Ziekenhuis soap!!

Zo, hier is ie dan: the ziekenhuisstory!!
Waar moet ik beginnen, wat is handig?
Goed, (de staat van) het gebouw sla ik over, omdat ik die de vorige keer al beschreven heb. Eventjes een korte samenvatting daarvan: in staat van verval. Dit is belangrijke informatie voor de rest van het verhaal… (spannend)

Het onderzoek
Ik ben hier om mee te doen aan het onderzoek op de Kinder-oncologie. Samen met mijn lekkere dokter Sebastian (details zie verderop) gaan we alle kinderen die vanaf 1996 tot 2006 hier voor een oncologische ziekte behandeld zijn weer controleren. Deze kinderen, waarvan de meerderheid inmiddels dus al volwassen is, is sowieso 1 jaar na de behandeling in goede gezondheid. Omdat er steeds meer complicaties en nadelige effecten van de therapie van kanker op de kinderleeftijd bekend wordt, gaan wij kijken hoe het met de langetermijngevolgen van onze patienten zit.
Op dit moment zijn we de patienten aan het traceren (wat behoorlijk veel werk is).
Tot nu toe hebben we nog geen controles gedaan, aangezien de patienten op vakantie zijn en de artsen die meewerken (bv voor het longfunctie-onderzoek) ook.
Ik ben me op dit moment dus voornamelijk aan het inlezen, en ik ben artikelen aan het zoeken die ik later als referentie gebruiken kan. Niet echt een van mijn favoriete bezigheden, maar absoluut wel nuttig!
In de tussentijd doet (of op dit moment deed) Sebastian de zaal, als een van de weinige kinderartsen hier op de kinderafdeling. Op zaal liggen (of eigenlijk lagen) 3 meiden van 14-16 jaar met leukemie, die hiervoor chemotherapie krijgen.

Elke ochtend neem ik de lijn 132, waarin ik dan 10 minuutjes moet staan totdat ik bij het ziekenhuis ben. Ik begin om 8.45 elke dag, in het kamertje met de kinderoncologen Stella en Rita (achternamen weet ik zo niet uit mijn hoofd, moet elke keer weer enigszins verdekt opgesteld de naambordjes op de witte jas lezen).
Witte jas, jahoor, die hebben wij hier op de kinderafdeling wel aan!! Die van mij ligt keurig opgevouwen thuis in Eelde, maar heb hier een leenjas van een van de residentes (eerste 3 jaar basisarts hier). En wat denk je, in een bloedjeheet land als Argentinië, een jas met lange mouwen!! Pff, lekker warm!! Maar de jas zelf is wel handig, hoef je ook niet zo op te letten wat voor kleren je aantrekt (zolang het maar geen korte broek is, is het wel bueno). Mijn jas behoort trouwens tot Doctora Luzzi …., dus de eerste twee weken heette ik ook Lucie mam! Grappig he ;)! Heb nu mijn eigen naam er overheen getaped.

Maargoed, Rita en Stella zijn dus de twee vrouwelijke artsen die hier de poli draaien. Alle kinderen komen met hun ouders in ons hokje voor een consult. En als ze een afspraak hebben voor bijvoorbeeld chemotherapie die dag, dan komen ze met een plastic zakje vol met medicijnen. De medicatie moeten ze namelijk zelf kopen, of in ieder ergens vandaan zien te krijgen, want het ziekenhuis kan de therapie niet betalen.
Ze komen dus met een plastic zakje met chemotherapie binnen!! (zit gewoon cyclofosfamide en methotrexaat en alles in!!). Deze chemo wordt dan door ons (lees: Sebastián), gewoon zonder handschoenen als die er even niet liggen, in een spuit opgezogen. Niks geen doodshoofden, extra bescherming, piepschuimen transportkisten. Nee hoor, een plastic zakje en that´s all!

Vorige week heb ik ook een beetje op de zaal meegelopen. Sommige patienten kregen intrathecale chemotherapie, een ruggenprik met daarbij het inspuiten van medicijnen. Ze gebruiken hier gewone naalden voor een lumbaal punctie, die specialen met dat gekke puntje zijn er niet.
Alles gebeurt natuurlijk ook hier wel steriel: in een steriele jas met een stuk of 15 gaten!!

Gewoon binnenkomen lopen en ´Hola, como andas?´ zeggen gaat trouwens niet. Nee, iedereen moet gezoend worden. Ook de patienten en hun ouders worden bij heet begroeten en afscheid nemen gekust. Wat een gedoe de hele tijd zeg! En lekker hygienisch, de patienten met een lage afweer op de wang kussen.
Mijn favoriete zoener is Rita. Haha! Rita heeft namelijk een dyslallie, een plaakgeblek. Ze praat met haar tong heel erg ver voor in de mond, alsof ze de punt van haar tong vastzet tegen haar onderlip aan. Moeilijk te verstaan, helemaal voor mij. Maar haar zoenen, die zijn dus met tong! Een lekkere natte pakkerd op de rechterwang elke ochtend en elke middag!!

En ja, ik kan er moeilijk omheenpraten, Sebastián. Sebastián is ´mijn persoonlijke dokter´ hier in het ziekenhuis, omdat hij het onderzoek doet samen met dokter Rosso, die de hele maand februari op vakantie is. De eerste dagen liep ik dus als een nieuw coschap met Sebastián mee. Leek me een beetje vervelend voor hem, dus nu zit ik ook een deel van de dag in de bibliotheek literatuur op internet te zoeken. En af en toe ga ik samen met een Residente (allemaal vrouwelijke pas-afgestudeerde artsen, die de eerste 3 jaar hier als basisarts-residente werken) naar de zaal.
Sebastián is een van de weinige Argentijnen die een kop groter is dan ik. Verder is hij gebronsd door de zon, heeft donkerbruine ogen en bijna zwart haar (lekker!!). Hij is dertig jaar oud, en echt zo´n dokter waarvan elke zuster droomt (denk ik). Hij heeft een goed gevoel voor humor (hoewel ik lang niet alle grapjes in het Spaans snap) en wordt aanbeden door alle patientjes. De meeste weekenden, en af en toe ook een vrijdag, werkt hij 24 uurs diensten in een ander ziekenhuis, om toch nog wat geld te verdienen. Hier in het ziekenhuis verdient een dokter namelijk zo´n 300 euro per maand, terwijl hij per 24uursdienst 160 euro in een privé-ziekenhuis verdient. Groot gelijk dus!
En verder, niks dus.

Misschien is het bij jullie ook in het nieuws geweest, maar wij zijn hier een hot item (haha, dit is dus een nieuwe alinea, en heeft niks met voorgaande alinea te maken). Het ziekenhuis is per vandaag gesloten!! Er schijnen allemaal conflicten tussen de directie en andere partijen te zijn, en er is geen geld. Het gebouw staat letterlijk enigzins op instorten, en zijn geen medicijnen, de rekeningen van gas en elektra enz konden al lang niet meer betaald worden, dikke crisis!! Chaos, crisis, alles gesloten!

Alle patienten die bij ons op de zaal lagen zijn inmiddels geevacueerd naar andere ziekenhuizen, een hele klus. Onze patienten zonder afweer kunnen namelijk niet gewoon op een normale zaal neergelegd worden.
Vandaag zou een meisje eigenlijk een beenmergtransplantatie ondergaan, maar of dit doorgaat is nog niet zeker. Alles is klaar voor de operatie, de donor is er, dus hopelijk gaat de operatie nog door!!
Gisteren protesteerden de artsen voor het ziekenhuis op straat, en nu staan er enkele tv-ploegen met camera´s in de aanslag.
Alles hier in het ziekenhuis sluit dus, de residenten hebben niks meer te doen (en waren nadat ze alle samenvattingen hadden geschreven om de patienten over te dragen, hun kamer aan het opruimen, wat dat betreft is zo´n ziekenhuissluiting een keer per jaar best een idee), de verpleegkundigen zijn momenteel werkeloos, alleen de poli´s gaan door. Gelukkig gaat ons onderzoek dus ook gewoon door, hoewel dit natuurlijk wel voor een vertraging zorgt. Sebastián is de afgelopen dagen alleen met de crisis bezig geweest, maar dat halen we allemaal vast wel in!!

Vandaag was ik dus niet zoals normaal om een uur of 15.30 vrij, maar al om 11.00u. De bieb is namelijk ook gesloten, dus niks te doen. Een vroege wandeling van 45 minuten naar huis dus, waar ik jullie eindelijk kon updaten!

En buiten het ziekenhuis: gisteravond met Valentijnsdag ben ik met Lana, die ik op een verjaardag ontmoet heb, en een vriendin van haar naar de bioscoop en uit eten geweest. Diamante de sangre (blood diamond), die moet je zien!! Het was niet direct een lekkere 14-februari-film, maar het was wel een hele goeie. Bij deze is mijn negatieve opinie betreffende Leonardo di Caprio met 180 graden gedraaid. Het gaat over de burgeroorlog in Sierra Leone, dus niet echt iets om je date mee naartoe te nemen (Paul).
Reminds me of vorig jaar Valentijnsdag, toen zat ik met de nu-ex-vriend van Janneke in Tasmanië pasta zonder zout te dineren en daarna heb ik daar op een veel te kleine bank geslapen. Haha, dit was een stuk gezelliger!

De weekend updates volgen nog, het is wel weer even genoeg voor vandaag!
Un beso grande!