Vogels in alle soorten en maten

Vanaf Tulum zijn we doorgereden naar Cobá, en daar lekker gegeten, redelijk geslapen en ijskoud gedoucht. Die veerbedden hoeft voor mij niet zo, maar helaas hadden ze geen andere matrassen. De ruïnes van Cobá aanschouwd, bontgekleurde vogels en vlinders in het bos bewonderd en een legioen mieren aan het werk gezien. Ze hergroepeerden zich voortdurend, maar bleven in colonne en rijen van ca 5-10 mieren breed rondbanjeren. Intrigerend! Helaas geen toekan gespot, moesten er wel ergens zitten.

In onze rough guide stond dat er vlakbij ook een apenreservaat was. Nou, die 6 km werd 26 km, maar gelukkig zaten we in een auto. Continu gaten ontwijken op de weg, maar heelhuids aangekomen. Entree betaald en geen gids meegenomen, die apen konden we zelf ook wel vinden. Dachten we. Bij het meertje linksaf geslagen, toen rechts, daarna links en toen leek het me wel verstandig om deze continu-splitsende junglepaadjes te markeren, zodat we ook dezelfde dag de way-out konden terugvinden. Mooie pijlen op de kruispunten gelegd en toen gehoopt dat niemand ze mee zou nemen. Niet dat we er andere mensen gezien hebben hoor. Uiteindelijk kwamen we een groep met gids tegen, die hadden zojuist spinapen gezien. Wij die kant op, geen aap te bekennen. Na een uur toch maar teruggegaan, wat een desillusie. Wel wonderschone vogels gezien, maar geen apen. Weer op het hoofdpad wilde een jochie van 12 ons wel even voor 20 pesos naar de apen brengen. Prima!! Dus, hoppa, weer de jungle in. Werkelijk 100000 rondjes gelopen (1,5 u) en nog geen aap gespot. Ze waren volgens hem ergens van geschrokken en verder de jungle ingetrokken. Ohja. Wel nog een kalkoenachtige gezien trouwens, en opengebroken nootjes… Tsja, jammer. Maar, we moesten toen toch echt door naar Valladolid. Daar alle wegomleidingen gevolgd en uiteindelijk een hostel gevonden om te slapen. Niet op de dameskamer (open gat in het dak zonder ramen waar het keihard waaide, exact boven het vrije stapelbed), maar in de warme mixed-room. Ik heb als een roos geslapen, Klasien had last van de snurkende mannen. Wel een beetje jammer dat de douche ’s ochtends nog koud was.

Hoppa naar Chichén Itzá, de gigantische Mayatempels. Een drie-uur-durende rondleiding gehad met onze lifters Carlos uit Colombia en Erika uit Finland, en nog twee backpackers. Bere-interessant. De Mayas waren erg intelligent. Hun kalender werd uitgelegd: 18 maanden van 20 dagen, 365 dagen in een jaar, en alle getallen waren gesymboliseerd in de grote Kukulkantempel die het centrum van dit complex is. Wow!! Als de zon in een bepaalde stand staat kun je als het ware een schaduw-lichtslang over de treden zien kruipen. De offercenote werd getoond, de pratende mensen op de gegraveerde muren, de schedels, en het zwerkbalveld ;). Duurde 5 dagen zo’n potje! Vervolgens bij de stalletjes een mooie ketting (jaja, tuurlijk) gekocht. Werd ons nog aangeroepen ‘something for your ex-boyfriend’, waar je allemaal geen cadeautje voor kunt kopen! Ik kon Klasien ruilen voor een heel zilverstandje, maar heb haar toch maar gehouden. Iedereen dacht dat ik uit Spanje kwam en kreeg dus alles voor de Mexicaanse prijs (ca 30% ten opzichte van Amerikaanse-toeristen-prijs). Mooi!!
Onze heenlifters hebben we achtergelaten en wij zijn doorgereden naar Rio Lagartos, een groot natuurgebied in het noordelijkste puntje van schiereiland Yucatán.

Daar kwamen we tegen het donker aan, en toen was het even zoeken naar een slaapplaats. We vonden een hotel, waar het echtpaar toevallig net buiten liep. De bedden gecheckt (niet weer veren in het matras…) en toch maar verdergezocht naar de tip uit de rough guide. Slecht idee, bleek later. Het hotelletje gevonden en ik liep per ongeluk de kamer van een Mexicaans gezinnetje binnen. Hij was visser, en zij was met hun zoontje langsgekomen als vakantie. De eigenaresse woonde een paar straten verderop. Maar ze kon ons wel even brengen. Klasien de auto uit, moeder en zoon mee de auto in. Inderdaad, vlakbij. Meisje opgehaald en de kamer bekeken. Hmm, zelfde matras als dat andere hotel, maar dan kleiner. Maar ja, daar moesten we binnen 20 minuten terugzijn, anders zouden ze naar hun eigen huis gegaan zijn. Helaas, te laat. Dit dus maar genomen. Eerst eens even eten. Maar, waar? Alles was dicht, behalve de straatstalletjes. Zag er verrukkelijk uit, die kip-empanadas, maar extreem niet-vegetarisch. Drie keer het hele dorpje doorgewandeld tot we bij een restaurant kwamen waar de mensen net de keukendeur op slot deden. Of we echt niet nog iets vegetarisch konden krijgen? Desnoods om mee te nemen? Dat kon wel. Klasien kreeg rauwe groenten en een quesadilla, niet echt het lekkerste ooit gegeten. Maar het was eten. Ik heb de kipempanadas en een kippensoepje in de buurtsuper verorberd, lekker! In de wachttijd bij de keuken een tour voor de volgende ochtend geregeld, bij Gabriel, via Restaurant Isla Contoy. Na een waardeloos nachtje zaten we om 7.30u op de boot. Een verschrikkelijk goede keuze!!! Gabriel nam ruim de tijd, we zijn 3,5u onderweg geweest. Visarenden, witte reigers, blauwe reigers, tijgerreigers, driekleursreigers, roerdompen, aalscholvers, pelikanen, flamingo’s, ibissen, noem een vogel en we hebben ze gezien. Van heel dichtbij! Gezellig in het bootje foto’s maken en van het uitzicht genieten. Nog een flinke krokodil gezien, maar die poseerde niet. Bij de parmantige flamingo’s de boot uit, over een modderprutje gewandeld. De witte modder was goed voor de huid. Dus ik mijn armen en benen ingesmeerd, het zwart-witte monster. De zoutpannen aangedaan, nog een cenote gezien en vele meeuwen gespot. De pelikanen konden we wel even vangen, vond Gabriel. Visje van wat vissers gekregen en hoppa, pelikaan de boot ingesleurd. Even aaien, kusje geven, en zij kreeg haar vis (en stikte er haast in, onhandig beest). Dit was zeker de moeite waard om hier helemaal naartoe te rijden!

Snel alles weer in de auto gekieperd en naar Cancún gereden, we hadden immers een auto-inlever-deadline. Geheel naar Mexicaanse gebruiken deze met een halfuurtje overschreden. Maar, geen enkel probleem, en of we echt niet mee dansen wilden vanavond. Mmm, nee, vroeg op bed lag meer in de planning. Lekker in ons 5-persoonsbed in Cancún gecrasht en onze laatste dag aan het strand doorgebracht. Eindelijk mooi weer en toch nog een beetje bruin geworden. Hagelwitte hotels, knalblauwe oceaan en grijze wolkjes aan de lucht. (ook Sven, oh ;)) bijzonder. Overigens was onze vakantie weer perfect getimed. Een koudefront teisterde Mexico en in het noorden liep iedereen in dikke winterjassen, sjaals en mutsen, en waren de scholen zelfs dicht. Zo fris was het bij ons nu ook weer niet, een rokje met hemdje kon prima, maar toch. Nog even lekker genoten in het warme Mexico, voordat ik weer aan het werk ga.

Per 8 februari kan ik eindelijk beginnen in Hannover, Duitsland (hoezo, gründlich?!?). Daar heb ik een opleidingsplaats tot kinderarts, te beginnen op de kinder-IC. Een woning heb ik al, net verhuisd. Nieuwe stad, nieuwe mensen, nieuwe baan en een nieuwe afdeling. Heb er ontzettend veel zin in!