zonder auto terug :)

On the road: rijden in Australië.
Het begint direct al lastig, je moet aan de goede kant van de auto instappen (anders zit je bij de bijrijder op schoot en heb je geen stuur voor je neus:)). Hoe vaak zal ik de gordel uit de lucht gegrepen hebben? Vaak. De gordel zit, logischerwijze, ook aan de andere kant.
Voor mij minder logisch, maar ook aan de andere kant: de richtingaanwijzer en de ruitenwisser. Die hebben ze omgedraaid. Dus, de eerste afslagen gingen wij met schone ramen door de bocht. En dat zijn alleen nog maar de dingen in de auto.
Erbuiten wordt het nog veel erger: aan de verkeerde kant van de weg rijden, kangoeroes op de weg (vooral vanaf 16.00u), schapen die oversteken of rustig blijven staan. Koeien (formaat heel erg groot) die het liefst in een bocht, uit het zicht bij een bosje, midden op de weg staan te herkauwen. Gigantische roofvogels die van alle roadkills afvliegen als je met je busje aangereden komt en de roadtrains van 50 meter lang die je af en toe ook ergens moet proberen in te halen.
De roadworks, deels vanwege de overstromingen elk jaar, overal in the middle of nowhere. Voornamelijk vrouwen staan op het gloeiende asfalt auto’s tegen te houden en roadtrains door te laten. Tegen de enorme hitte (lucht is al 40 graden) wordt het asfalt naast de werkers natgesproeid, zodat dat eerst verdampt en enige verkoeling geeft.
Je rijdt en rijdt en rijdt, soms heuvelop lijkt het alsof je bij het einde van de wereld aankomt. Bergop, niet zoals hier in Europa even een dot extra gas geven om omhoog te komen. Nee, je gaat juist langzamer bij het naderen van de top: wie weet wat erachter uit het zicht op de weg staat/hopt/ligt. Deze heuvels die ons elke keer meerdere zonsondergangen per avond gaven.
Een emoe rent een stukje mee of er steekt op maximale snelheid een hagedisje over. Twee seconden later de reden: een vogel vliegt er achteraan. Dagen in de auto.

Laatste dagje auto in Exmouth en Cape Range National Park. Eerst maar eens even geregeld dat ik de auto niet om 15u terug hoefde te brengen (dan was het precies hoog water, en snorkeltijd!), maar ik mocht hem ook om 18u voor de deur neerzetten. Gewoon de bestuurdersdeur open laten en de sleutel voor de stoel neerleggen. Okee, prima.
Richting Cape Range National Park. Alle aanbevolen uitzichten aangedaan, en bij de vuurtoren kwam ik de Ieren weer tegen. Zij waren net bij het schildpaddeninformatiecentrum geweest en onderweg terug. Ik wilde bij Turquoise Bay (de naam verraad de kleur van het water al) gaan snorkelen, ’s middags. Daar zouden we elkaar dan weerzien.
Via het schildpaddencentrum, langs allemaal mooie stranden. Daar nog een visarendpaar gezien en gekiekt, nog wat kangoeroes van dichtbij op de foto en op naar Turquoise Bay. En inderdaad, knalblauw!! Een deel snorkelbaar in de baai, en een deel aan de andere kant van de inham, het zogenoemde drifting deel. Vanwege de harde wind eerst in de baai rondgesnorkeld: schildpadden, wederom vissen in alle kleuren, wat gebleekt koraal, roggetjes, prachtige schelpen. Toen, nieuwsgierig naar het drifting gedeelte. Daar kon je namelijk gewoon bij de paal met de gele vlag het water in lopen, richting het koraal zwemmen en je mee laten drijven met de stroming, onderweg alles bekijkend. Bij de inham werd je dan vanzelf weer richting strand gestroomd en kon je weer aan land gaan (en nog een rondje doen). Het eerste rondje was al zeer indrukwekkend, met ergens verderop nog een stelletje op het strand om de boel in de gaten te houden. Toen ik helemaal enthousiast :D uit het water kwam voor mijn tweede drijfsessie was iedereen weg. Hmm, nog een keer of toch niet? Wat als er iets gebeurt? Vinden ze dan mijn rugzakje? Ach, onzin, tuurlijk gebeurt er niks en komen er zo weer mensen. Dus, nog een keer!!! Dit keer over een 2,5 meter lange haai gedreven, slik. Deze eet vast ook geen Nederlanders, maar toch. Nog een schildpad gevolgd en weer al die prachtige vissen gezien. Lekker verder gesnorkeld en aan het einde weer aan land gespoeld. Duikbril op het voorhoofd, snorkel langs het oor en rondje in de kop gedrukt van de duikbril. Wandel in mijn bikini richting rugzak, hoor ik ineens: Hi Joke. Huh, hee, Danner. De Amerikaan met wie ik in Margaret River regio was. Hoezo toeval! Hij had 2 Franse jongens bij zich, die hij ergens onderweg opgepikt had. Zij sliepen hier in het park, op een campsite (dat betekent dat er een bushloo in de buurt is, verder niks). Helaas moest ik de auto nog terugbrengen, anders was ik bij ze gebleven. Maar, ik kon eventueel morgen of overmorgen met Danner mee het park weer uit, als ik morgen een lift kon regelen om deze kant op te komen.

Laat weer naar Exmouth gereden, de auto nog enigszins toonbaar gepoetst en met sleutel een beetje uit het zicht achter gelaten. Toen op de camping/hostel in de keuken met twee Nederlandse meiden gekletst en met de twee Ieren. Zij dachten dat ik naar ze gezwaaid had, maar ik had ze niet gezien. Waarschijnlijk gewoon wat vliegen weggewapperd :D. Barry en John (‘ik leef als een slak, met mijn huis bij me’) wilden de schildpaddennestelsessie ’s avonds ook wel zien. Dus, ik mee in hun busje naar Mauritius Beach, waar ze aan land zouden komen bij hoogtij. We waren wat aan de late kant, want er hopten zoveel kangoeroes en wallabies voor de auto langs, dat we met 40 km/h langzaam vooruit kwamen. Eindelijk op het donkere strand, dit keer met twee Ierse mannen ;). Eerste spoor gevonden, bijna een meter breed! Liep naar een lege kuil, jammer, gemist. John zei nog ‘grappig dat ze hetzelfde spoor ook weer terug nemen’... Verderop zien we een spoor heen en terug, weer gemist. Rechts de oceaan, links de kust met enorme kuilen, doorsnede ca 1,5 meter en zo’n 70 cm diep. Weer een enkel spoor. En ineens, sssssssh, ssssssh, vloog er zand door de lucht. Waaaaaaaahh!!! Ze was aan het graven!!!! Wij helemaal door het dolle heen, een schildpad!! De dame rustig laten graven en haar eieren laten leggen (duurt superlang, ca 2 uur een gehele sessie). Uiteindelijk besloten dat we best gedurende een minuut ofzo allemaal snel foto’s konden maken toen ze klaar was. De fotosessie werd een beetje langer, want was toch echt wel heel erg gaaf. En bovendien was ze al weer klaar en onderweg naar de zee. Terug over het strand zien we ineens bij het eerste spoor ook een handje zand door de lucht vliegen. Maar, dan een stukje verderop, een aantal kuilen voorbij. We waren er gewoon voorbij gelopen, ze had daar de hele tijd liggen graven en eieren leggen en bedekken! Dus, wederom plaatsgenomen en toegekeken. Weer wat foto’s gemaakt bij de teruggang naar de zee en helemaal blij weer teruggereden (in slakkengangetje). Elke schildpad legt 100 eieren. Als de zandtemperatuur boven 29 graden is worden het allemaal meisjes, anders jongentjes - Temperature Sex Determination. Slechts 1 op de 1000 schildpadden komt terug, om opnieuw eieren te leggen en pas na 20 jaar op volle zee geleefd te hebben.

De volgende ochtend met Mara en Carlijn meegereden naar het nationale park, en naast Danner gekampeerd. Heerlijk gesnorkeld, samen gekookt en nog een avondje schildpadden gekeken. Weer 2 groene schildpadden gezien. Eentje klom met erg veel moeite weer over de rotsen om uiteindelijk weg te zwemmen. Dit keer geen foto’s gemaakt, want blijkbaar weerhouden de flitsen andere schildpadden ervan aan land te gaan. Oeps, dat wisten we niet.
Weer een nachtje in de tent (eindelijk alleen :)) en ’s ochtends geyatzeed. Mijn spullen allemaal in de auto gepakt, de rest zou nog blijven. Ik had een lift naar Perth geregeld via internet, met Remi de Fransman. Nu moest ik hem alleen nog zien te vinden, zo zonder bereik. Bij het visitors centre alle vissen op de posters bekeken en Remi gebeld. Zou me zo bij de parkingang komen ophalen. Hmm, nu al… Dus, de meiden hebben me daar afgezet en 10 minuutjes later kwam Remi.

Ingestapt en naar Coral Bay gereden. Best gezellig onderweg. In Coral Bay weer 2 uur gesnorkeld, nu weet ik ook waarom het Coral Bay heet. Remi wilde per se een rondvlucht maken (volgens mij zie je koraal beter vanuit het water) en heeft deze geboekt voor de volgende dag. Geprobeerd illegaal te overnachten in de campervan, maar we werden door de ranger weggestuurd. Dus, naar de camping. De volgende ochtend ben ik toch meegevlogen, en inderdaad was snorkelen leuker geweest. Blauw, blauw en blauw water, met hier en daar een dolfijn, een zwarte of mantarog, een haai en vele schildpadden. De auto in en naar Monkey Mia. Aldaar ’s avonds bij een meertje gegeten en poging tot illegaalkamperen gedaan, maar ook hier werden we weggestuurd. Bij het resort (waar ik de weg kende) op de parkeerplaats geslapen en ’s ochtends dolfijnen gekeken. Hier kwam ik John en Barry weer tegen, die ook richting Perth reden in hun krakkemikkige busje. Inmiddels was ook hun kilometerteller uitgevallen. Die van ons deed het ook niet, we gokten maar een beetje. Maar ach, je rijdt in Australië niet op snelheidslimiets, echter op wat je denkt dat veilig is.

Door naar Jurrien Bay via de Indian Ocean Road, weer een hele dag in de auto. En Remi had geen airco. Tjemig, snoeiheet. Ik was echt helemaal zeiknat aan de bekleding vastgeplakt. Bah. En de ramen mochten eigenlijk niet open, want dat kostte extra benzine (en de bus zoop sowieso, ik had voor mijn benzinegeld ook een 1,5u durende vlucht van Exmouth naar Perth kunnen nemen en nog 4 dagen langer kunnen snorkelen en wandelen, in plaats van 3,5 dagen in een overhete bus te zitten, zo bleek achteraf). In Jurrien Bay op een parkeerplaats geslapen, waar Remi weer wat shotjes maakte (Jägermeister met rum enzo). ’s Ochtends moest hij om 10u bij het skydive centrum zijn. Ik was natuurlijk weer om 6u wakker, en heb het hele marine park doorgewandeld, kilometer of 9 in de vroege ochtend. Weer twee skinks gezien, allemaal zeeleeuwen op de eilanden voor de kust, en vele vele bloemen. Nog wat bij het strand gehangen met mijn boekje tot ik om 11.30u een sms kreeg. Remi had eindelijk het centrum gevonden!!!!! En ging over een half uur de lucht in, na de andere groepen. Dus, toen ben ik ook daar naartoe gelopen met de intentie mijn backpack weer in te pakken. Ik wilde echter nog heel erg graag naar Lesueur National Park, bekend om zijn wildflowers. Slechts 15 minuten rijden, maar Remi had me daar niet naartoe willen brengen 's ochtends. Toen ik bij het skydive centrum kwam, zei de mevrouw dat hij pas over ca 2 uur terug zou zijn. Dan nam ik toch gewoon even zijn auto mee, suggereerde ze. Met het idee dat hij dat vast niet goed zou vinden, maar nogal geïrriteerd over het feit dat hij 2 uur later is gaan skydiven en daarna vast en zeker niet bij het national park wilde stoppen, toch de auto genomen.
Het national park doorgereden en overal gestopt. Foto hier, rode bloemen daar, gele bosjes links, roze bloempjes rechts, witte bloemen recht vooruit en blauwe pracht door de achterruit. Mooi!! Teruggereden en inderdaad een boze Fransman. Maar ja, ik was ook boos.

Naar Perth gereden, ca 50 km om moeten rijden in verband met een bosbrand. Dat hele stuk achter een zwaffelende truck gereden, die vast net zo stuur had als wij: gigagroot als van een vrachtwagen. Uiteindelijk in Perth aangekomen, waar ik naar Fremantle moest/wilde. Het laatste vooroordeel werd weer bevestigd, maybe van een Fransman betekent nee. Oftewel, die 10 km wilde Remi niet verder rijden en heeft me na veel zeuren bij het station afgezet (anders had ik mogen lopen vanaf zijn eindbestemming!). Tuurlijk reed de trein net weg waardoor ik ook de laatste directe bus in Fremantle miste. Uiteindelijk in een bus gestapt waar ook Martijn en een vriend instapten. Met hem had ik wat heen en weer gesmst: hij had op mijn advertentie gereageerd om samen te liften, maar toen had ik al een lift. Daar in een snikhete caravan met muggen geslapen en de volgende dag over de wereldbekende markt van Fremantle gestruind. Lekker gefrisbeed en gezwommen, mooie laatste dag. ’s Avonds in het centrum in een hostel geslapen, nadat ik nog de kroeg in ben geweest met een Duitse die ik onderweg ook tegengekomen was. Gezellig!! ’s Ochtends laatste dingen regelen en naar het vliegveld. 5 uur vanaf Perth – 2 uur in Singapore (met emails van afgelopen 12 dagen lezen de tijd overbrugd) – 13 uur naar Frankfurt vliegen -3 uur trein, en thuis. Veertig graden kouder, frisjes in een zomerjasje. Na een uur waren ook mijn ouders en Opa en Oma er. Gezellig gegeten, gedronken, gekletst, wat gewandeld en verhalen verteld. En uiteindelijk, direct nadat ze naar Eelde teruggereden zijn, in bed gedoken. Moe na een fantastische vakantie!!

Blijkbaar lezen veel mensen mn website (aan het bezoekersaantal te zien), maar als je geen berichtje plaatst weet ik niet wie ik al mijn Australië-verhalen nog vertellen moet :D.
Dankjewel voor al jullie reacties! :D