Nieuw leven in Hannover!!

Hannover, Duitsland. Klinkt niet zo ver, maar is zeker een grote stap. Ik ben namelijk verhuisd naar Hannover!
Sinds februari woon ik hier in die Heimat. Helaas is het in Nijmegen niet gelukt om een opleidingsplaats kindergeneeskunde te veroveren. Dan kun je nogmaals meesolliciteren of in alle universitaire centra in Nederland solliciteren en hopen op een plekje. Andere mogelijkheid is het buitenland. De opleider in Nijmegen kende de kinderintensivist in Hannover. Telefoonnummer gekregen en gebeld. ‚Of Herr Doktor al wat uit Nijmegen gehoord had?’ ‚Nee, ohw, nou ja, ik ben Joke en wil graag bij u komen werken, als dat kan’. Dan moest ik maar even langskomen. In december in de trein naar Hannover gestapt en ‚gesolliciteerd’. Een infuuscursus meegedaan en een dag meegelopen op de afdeling. En, de opleidingsplaats kindergeneeskunde gekregen!!! Toen begon het gedoe: veel papieren invullen en langs de bedrijfsarts. Mijn bloedonderzoek (lever/nierfunctie, bloedgehalte, bloedsuiker, infectieziekten, alle kinderziekten-afweerstoffen) en urine-onderzoek (gek genoeg geen blaasontsteking zonder klachten :)) was allemaal prima en bij het lichamelijk onderzoek heeft de bedrijfsarts me goedgekeurd (nee, gewoon regelmatige hartslag, jaja, normaal een bigeminie, maar nu vast even niet ;)). En nee, MRSA of TBC (besmettelijke ziekten waarop je in Nederland gecontroleerd wordt wanneer je uit een buitenlands ziekenhuis komt) controleren ze niet.

Begin februari was het eindelijk rond en ben ik verhuisd. Met mijn ouders in een stampvolle gehuurde verhuisbus naar Hannover geglibberd. Mijn nieuwe woning volgepakt en ingericht. Een keuken moest nog in elkaar gebouwd worden, maar Ikea-dingen zijn ja simpel ;). Ging eigenlijk allemaal heel voortvarend, totdat de kraan aangesloten moest worden. Ten eerste moet je zelf op de een of andere manier een gat in het werkblad maken (achteraf bleken daar speciale Ikea gatenboorders voor te bestaan, die een collega van mij had (vooral tegen iedereen zeggen dat je nog geen kraan in je keuken hebt, dan komt er vanzelf iemand met een oplossing)). Jammer genoeg moest ik nog wel een kraan met flexibele slangen regelen, want de starre buizen konden geen bochtje aan. Uiteindelijk gelukt.

Ach, of er nog andere problemen waren? Je kunt beter vragen 'wat ging wel in een keer goed?'. Dat is een korter lijstje namelijk.
Kort samengevat: kraan paste niet - nieuwe kraan zoeken; wasmachine-afvoer-aansluiting lek - gerepareerd via huiseigenaar en tot die tijd in bad laten aflopen; keukenkastje paste niet - gat erin gezaagd met/door m‘n vader; SIMkaart gekocht - vergeten te activeren in winkel dus weer terug; internetpakket gekocht - zat geen kabel bij en werd uiteindelijk niet nageleverd, maar heb na veel bellen een nieuw pakket gekregen; gordijnenrails ophangen - soms geen gat in de muur te boren (heb zelfs een boor kapotgebrand) en soms ineens een supergroot gat in de muur (weer dichtgeplamuurd); nieuw bed gekocht – twee keer betaald omdat het leek alsof mijn Nederlandse bankpas niet geaccepteerd werd, maar blijkbaar toch functioneerde; de levering van het bed uitgesteld werd omdat ze mijn matrassen per ongeluk (of expres) aan een andere klant verkocht hadden en vervolgens een zelf-in-elkaar-te-bouwen-lattenbodem geleverd werd waarbij een latje miste zodat ik die rottige 10 km weer heen-en-weer moest fietsen om na veel gedoe een latje uit het magazijn mee te krijgen. Om niet te spreken van me aanmelden bij de gemeente (wachttijd ca 1 uur); aanmelden bij het buitenlandersgebeuren waarvoor ik een pasfoto nodig had die uiteraard thuis lag, dus even 30 minuten heen-en-weer fietsen in de sneeuw (tussen heel veel Turken, Oosteuropeanen, Aziaten op klapstoeltjes in de gang wachten tot je eindelijk geroepen wordt). Alleen bij de Duitse artsenregistratie heb ik met charmant meepraten me van 'alles muss unbedingt auf Deutsch übersetzt sein' gered.

Genoeg drama.
Het leven in Hannover is begonnen. De inwerkperiode is bijna voorbij. Na 5 weken dagdienst, 1 week avonddienst en een week nachtdienst, ben ik zowaar nuttig.
Het duurde wel even. Alles is nieuw. Nieuwe ziektebeelden, nieuwe beademingsapparaten, nieuwe hartlongmachines, nieuwe narcosemiddelen, nieuwe pijnmedicatie, nieuwe meetparameters in en aan de patienten, nieuw computersysteem, nieuwe bloedformulieren, nieuwe afkortingen, het plaatsen van centrale lijnen, arterielijnen, pleuradrainages (vocht bij de longen), intuberen (tube in luchtpijp om te beademen). Nieuwe collega’s, nieuwe taal, alles is nieuw.
Maar, inmiddels durf ik ook aan de beademingsknopjes te draaien en flinke doseringen narcosemiddelen te geven. Kan ik alleen een pleuradrainage plaatsen en met de echo pleuravocht en ascites (vocht in de buik) opsporen. Hoef ik niet meer continu te vragen of te wachten tot iemand met me meekijkt of het wel goed komt. Werkt het computersysteem niet meer zo tegen als eerst. Kan ik waarschijnlijk zelfs slapend een beademingsmachine opbouwen (uiteraard artsentaak ?!?). Weet ik dat de bloedbuisjes hier anders gekleurd zijn dan in Nijmegen en stuur ik het juiste buisje met het juiste formulier mee. Weet ik wie eigenlijk de Oberarzt is, wie de arts-assistent, wie verpleegkundige en wie de schoonmaakster (iedereen heeft hetzelfde blauwe pakje aan (staat mij beeldschoon ;))). Let ik ook op de centraalveneuze druk. Ken ik de doseringen catecholaminen (bloeddruk en circulatie-ondersteunende middelen) uit mijn hoofd (maar weet ik nog niet precies wanneer je nou welke moet beginnen). En alle andere medicijnnamen staan bijna in mijn boekje nu. Oftewel, de adaptatie lukt behoorlijk. Eerlijk gezegd is een vers geopereerd kind terug op de afdeling onder je hoede nemen nog niet zo simpel. Klinkt altijd zo makkelijk in een overplaatsingsbrief van de IC: stabiele situatie (staat in een brief niet wat je daarvoor hebt moeten doen).
De collega’s zijn superaardig en leggen veel uit. Eindelijk weer wat mannelijk schoon :). De verpleegkundigen zijn ook zeer vriendelijk en vooral een enorme steun voor mij. Zij weten gelukkig wel wat je moet doen als een kind tegen de beademing in gaat ademen (ik nu dus ook). Gezellige sfeer, geen hiërarchie. Alleen de Überchef wordt natuurlijk gesietzt (met u aangesproken), verder eigenlijk bijna niet.

En buiten het ziekenhuis. Hele aardige buren boven me. Helaas wel met driejarig zoontje dat om 6.15u opstaat en dan boven mijn hoofd heen en weer begint te rennen (niet echt geluidsdicht geïsoleerd huis). Gelukkig moet ik ook om 6.30u opstaan als ik vroege dienst heb, maar na avonddienst is het wel wat vervelend. Ik heb nog een logeerkamer, dus volgende keer duik ik denk ik in dat bed.
Denk dat het regelmatig barbecuen op het balkon wordt, en ik krijg ze ook wel zover om spelletjes te spelen volgens mij. Met de collega’s heb ik, behalve twee verjaardagen in de kroeg vieren, nog niks buiten het ziekenhuis gedaan. Maar dat komt wel hoop ik.

De universiteit hier heeft gratis sporten voor alle medewerkers. Goede zaak!! Tot nu toe heb ik het alleen tot in het aquajog-zwembad gehaald. Dat is hier namelijk de gang door en hoppa zo het warme revalidatiezwembad in. Beetje jammer dat ik veel armdingen niet kan met die belabberde linkerschouder van me en ik bovendien niet zo’n goed onderwater-evenwichts-gevoel heb. Je moet namelijk op zo’n drijfplankje staan en met je andere voet een schuimrubberspaghettiding met fietsbeweging ronddraaien met je been. En dat alles zonder dat de drijvende dingen omhoog floepen en tegen iemand anders’ hoofd knallen. Tsja, dat is te hoog gegrepen voor mij, kneusje van de groep. Maar wel leuk om te doen. De tweede keer overigens waren er nog wat nieuwe jongedames, met type bikini: flapje voor de tepel en de rest touwtje, echte aquajogging outfit dus. Deze kregen de volle aandacht van onze 60-jarige aquarobics leraar met tips voor beginners. Zoals bv niet op dat stomme plankje staan, maar gewoon op de grond, want anders is het veel te moeilijk. ‚En als je het plankje zo houdt, is het veel minder zwaar’. Had ie mij ook wel even mogen vertellen. Na ja, alles gut.

Kortom, veel nieuwe indrukken bij onze oosterburen.
Volgende keer: wat zo opvalt, die Unterschiede!