kregen een klein barbecueetje op tafel met daarop een enorme berg vlees: asado, spareribs, chorizo, bloedworst, darm/lever, biefstuk. Heerlijk!! Toen we, tot verbazing van de rest, onze barbecue leeggegeten hadden, kwam de ober vragen of we nog meer wilden!! Nee, voldaan van al het eten, de wijn en de indrukken van die dag ben ik mijn bedje ingedoken.

PAUZE---PAUZE---PAUZE---PAUZE (3)

De volgende ochtend wekten mijn kamergenoten mij om 6:30u, een tikje vroeg, aangezien mijn bus om 9:45u vertrok. Ik ben richting het drielandenpunt gelopen, maar had tijd te kort om dit helemaal te bereiken. Toen ik het hostel uitliep richting het busstation, liep een jongen bepakt en bezakt richting de terminal. Hij bleek ook een ticket naar San Ignacio te hebben, en we zijn samen in de bus gaan zitten. Alejandro bleek een 30-jarige Spanjaard uit Madrid te zijn, die exact hetzelfde van plan was als ik. Let wel ´van plan was…´.
In San Ignacio hebben we samen de ruïnes van de Jesuiten en de autochtone bevolking bekeken, waar de mensen onder andere ook onderwijs in hun eigen taal kregen. Er was weinig van over van deze 17e eeuwse gebouwen, maar gelukkig was er volop schaduw. Vandaaruit was het nog slechts een uurtje naar Posadas, waar we rond 18.00u aankwamen. We hadden dus tijd genoeg gehad om onze reisplannen te bespreken, en die waren exact hetzelfde. Alejandro en ik wilden allebei graag naar Esteros de Iberá, het grootste zoetwatergebied van Zuid-Amerika op de Amazone na. Vol met dieren die niet schrikken van een ronddobberend bootje. De mevrouw van de toeristeninfo vertelde ons dat er vanuit Santo Tomé ongetwijfeld tours naar het zoetwatergebied gingen. Even overleggen, en we besloten samen de bus van 20.00u naar Santo Tomé te nemen, om de volgende dag in een ongestoord natuurgebied door te brengen. Om 22:30u moesten we dus een hotel regelen in Santo Tomé, en een tour naar Iberá de volgende ochtend. Dat laatste was al gauw klaar, er waren geen tours naar Iberá. Om het gebied in te kunnen had je een 4WD nodig, en zelfs dan was de weg waarschijnlijk onbegaanbaar. Of we moesten met de bus naar Mercedes om daar een andere bus te nemen en een combi het laatste deel tot de meertjes. Als we de volgende ochtend om 5:00u met de bus zouden gaan, zouden we rond 15.00u bij Iberá aankomen. Dusssss. Hmmm. Oja, de bussen naar Buenos Aires zaten waarschijnlijk allemaal tot maandagavond vol.
Hotel dan maar… Hotel een was vol, hotel twee ook, hotel drie ook, maar hotel vier had nog een kamerTJE vrij. Er stond een 2-minipersoonsbed in de kamer en verder eigenlijk niks. Tsjaa. We hebben de kamer dus maar genomen, en Alejandro, heeft op een matras op de grond geslapen.
We hadden twee wc´s in de gang met daar schuin boven een douche (zoals in boten), waarvan de ene geen licht had en ook geen water. Om de beurt gedoucht en toen maar op bed gegaan.
In Santo Tomé bleek werkelijk helemaal niets te doen te zijn, behalve het gigantische casino. Maar na al ons geluk (bus in Posadas net gemist, geen tours vanuit Santo Tomé, onze hotelkamer, de douche die het niet deed, bussen naar Buenos Aires vol) durfden we het er niet op aan. Eerst hebben we de laatste plaatsen in een bus naar Buenos Aires van 21.30u gereserveerd, dus hadden we nog de hele dag in Santo Tomé door te brengen. Na heel veel zoeken en navragen vonden we aan de rand van het dorp en dus ook aan de rand met Brazilië een hotel met zwembad, waar we de dag al lezend en zwemmend hebben doorgebracht.
Niet wat we allebei gehoopt hadden, maar in elk geval konden we weer uit dit gat wegkomen. Uiteindelijk ploften we in onze camabedden in de bus neer, en werd ons een heerlijk diner geserveerd, inclusief glas wijn. Als extra toetje kregen we een bonbon met champagne. Mmmm, wat is het leven van een tussendoor-backpackende-studente toch zwaar!