Great Great Ocean Road

Woohoow verslag zonder je, kort houden lukt meestal niet. Goed, zoals ik al vermeld heb, zou ik de Great Ocean Road gaan rijden in een campervan. Samen met Marije (NL, eigenaresse van de campervan), Antoine (Belg, 18 jaar en zich ook zo gedragend) en Eva en Janne (Deense meiden). Vrijdag had ik vrij gefixd van de neurologie (we hadden toch maar 4 patienten) en voor maandag en dinsdag na het weekend had ik een deal gemaakt met de spoed. Komende weken zou ik een avonddienst en eventueel een weekenddienst draaien en waarschijnlijk gewoon maandag met kerst werken (heb hier toch niks specifieks voor kerst te doen), zodat ik deze twee vrije dagen weer goed kon maken. Dus vrijdagochtend 10.30 stond ik kant-en-klaar voor de kathedraal om opgepikt te worden. Opeens begon mijn Morgenstimmung-deuntje uit mijn tas te spelen, Marije. Lekke band. Krik afgebroken. 3 krikken nodig om de kapotte onder de auto vandaan te halen. Band verwisselen. Duurt wel even. Bel wel. Enfin, na 1,5 uur wachten kwam Marije dan toch met een gloednieuwe voorband aangetuft. Ready to rock. Cosy tussen Antoine (2 meter 4) en Marije ingeklemd op de middenste frontseat vertrokken we naar de Central Market. Inkopen doen en karren maar. Onze campervan had zowaar 8 zitplaatsen, 3 voorin, 3 daar direct achter (die we nit hebben gebruikt) en nog twee die ook face-forward geinstalleerd waren, waar de Deense meiden al snel op in slaap vielen (en mijn wenkbrauwen dus wat omhoog fronsten). De hele dag gereden richting the Grampians, een National Park in Victoria. Helaas de Grampians niet gehaald (door de delay), maar wel een prachtplaats gevonden voor een overnachting in Little Desert National Park, een kilometertje of 60 van de Grampians vandaan. Daar een vuurtje gestookt (Antoine uiteraard, mannendingen) en gekookt op de tweepitter in de campervan.. Er waren zowaar bush-loos (lees: gat in de grond met heel veel stront erin duidelijk zicht- en ruikbaar en een wcbrilrand eroverheen gebouwd) aanwezig (vol met megamieren), dus we prefereerden allen de campervan en een boompje. Er was nog een andere campervan op het terrein, aan de andere kant van het wc-hokje. Deze meneer toonde ons de red gum, en stuk biels van een oud spoor dat gigantisch lang brand. Prima, lang genoeg om warm te blijven (koelt hier namelijk toch best wel af 's nachts). Nog wat possums in de bomen gezien en miljoenen kakketoes en papagaaien de hele weg lang.
De volgende ochtend wakkergelachd door de Kookaburras. Enigzins opgefrist bij de regenwaterton en back on the track. Dacht ik dus. Nou, aangezien ik normaal binnen 16 minuten vertrekgereed ben, was het toch wel ietswat irritant dat iedereen ongeveer 3 uur nodig had en we pas rond 11.30u vertrokken. Maar ja, kan een keertje gebeuren. Door de Grampians getrokken, veel uit-de-auto-korte-wandelingetjes-naar-mooie-uitkijken gemaakt, waar we ongeveer elke keer nat zijn geregend. Uiteindelijk de Grampians, haar watervallen en vergezichten verlaten en teruggereden naar South Australia, naar Mount Gambier. Hier woont Tim, een 55 jaar oude man die de campervan van Marije tijdens haar drie maanden in New Zealand in zijn garage gaat stallen. Tim bood zijn huis aan om in te slapen, wat we natuurlijk geen probleem vonden. Wij ons eten gekookt, hij veel heerlijke wijn gekocht. Hij had drie slaapkamers over, met in totaal 4 bedden en een bank. De bank was voor mij, heerlijk zacht en groot. Echt een superavond gehad bij Tim op zijn veranda met kachel. Echt serieus, een kachel op de veranda in Australie, maar die was ook wel nodig.
De volgende ochtend bacon and eggs van Tim. Lekker hoor. Wat mij betreft had ons ontbijt een half uurtje geduurd, maar uiteindelijk via Tims werkplaats om 12.15 weggereden langs een kratermeer in Mount Gambier. Vanaf daar rechtstreeks naar de Great Ocean Road gereden, met mij als navigator.
Beetje vreemd dat Antoine dit niet op zich nam (de enige kerel in het gezelschap zijnde), maar ik vond het wel prima. Op deze manier kon ik namelijk de bezienswaardigheden (weliswaar in overleg) uitkiezen. Dus, everything under control. Toch voldeed Antoine toch wel aan het 18-jarige-knul idee: lekker scheten laten in de auto en vervolgens zelf zijn hoofd uit het raam steken totdat de stank weer weg was...
We zijn onze derde dag geeindigd vlakbij de twelve apostels. Inmiddels zijn er nog maar 8 apostelen over, maar de naam is niet aangepast. Het plan was de zonsondergang hier te bekijken, maar dat werd ietswat tegengewerkt door rondhangende wolken. In mijn rough guide stond de tip om na zonsondergang nog eventjes 10 minuten te wachten totdat alle toeristen vertrokken waren, om vervolgens de pinguins het strand op te zien waggelen. Je zou denken, als het in een boek staat doet vast iedereen het, maar dit was niet het geval. We waren zowaar de enige die bleven. Supermooi om te zien. De pinguins wachtten, net niet ver genoeg van de waterlijn vandaan, totdat ze allemaal op het droge waren, om daarna in een groep de grotten in te trekken. Dat duurde dus wel eventjes, ze werden de hele tijd weer het water ingespoeld. Grappig om te zien en na wat aanmoedigingen van mijn kant (wat de rest van het gezelschap toch wel een beetje vreemd vond geloof ik) lukte het ze allemaal de beschutting in te kruipen. De volgende ochtend zijn we weer bij de 12 apostels begonnen, dit keer in vol ornaat in de zon. Prachtig! Een behoorlijk eind van de Great Ocean Road gereden met veel stops onderweg bij de look-outs en een zwemstop tussendoor. We wilden dit keer niet in het donker op een gratis camping-plaats aankomen, dus bij Apollo Bay noordwaarts gereden richting de Beauchamps Falls. Dit duurde echter ongeveer een uur, omdat het een dirt road, een unsealed road, dus steenslagweg was. Uiteindelijk vonden we de campingplek. Daar vuurtje gestookt en heerlijk gegeten. Mijn medische brein werd steeds ongeruster wat betreft Eva, de magere lat die alleen maar brood zonder beleg at. Ze at 's avonds eigenlijk alleen de groenten van haar bord en liet de rijst of pasta liggen. Humm. Nou ja, in elk geval menstueerde ze nog wel (niet heel praktisch zo onderweg zonder wcs trouwens).
Omdat iedereen het koud had, ja ik niet hoor natuurlijk, gluehwein gemaakt van onze 4 liter rode wijn. Beetje bruine suiker, citroen erin, opwarmen en hoppaaa, klaar. Dat viel behoorlijk in de smaak, de smaak was goed!
De volgende ochtend zowaar allemaal om 8 uur opgestaan, voornamelijk doordat ik de gordijnen opende en de deuren open liet staan nadat ik uit bed gekropen was. Ontbijt weggewerkt. Bikini aan en op naar die waterval. Dat was een half uurtje afdalen in een regenwoud. Spannend!! Het water was extreem koud, echt heel koud, maar natuurlijk wel eventjes een minuutje gezwommen. Vervolgens weer een uur omhooggeklommen. Daar werden we wel weer warm van.
Na weer een uur dirt road kwamen we terug op de Great Ocen Road, waar we weer van het uitzicht genoten. Nog eventjes gezwommen in de Zuidelijk Oceaan en toen doorgereden richting Melbourne. In Melbourne met z'n allen gegeten in een restaurant, waar Marije, Janne en ik verkeerd eten kregen, tenminste, niet wat op de kaart stond. Wel opgegeten natuurlijk, maar ook ons geld teruggekregen. Prima, gratis heerlijk restaurant-eten. Precies om 20.00u werd ik gedropt op het busstation. En om 6.00u stapte ik weer fris en fruitig uit de bus in Adelaide. Om 6.45 was ik terug in het ziekenhuis op mijn kamer en om 9 uur stond ik mijn eerste patient op de spoed te anamnese-en. Met wel wat walletjes hier en daar, maar na een prachtige korte trip!! Absoluut de moeite waard!! Nu inmiddels 17 patienten in 3 dagen op de sped gezien, lopende band werk. En guess what, maar 1 astma en verder allemaal verschillende dingen!! Die ik natuurlijk ook wel stiekem voor de andere dokters weg probeer te kapen (met succes). Gisteravond de ladies night in een kroeg bijgewoond. 4 gratis wodka-ietsen weggetikt en vervolgens heerlijk geslapen. Goed, morgen Christmas Dinner bij een half-Nederlandse verpleegkundige. Ben benieuwd, zal wel kalkoen worden.
Iedereen een hele leuke kerst toegewenst en een prachtig nieuw jaar!! Dikke kus