Dagbesteding in Hannover

Volgende keer: wat zo opvalt, die Unterschiede!
Oja, dat is ook zo. Dat had ik beloofd. Nou ja, straks dan. Eerst nog even wat andere zaken. Alhoewel, (para)medici, trek je eigen conclusies.

WERKEN OP DE KINDER INTENSIVE CARE
Tegenwoordig werk ik ook als ‘normale’ dokter op de kinderIC, zonder streng toezicht dus.
De eerste dag na mijn inwerkperiode begon ik samen met de Oberarzt Harald. Leek mij een goede start, kon hij mooi 2/3e van de afdeling doen en dan kon ik ook een derde doen om mee te beginnen. Dat ging niet door dus, gewoon half-half verdelen. Owh, okee, jammer. Ineens had ik 6 IC-patiënten onder mijn hoede. Dat klinkt weinig, maar is niet weinig. Er moet namelijk vanalles gebeuren, bij alle patiënten, en het liefst ook allemaal tegelijkertijd, 5 minuten geleden.

Een normale werkdag op de KinderIC in Hannover:
7.30-8.15 overdracht, met de nachtdienst, de dagdienst en de kindercardiologen bij alle kinderen op de IC langs voor de overdracht. In sneltreinvaart wordt gemeld wat er afgelopen middag en nacht allemaal gebeurd is, wat de huidige cardiorespiratoire situatie is, wat er allemaal sowieso gebeuren moet vandaag en worden er behandelopties geopperd. Waaruit eigenlijk nooit echt een conclusief antwoord volgt, iedereen knikt wat en uiteindelijk besluit de dagdienst wat er gebeurt. Volgende patiënt.
Rond 8.45u zijn de patiënten onder de twee dagdienst-artsen verdeeld, en kun je dus eindelijk echt beginnen. De ‘Verordnung’ (=medicatie- en opdrachtenformulier voor verpleegkundige dat bij het kind aan bed blijft, met daarop een beknopte samenvatting van problemen en voorgeschiedenis) moet gecontroleerd worden (andere medicijnen, kloppen de medicijnen die in het kind lopen wel met wat op papier staat, wanneer moeten er controle-spiegels (alle antibioticaspiegels worden gecheckt in het begin) afgenomen worden, staat er al een behandelplan voor vanmiddag op, moeten er iets anders in een spuit opgetrokken worden zodat de hoeveelheid vloeistof beter uitkomt, dat soort dingen). Het kind zelf hoort onderzocht te worden (ik als jonkie doe dat altijd, niet iedereen hier kan ik op een lichamelijk onderzoek betrappen) en de parameters die de verpleegkundige bijhoudt (ademfrequentie, beademingsapparaat, zuurstofsaturatie, hartfrequentie, bloeddruk, centraalveneuze druk, diurese, vochtbalans, voeding, uitscheiding) moeten worden geïnterpreteerd. Ik houd mijn eigen lijstje met tracti bij, want we schrijven het niet in een medische status. Alleen bijzonderheden, zoals bv een bronchoscopie (=met een cameraslangetje in de longen van de patiënt kijken) worden in de Verordnung genoteerd en ook door de nachtdienst in het ziektebeloop getypt. Volgens mij een garantie op verlies van gegevens. Maar goed.
Deze procedure herhaal je bij alle patiënten. De kinderen die terug naar de normale kinderafdeling gaan, hebben als het goed is al een overplaatsingsbrief die de nachtdienst geschreven heeft. Je moet ze nog wel overdragen aan de arts-assistent van de betreffende afdeling die het kind komt halen. En in ruil daarvoor blijft het lege plekje natuurlijk nooit lang leeg. De poetsvrouw maakt snel de patiëntenplek schoon en even later komt de volgende kandidaat met anesthesist en verpleegkundige door de deur naar binnen geschoven. Meestal een kind dat geopereerd is, en nadien een paar dagen (tot gigantisch lang) bij ons blijft. Weer lichamelijk onderzoek, controle longfoto om te kijken of de tube goed gepositioneerd is (deze week een kind dat acuut verslechterde en geen ademgeruis aan de linkerkant had – tube 2 cm teruggetrokken en alle problemen waren opgelost – blijkbaar werd er maar een long beademd in plaats van allebei – oftewel, als het niet goed is, merk je het ook vanzelf), bloedonderzoek (bloedbeeld, uitgebreide stolling, zeer uitgebreide chemie, bloedgas) afnemen en opsturen en weer een nieuwe Verordnung schrijven van je nieuwe opname. Tussendoor moet je dan op één van de twee computer de laatste labwaarden achterhalen en bloed voor nieuw onderzoek versturen en vooral regelmatige bloedgasjes (een analyse-apparaat op de afdeling) uitvoeren omdat we puur kalium hebben lopen (kan ernstige hartritmestoornissen veroorzaken) en de beademing voornamelijk bij veranderingen regelmatig gecontroleerd moet worden.
Om 14.00u komt dan de late dienst, die tot 23.45u duurt. Je krijgt weer een overdracht van de dagdienst, patiëntgebonden en dus circa één uur durend. Een goede overdracht is het halve werk. De dagdienst is dan nog tot 16.30u aanwezig, of indien nodig nog iets langer. In de 2,5 uur overlap neemt de avonddienst de nieuwe patiënten op, en kan de dagdienst de laatste dingen nog regelen. Onhandig is natuurlijk wel, dat je om 14u in principe moet kunnen overdragen. En dat terwijl je eigenlijk pas rond 9u bent begonnen met je visite en to-do-lijstje. Als avonddienst herhaal je wat de dagdienst voor je gedaan heeft, en ga je verder met de dingen die op het programma staan, zoals bv ook sedativa (narcosemiddelen) en catecholaminen (bloeddrukondersteuning) reduceren. Soms ga je met een kind naar de MRI/CTscan (bijna 10 minuten lopen met bed) of naar de operatiekamer (2 minuutjes, maar voordat je alles transportklaar gemaakt hebt… - dat doet de verpleegkundige, maar een grove controle of er wel zuurstof uit de zuurstoffles komt en de ballon om te beademen het eigenlijk wel doet hoort natuurlijk altijd). De nachtdienst herhaalt wederom alles en typt de nieuwe Verordnung, schrijft de overplaatsingsbrieven en houdt een scoringssysteem bij van elke patiënt.
En dit is globaal een rustige werkdag op de IC. Zonder patiënten die acuut verslechteren. Zonder acute opname die ergens tussengepropt moet worden. Zonder lichtstijve pupillen en acute scan. Zonder besprekingen met meerdere subspecialismen. Zonder dagspiegelcurve. Zonder dialyse. Zonder het plaatsen van ascitesdrainages. Zonder opnieuw intuberen (heb ik nog niet gedaan op de afdeling). Zonder CVC plaatsen. Maar met een urinecatheter leggen. Met een arterielijn plaatsen. Met pleuravocht echoën en puncteren. Met nog ergens in het allerlaatste bloedvat een infuus leggen. En met narcose geven bij een geplande bronchoskopie of andere kleine ingreep.

ANDER LEVEN IN HANNOVER
Mijn excuses voor de medische teint van dit verhaal. Hopelijk was bovenstaande ook voor de andere lezers een beetje te begrijpen.
Wat ik hier verder nog zo’n beetje uitspook? Niet zo veel nog.
Vrijdags (als ik dagdienst heb) volleybal ik in het vrije uur. En, het gaat!! Ik moet alleen geen ballen met mijn linkerarm opvangen en zeker niet blokkend met beide armen naar beneden slaan, want dat doet zeer. Maar verder lukt het en hebben we een leuk groepje. Drie of vier mannelijke (waarschijnlijk oud heren 1) volleyballers, waardoor ik de eerste dag ook meteen blauwrode onderarmen met puntbloedinkjes had en nog 2 meiden van ongeveer mijn leeftijd. En dan lekker 3 tegen 3 partijtje doen anderhalf uur lang.
Maandags ga ik naar Rock ’n Roll und Akrobatik. Ik dacht ook voordat ik er geweest was, jaja, acrobatiek is vast voor de gevorderden. Nee hoor, voor iedereen. Het nieuwe cursusseizoen is weer begonnen en ik had natuurlijk meteen de eerste les gemist (zie volgende hoofdalinea). Op internet stond dat je sportkleding mee moest nemen, dus dan doe je dat. Inderdaad, iedereen in sportoutfit. Eerst met z’n allen warmlopen, inclusief hakkenbillen, knieheffen en armzwaaien. Huh, Rock en Roll les… Vervolgens de basispas herhalen, de anderen dan he. Voor mij was ie nieuw. En eerlijk gezegd was ik in die anderhalf uur niet bij machte het me eigen te maken.. Nou ja, dan maar gewoon een beetje huppen enzo. Om het drama nog completer te maken, had ik natuurlijk ook een nieuwe danspartner, hij was er vorige week ook niet bij. Zijn ritmegevoel was nog net ietsje slechter dan dat van mij. Maar, de acrobatiek konden we wel!! Ja, niet op de maat natuurlijk :) en al helemaal niet in de dans geïmplementeerd. Maar, de dame springt de staande heer in de schoot, de man werpt vervolgens de dame de lucht in, welke dan vederlicht op beide voetjes landt. Mijn man was dan wel ietsje kleiner dan ik (lees: ik hing ongeveer in zijn hals, want springen kan ik wel), maar omhoogwerpen kon ie wel. Inmiddels zijn mijn heupen niet zo blauwrood meer. Ja, en elegant landen is natuurlijk mijn specialiteit, helemaal op handbalschoenen :). Ze hebben aan het einde van de les nog even voorgedaan wat ze vorige week geleerd hebben (ik had avonddienst) en wat ik er morgen dus ook nog even bij moet leren. Ach, eitje…

BEZOEK HIER
En verder, was ik natuurlijk jarig!!!
Gezellig bezoek uit Nederland gehad. Klasien en Jenneke kwamen vrijdags. Zaterdag lekker door de stad gezworven en wat spelletjes gedaan. Tip: als je naar een uitgebreid Frühstücksbuffet gaat waar je van 10.30 tot 14.00u mag zitten en zoveel mag eten en drinken als je wilt, zorgt dan dat je ter vertering een spelletje meegenomen hebt. Zondag kwamen Harald Jan en Marjolijn met hun hond Twirre en een lading Nederlandse booschappen op bestelling. Heerlijk gekletst, een korte wandeling gemaakt, lekker gegeten en toen ben ik mee terug gereden naar Eelde. Ik was namelijk maandag en dinsdag toch vrij. Thuis even rondje bij-iedereen-langs, opa en oma, kraamvisite Willemiek, enz gedaan en dinsdag weer terug. ’s Avonds een boel collegae op de stoep, gezellig! Zelfs mijn baas was op verjaardagsvisite gekomen, en ook de artsen en verpleegkundigen waren goed vertegenwoordigd. Beide coassistenten stonden ook met een plant voor de deur. Klopt ook, ik had iedereen uitgenodigd. Taart zat, en net genoeg Sekt in huis. Want koffie of thee hoefde niemand. Leuke mensen :).
Ellen kwam het weekend erop, en samen hebben we de Herrenhäuser Gärten bewonderd en een rondje stad gefietst. Heerlijk weer was het hier namelijk.
Nu helaas niet meer, en dat terwijl ik oproepdienst heb, de hele week. Hopen dat het net zulk mooi weer wordt als laatst, tijdens mijn verkenningsfietstochtjes al veel mooie hoekjes gezien. Ik kan dus eigenlijk niet weg hier, maar alle bezoek is welkom!!