niet alles is even leuk...

Er is weer genoeg gebeurd om een stukje te deponeren op deze site.
Alleerst maar de ziekenhuis-belevenissen. Ik zit nog steeds op de neurologie-afdeling, morgen laatste dagje daar. Eigenlijk had ik deze week al op de Notfall Ambulanz moeten zitten. De Notfall Ambulanz is een spoedopvang voor kinderen waar ook kinderhuisartsen kids kunnen insturen die dan eigenlijk haast verplicht opgenomen moeten worden. Dit omdat het toch een beetje stom is als een kersverse arts-assistent hier in het ziekenhuis een insturing van een niedergelassene Paediater (die vaak al jaren in het Krankenhaus gearbeitet heeft en daarna een eigen praktijk ergens runt) 'afwijst' en het kind weer vrolijk met een geruststellende mededeling naar huis terug stuurt. Daar ben ik dus nog niet, omdat het bij mij op de afdeling superleuk is!
Maar, natuurlijk niet alles. Vorige week heb ik een meisje opgenomen die gepland was voor een controle MRI-scan van haar hoofd. L. is inmiddels een 7 jarig meisje. Tot een jaar geleden was het ook een doodgewoon normaal zevenjarig meisje. Totdat ze een koortsstuip kreeg. En daarna nog een stuip zonder koorts. En nog een epileptische aanval, en nog een en nog een en daar bleef ze in. Ja, letterlijk, heeft L. bijna 2 maanden gekrampft (hoe vertaal je dat eigenlijk naar het Nederlands, gestuipt??) en niks hielp. Uiteindelijk hebben ze haar uit haar status epilepticus gekregen, maar helaas niet zonder schade. L. is nu een apathisch meisje in een rolstoel, dat niet meer kan lopen, niet meer kan praten, haar armen niet meer kan bewegen, niks meer kan. Het enige wat haar lichaam nog wel kan, is epileptisch aanvallen. Haar ouders hebben hun vrolijke meid dus moeten inruilen voor een zwaar-gehandicapt meisje met 24-uur-per-dag-verzorgings-behoefte. Verschrikkelijk! En nog steeds is niet duidelijk waarom dit gebeurd is.
Een minder schrijnend geval, maar ook ernstig ziek is K, 16 jaar, anorexia nervosa. Inmiddels is ze, na een bradycardie (te langzame hartactie) en een verblijf op de IC, weer zo'n 44 kg (lengte weet ik even niet, maar langer dan ik ben ik elk geval). K. viel ondanks sondevoeding die rechtstreeks in haar maag gepompt werd toch nog af. Gek. Totdat we (lees: de verpleegkundigen) de kamer overhoop haalden. K. had haar bed vol met sondevoeding: in het matras, in de ijzeren stangen, in het dekbed. Hoe ze dat voor elkaar had gekregen? Braken? Nee, ze had gewoon de stop van de sondevoedingslang gehaald en de voeding teruggeheveld. De maatregelen die al bestonden (alleen in rolstoel ‘wandelen’ enzo) waren dus niet genoeg. Ongeloveloos wat een dwangmatigheid. Helaas hebben we op de afdelingen niet de mogelijkheid strenger te controleren, dus hopen we dat K. snel het voorlopige streefgewicht van 47 kilo haalt. Daarmee mag ze dan zonder sonde over naar de kinder- en jeugdpsychiatrie.
Ook een blijde boodschap van de afdeling: F, het kereltje met die hartafwijking die vorige aflevering gereanimeerd moest worden is eindelijk thuis! En ook die onbekende syndroom kinderen zijn weer thuis.
Eergisteravond kwam een meisje op de spoed binnen die zeer waarschijnlijk een paddestoel had gegeten. Opgenomen ter observatie over de nacht, nog niks aan het handje. Wij 's ochtends visite lopen, ze had gebraakt, beetje koorts, lamlendig. Nog even blijven dus, en een paddestoel laten meebrengen. In de loop van de dag werd de koorts hoger en werd H. ook nekstijf. Oei, das meestal niet zo best. Nog steeds wisten we niet wat voor paddestoel het was (niet te vinden) en of dit überhaupt met de paddestoel te maken had. Mama was tegen een ruggenprik, dus nog eventjes afwachten zodat de ouders de situatie konden bespreken. Even later controle, H. niet meer nekstijf, nog wel hoge koorts. Goed, nog even afwachten. Nieuwe controle, nekstijf. Uiteindelijk tegen de avond de moeder overtuigd dat een lumbaal punctie (ruggenprik) echt nodig was en toestemming gekregen. En, die lumbaal punctie mocht ik doen! (onder begeleiding van de kinderarts uiteraard). Helaas weet ik de uitslag nog niet (het was namelijk gisteren 18.45u toen ik na de LP naar huis ging). En vandaag was ik niet op de afdeling, want ik deed mee aan de reanimatie-cursus.
De reanimatie-cursus was echt supergoed! Samen met allemaal artsen en wat co's eerst poppen beademen met masker en intuberen. Daarna defibrilleren op een pop, met echte stroom. Oppassen dus, zo'n schok is geen pretje. De cursus duurde de gehele dag. Na de vaardigheden droog geoefend te hebben, kregen we scenaria om te spelen. Heel erg leerzaam. Dit alles met adrenaline injecties en echte ECG's (hartfilmpjes) enzo. Heel erg veel geleerd! De meesten hebben het overleefd!
Oja, ik heb ook eindelijk een onderwerp voor mijn klinische les: lymphadenitis colli (gezwollen lymfeklieren in de hals) bij een 2-jarig meisje. Dus, 3 weken voor het einde van mijn coschap hier kan ik daarmee beginnen. Mwah, strak gepland.
Bij mij in huis wonen ineens ook artsen. Vorige week hebben 9 studenten hun arts-examen afgelegd. Allemaal geslaagd! Dus, tijd voor een feestje! In een afgehuurde kroeg stampvol met geneeskunde-studenten, kersverse dokters en de specialisten uit het ziekenhuis een mooi feestje gevierd! Daar heb ik (zo rond 4.00u) nog even met neuroloog E. gesproken, bij wie ik in de zomer toen we met die Groningse delegatie naar Oldenburg zijn geweest tijdens het diner aan tafel zat. Aardige man, lust ook wel een slokje! Ook ietsje ongeremder dan normaal (gok ik hoor, misschien doet hij anders ook wel zo). Hij zou het leuk vinden als er meer Groninger studenten naar Oldenburg zouden komen en of ik dat wilden verspreiden, dus bij deze! En, ik moet zeggen, het is hier supermooi!!
Morgenmiddag na het gezamelijke onderwijs met alle co's uit alle ziekenhuizen in Oldenburg gaan wij met z'n allen klootschieten. Dus, warme kleren aan en Schnaps mee. Daarna Grünkohl (boerenkool) eten in Wardenburg. Grappig he, de partnergemeente van Eelde waar ik vandaan kom. Ben benieuwd of met de Schnaps en thermoskannen met warme chocolade+rum en Glühwein die Klöten nog een beetje recht te gooien zijn.
Jullie horen het volgende keer..