Modderbaden en afschuwelijke geschiedenis

Vanuit Hoi An zijn weer maar eens even weer in de bus gestapt, na een stressvol dagje. Jurken laten maken is geen eitje, je moet ze daarna namelijk ook weer passen in de plakkerige hitte. Hier en daar nog wat versteld (nadat alles, en dan bedoel ik ook echt ALLES opgemeten is) en op naar de tweede winkel voor de jurkpasactie. En onze bestelde schoenen moesten ook gechekct worden, Janneke haar chique slippers en mijn gympen en op maat gesneden laarzen, knalblauw met een zilveren patroontje, supergaaf!! Ze waren alleen niet klaar... En onze bus ging om 17.30u. Uiteindelijk heeft de mevrouw op haar scootertje zo rond 17.20u de laarzen bij het hotel langsgebracht, en ze zaten als gegoten!
De bus naar Nha Trang. Onderweg weer langs alle rijstvelden, waarin overal ook de graven staan van de overledenen. Dat is natuurlijk geen overblijfsel uit de Frans koloniale tijd, zoals bijvoorbeeld ale baquettes in de straattentjes, de Fransen zijn namelijk bijna honderd jaar hier aan de macht geweest, tot 1954. Toen nam Ho Chi Minh het over, die zijn nationalistische/communistische training nota bene deels in Frankrijk en in Rusland gehad heeft, en vervolgens 30 jaar in banning gewoond heeft in zuid China. Tijdens de WOII greep hij zijn kans; hij kreeg hulp van de Chinezen en van de Amerikanen in ruil voor informatie over de Japanners en de opvang van neergeschoten Amerikaanse piloten. Japan kwam kortdurend aan de macht, maar daar maakten de atoombommen van de VS een einde aan. In 1945 werd het de Democratic Republic of Vietnam en nam Ho Chi Minh het roer over. In 1954 vertrokken de Fransen.
Maar, toen kwamen de Amerikanen. Het communisme moest uiteraard uitgeroeid worden... (zie onderaan)

Eventjes genoeg geschiedenis, het heden. Hier in Vietnam kun je werkelijk uren op straat zitten kijken. Het is intrigerend om te zien wat er allemaal langsrijdt; brommers en fietsen compleet volgeladen. Alle Vietnamese vrouwen zitten met een monddoekje op de brommer, zodat ze geen zon op hun gezicht krijgen en er minder rimpels en vooral sproeten ontstaan. Daarvoor dragen ze ook lange handschoenen tot de schouder (nb, het is hier 38 graden) en sokken in hun slippertjes. Want ze zitten allemaal met modieuze helm en teenslippers op de motorbike.
Motorbike, motorbike is overigens het meest gehoorde woord in Vietnam denk ik. Je hoeft maar ergens langsgelopen en er bieden zich 100 lifts aan. Heel grappig. Laatst in Mui Ne vroegen we iemand die als een zeemeermin over zin motorbike gedrapeerd lag de weg naar het busboekbureautje. Eerst zei hij dat het ongeveer een kilometer lopen was, mar hij bedacht zich snel en maakte en 3 kilometer, motorbike?? van. :).
De vrachtwagens zijn heir compleet volgeladen, soms zonder dekkleed. Of met een kinderdekbedovertek met hondjes als dekkleed, dat kan ook. Ach, zolang je maar een toeter hebt, dat is werkelijk het allebelangrijkste voor een driver. Want toeteren moet je, tegen de auto's die links inhaalt, de auto's die je rechts inhaalt, de fietsers, motorbikes en os en wagens die je inhaalt, en soms ook gewoon zo, om even de wereld te laten weten dat je een hele gave toeter hebt.
Nha Trang is de badplaats van de Vietnamesen. Wij waren niet de enige toeristen hier, er waren ook vele lokale mensen op vakantie. Nha Trand is bekend om zijn mineraal/moddderbaden, dus die moesten uitgeprobeerd worden. In een busje naar het resort. Daar hebben we een prive badkuip geboekt en een half uur in de modder rondgedobberd. Letterlijk, want je dreef in de modder! Superzacht babyhuidje nu :). Na compleet bemodderd te zijn, moest je onder douche proberen de blubber weer van je af te spoelen. Van je huid lukte wel, uit je bikini was een ander verhaal. Redelijk schoon het medicinale mineraalwater ingestapt, loeiheet!! Werkelijk 40 graden (voelde als 60 ofzo), dus na een minuut of 5 was het wel weer genoeg. De massagedouchestralen getest (goedgekeurd) en richting zwembad. Daar werden we gesplitst: een area for overseas visitors en voor de Vietnamesen. De stoelen voor de buitenlanders zagen er nogal plakkerig uit, dus wij hebben de hangstoeltjes van de lokale bevolking genomen. Ik werd er nog even op gewezen dat dat eigenlijk niet de bedoeling was, maar mocht wel blijven zitten. Heerlijk rondgehangen en toen weer terug. Een Australische ontmoet (die zijn ook werkelijk overal) en daarmee 's avonds gegeten en wat cocktails gedronken, heel vervelend :).

De volgende dag zaten we samen op de Funky Monkey boot, hahahah. Een boottrip in de wateren en langs de eilanden van Nha Trang, met nog een stuk of 40 overseas tourists en een stuk of 15 Vietnamezen. Langs het aquarium gevaren (geen aanrader), en toen naar de snorkelplek!! Heerlijk een uur gesnorkerld in het superzoute water, deels in een zwemband ronddobberend. Bij het zien van de snorkelplek begreep ik wel waarom er geen onderwatercameras verkocht werden. Het water was ontzettend helder, de vissen prachtig van kleur, maar het koraal grotendeels dood en voornamelijk te diep. Desondanks een zeeslang gezien, bergen vissen en een fishfight. Waar het nu precies om ging heb ik niet begrepen :).
Na het snorkelen heerlijk gelunched, alle soorten Vietnamees voedsel werden aangesleept (en alles wat over was weggegooid, zo zonde!!!, helemaal als je bedenkt dat de mensen hier zo ontzettend arm zijn), en wederom waren de loempias heerlijk!! Tot nu toe hebben we ze denk ik overal geprobeerd waar we gegeten hebben, als side dish erbij. Onze half-half eetsessies werken sowieso heel goed. Totdat er toch een nootje ergens bij gezeten had en Janneke deels opzwol. Gelukkig clemastine bij ons en geen adrenaline nodig gehad.
In Nha Trang hebben we 's avonds wat cocktails on the beach weggetikt, met een gigascherm voetbal op de achtergrond! Hmmm, prima plekje om een stukje WK te kijken (wilde al WM schrijven, het Duits is niet uit te bannen).

Vanuit Nha Trang zijn we met de bus naar Mui Ne vertrokken. Een beach Resort, met wederom veel Vietnamese toeristen. Een beetje in ons hotelletje (lees zwembad en superhete zee) gerelaxed (ongeveer voor het eerst deze vakantie) en een tour geboekt om de witte en rode zandduinen te bekijken, tijdens zonsopgang!! Er zaten net twee Nieuw Zeelanders, dus met z'n vieren een 4WD geregeld, mooi goedkoop. Nadeeltje, 3.45u wekker, sunrise is iets voor 5 uur. Onderweg twee Nederlanders opgepikt, hun 4WD was kapotgegaan. Helaas iets te laat voor de echte zonsopgang, maar fantastische kleuren en prachtige uitzichten! Er was ook een bruidspaar een fotoshoot aan het houden. De anderen zijn nog op een minizeiltje naar beneden gesleed, maar dat heb ik dit keer maar niet gedaan (in Zuid-Afrika direct na een zonnebrandcremesessie van een zandduin afgerold, slecht ideetje toen...).
Na 5 uurtjes tour was het nog steeds maar 9 uur, en hebben we nog een beetje bij het zwembad rondgehangen voordat we weer de bus in stapten. En toen begon het gelazer.

Janneke al diarree in het hotel, ik een tikje misselijk. Vier uurtjes bustour voor ons, dachten we. Dat werden er 7 naar Ho Chi Minh/Saigon (beide namen worden nog gebruikt). We hadden een sleeperbus, dus een bed, maar helemaal achterin, onderin. Je kon dus niet rechtopzitten, en dat vond mijn maag ook niet zo grappig. Voor het eerst in een bus gepoept (wel in de wc hoor). Een belevenis. In Ho Chi Minh allebei goed ziek. Janneke gooide alles er langs alle gaten uit, bij mij bleef het er in helaas. Uiteindelijk niet, en we hebben 's nachts om beurten op de wc gezeten met de prullenbak tussen onze bedden in.
's Avonds toch nog maar een tour over de Mekong geboekt, want anders zou dit akkefietje ons een dag kosten. En ja, een beetje ziek in de bus en op de boot moest wel te doen zijn. Dus, 6.30u kotsberoerd opgestaan. Als een zombie in de bus gehangen en op de boot gestapt. Eerst nog wel even een toiletbezoekje uiteraard. Alles wcs gehaald, zekerheidshalve wel een extra onderbroek en rokje mee onderweg :).

In de Mekong Delta wonen 20 miljoen mensen, en ze vangen 1 miljoen ton vis per jaar. De floating market viel eerlijk gezegd behoorlijk tegen, zelfs zonder ziekte denk ik. We hadden allebei boten vol met bananen en ananas en meloenen en vis verwacht. De verkoopboten op de Upper Mekong River hebben we wel gezien, maar niet zo bij elkaar. De lunch toch maar weer geprobeerd (na avondeten en ontbijt geskipt te hebben en slechts een half litertje water gedronken te hebben (de mensen die wel eens een dagje met mij optrekken weten dat dat in Nederland ongeveer een 5e van mijn dagelijkse rantsoen is) laat staan hier in het hete Vietnam waar we allebei zeker 3,5 liter water per dag drinken en toch nog zeer geconcentreerde urine hebben die 3 x per dag dat we plassen). Ik ben er 300% beter van geworden! Nog een tikje slapjes, maar ik kon weer een eindje lopen en normaal praten met de andere bootgenoten. De bus terug was ook niet zo verschrikkelijk meer.
Overigens hadden we een hele praatgrage gids, en nadat ik twee supergoede vragen had gesteld hield hij niet meer op: De Vietnamezen hebben ook een flirting market (not floating market), waar partners gezocht worden. Je gaat gewoon een avondje met iemand mee naar huis om uit te proberen, want je bent van de community. (dit was overigens geen vraag van mij, maar vertelde hij ook).
En als je een partner hebt gevonden moet je naar een fortuneteller, zodat je familie het huwelijk goedkeurt. Maar, die kun je gelukkig ook omkopen.
Tegenwoordig bestaan er nog 54 minority groups (15% van de bevolking), waar ook nog concubines worden 'gehouden'. Maar, de vrouwen daarentegen hebben meerdere mannen, zodat ze zelf niet hoeven te werken. 1 man kost 1 buffel (ca 200 euro), koopje! Om je welvaart te tonen, en je aantal mannen, hebben de vrouwen een lang huis met een raam voor iedere man,. Hoe meer ramen, des te hoger je status.
Kinderen gaan niet verplicht naar school. Omdat er te weinig scholen zijn, gaan ze in twee shifts, of 's ochtends of 's middags.

Terug in in Ho Chi Minh met een Nieuw Zeelander uit eten en een biertje geprobeerd, kwam er wel weer vloeibaar uit :). Mooi, op een gegeven moment is je gespreksonderwerp: 'ik heb alleen maar 5 druppels geplast!' of 'het waren gewone drollen'.
In Ho Chi Minh bij het oorlogsmuseum geweest. Wat indrukwekkend!!

Het eerste bordje toont de US Declaration of Indepence uit 1776: "We hold these truths to be self-evident, that all men are created equal, that they are endowed by their Creater with certain unalienable rights, that among these are life, liberty and the pursuit of happiness". Dat is even slikken.
Ze hebben om het communisme uit te roeien in 10 jaar tijd namelijk 100 miljoen liter defoliant spray gebombardeerd, met daarin bijna 200 kg dioxine. 85 gram dioxine kan 8 miljoen mensen doden. bovendien heeft dit Agent Orange werkelijk de hele omgeving en leefwereld vernietigd. Er zijn 3 miljoen Vietnamezen vermoord (2 miljoen burgers), en 300.000 mensen zijn vermist. Ook kosten werden niet gespaard. Een vergelijking met de WOII:
in Vietnam zijn 14,3 miljoen ton bommen gegooid, in de tweede wereld oorlog 'slechts' 5 miljoen ton. De oorlog duurde 17 jaar, kostte 676 miljard dollar (WOII 341 miljard), maar het aantal Amerikaanse slachtoffers was in Vietnam slechts 58.000, in de tweede wereldoorlog 405.000.
In de tunnels van Hue en van Ho Chi Minh (80 x 80 cm) moesten de Vietnamesen soms op de grond liggen om genoeg zuurstof in te kunnen ademen. Erg inventief waren ze wel, de ondergrondse operaties met veel bloedverlies werden opgevangen door met een fietspomp het bloed weer in de patient te pompen.
Dit zijn alleen nog maar de informatiebordjes, de fotos waren afschuwelijk. Mensen die uit een helikopter naar beneden gegooid worden (Argentinie?), alle martelwerktuigen, scholen met kinderen erin die bewust in brand gestoken worden. Onbeschrijvelijk en onbegrijpelijk. Een zeer informatief museum, ze vergaten (denk ik) weinig. Zelfs de overleden buitenlandse journalisten hingen aan de wand. En niet te vergeten alle misvormingen na de napalm en andere defoliant spray.

Pfff, we konden we even weer een busbreakje gebruiken na deze gruweldaden. Dus, 6 uur in de bus naar Cambodja, Phnom Penh. Volgende keer :)