Let's cruise!! -strafbankjes

6.00u vertrek richting boot. Eerst een kleine 5 uurtjes in de bus naar Chongqing en daar vervolgens tot 20.00u rondlopen voordat we ons luxe cruise-schip konden betreden. Gelukkig hadden we even tijd, want het heeft serieus zo’n 2 uur gekost om een treinkaartje voor Andrea te kopen. Maar, dan heb je ook wat. Daarna werd het hoog tijd om de echte Sichuanse hotpot te proberen. Een specialiteit van de provincie. Ringelt er bij enkele mensen al een belletje? Sichuan, dat is die loeischerpe saus bij de Chinees.
Dus, in een kleine ruimte met plastic stoeltjes en supergrote woks vol met hete olie en nog hetere pepers op de plastic tafeltjes, namen we plaats. Een niet te lezen menukaart, maar dit keer zat er een andere gast in het etablissement die Engels sprak! Dus, paddestoelen en vis. En wat voor vis!! In stukjes gehakte vis, met alleen de ingewanden verwjiderd. In de hotpot gedrapeerd met mijn stokjes en wachten maar. 10 minuutjes later was het klaar. Lekker hoor! Nog even door een (niet zo heel erg) scherpe saus halen en voorzichtig eten. Niet gestikt in de ruggengraat of de kop van het beestje, alles goedgegaan. Nadien kregen we Chinese thee en kwam die jongen bij ons zitten. Geen woord Engels, maar inmiddels begreep ik ze al behoorlijk. Ik kwam uit Nederland, ja, tulpen. En voetbal. Rrrrrrrrrrrrrrrrrrr, daar kwamen ze weer. Een hele batterij aan Nederlandse voetballers kon ook deze Chinees zo opdreunen, hahaha. Echt overal!! Van Basten, Gullit, Van Nistelrooy, Robben, Koeman, Davids, Cruyff, en ga zo maar door. En wij moesten ook door, op naar onze cruise.
Aan de pier lagen de meest luxurieuze cruiseschepen, maar wij hadden niet de Victoria 1, 2 of drie. Wij hadden een Chinese tekens-boot. Oei, dat beloofde weinig goeds. We kregen de sleutel van onze twee-klas-cabine in de hand en stonden toen oog in oog met twee stapelbedden, van het type plank. Wel hadden we een normale wc en niet zo’n gat in de grond waar je het water onder je kont door ziet stromen. Gelukkig maar, want ik had namelijk diarree. Die busreis van 4,5 uur de ochtend was een behoorlijke overwinning geweest, maar er pruttelde nog vanalles. Voor de mensen die een uitvoerige beschrijving wensen met betrekking tot de consistentie, de frequentie, de kwantiteit, de kleur, menging en/of andere zaken (Bart? Klasien?), laat maar weten.

De boot. We hadden een prachtige zaal met mooie oude stoelen om de 5e verdieping, waar ’s avonds werd ge-entertaind en de gehele dag werd gekaraoked. Een onwetende Chinees deed mij een verzoek tot karaoke. Een geluk voor de boot dat ik de liedjes niet kende (als het nu ‘op een onbewoond eiland’ of ‘de vlieger’ of ‘I will always love you’ sopraan-Joke :D was geweest) en geen Chinese tekens kan lezen. Wel moest je trouwens een extra kaartje kopen voor om je nek, om op de 5e verdieping te mogen komen en op het dek te mogen zitten. In plastic tuinstoeltjes wel te verstaan. Lekker, met een biertje in de hand, bijna over de (niet-Chinese hoogte) reling vliegend door de niets-ontziende, alles-verschrikkende ongelofeloos-vibrerende scheepshoorn (waar ik blijkbaar recht voor zat). Pfff...
Als een echte Kate WinSlet door de wind weggeblazen in de three gorges. De boot voer van Chongqing naar Yichang, over de Yangzi rivier. Volgend jaar wordt er een dam gebouwd en komt het water tot een hoogte van 175 meter. 1,5 miljoen mensen moeten dan verhuizen, anders komen ze onder water te wonen. Waarom? Ter irrigatie en ook voor de energie-voorziening. De Little Three Gorges, een zijarm, zal dan compleet verdwijnen.
Op de boot waren Andrea en ik, samen met de Australische Terry de enige westerlingen, de enige niet-Chinezen. Dus, heel wat bekijks hadden we.
Mijn uitstapje met Terry op de three little gorges was dan ook hilarisch! De grootste bezichtiging was IK. Het complete politiecorps (17 agenten en een hoofdman) is één voor één met mij op de foto gegaan. En toen moest de rest van het kleine houten bootje met rieten koepeldakje natuurlijk ook. Als ik 5 yen per foto had gevraagd, had ik een gratis MP3-speler gehad. Wat een lol, die Chinezen die zich verdringen en bijna met zwemvest en al uit de boot kukelen om met mij op de foto te gaan.
Terug op onze exclusieve boot met plastic stoeltjes op het dek een instant noodle soup naar binnen gevorkt en naar een Chinese show. Nou ja, dat was niet direct het hoogtepunt van de trip, maar wel geinig. Me laten verleiden tot het kopen van sieraden (goh?), wederom honderdduizend traptreden op en af gelopen en nog even moeizaam gecommuniceerd met onze kamergenoten, moeder en zoon.
De laatste dag verdween de zon en werd het frisjes, dus was het uit met in de zon chillen. Met behulp van een Maleisisch echtpaar konden vele vragen over ons beantwoorden worden. En over onze medereizigers natuurlijk ook. Bleken allemaal zakenlui, artsen, ziekenhuismanagers enz te zijn. Hoezo, upperclass Chinezen. Ach, ben tenslotte ook dokter (arts assistent niet in opleiding…)
Maar, upperclass of uit de goot, spugen en smakken doen ze allemaal! Het blauwe tapijt zat dan ook vol sputumvlekken. Ben benieuwd of ze ook gebruik gemaakt hebben van ‘de kapper’ (posters met dame in lingerie en een kamernummer erbij).
Had ik al vermeld dat ik om op te gaan in de menigte, niet zo heerlijk slaap op de strafbank-bedjes en dus weer Chineze oogjes (zie reisverhalen Argentinië) gekweekt heb?
En wisten jullie dat het meest complexe Chinese teken 84 streepjes heeft? En dat er in de binnenlanden van China door niet-schone naalden en bloeddonatie vele mensen AIDS gekregen hebben? En dat Chinezen echt supervriendelijk en behulpzaam zijn? Maar dat ze alleen “Hello” kunnen zeggen? En dat ze dit dus ook allemaal (echt ALLEMAAL) doen? Dat zijdewormen en geroosterde kippenhartjes best lekker zijn? Ook duizendpoten lekker knapperig zijn?
En dat onze boot een ‘Crow room’ had? En de tempel een ‘forbiding Buulding’? En de three gorges volgens de brochure ‘fanpastic’ zijn? Heb me echt bescheurd om alle foute Engelse onderschriften (vast een Duitser die dat vertaald heeft ;)).
Onderweg nog een heerlijk maal met de Maleisiërs, Terry en Andrea genuttigd en toen op de bus naar Wuhan. Weer 4,5 uurtjes, zucht. Snel geïnstalleerd in het hostel, een extra ‘matras’ (zo’n geel schuimrubber dingetje van 2 cm dikte waar je met je vinger al tot de bodem drukt, kun je nagaan wat er gebeurd als ik er op ga liggen) van een leeg bed geconfisceerd en slapen. 5.00u wekker. En toen ik douchen wou, je raad het reeds, stond ik te krijsen van de kou…Kut, geen heet water. Nou ja, dan maar zo naar de bus naar het vliegveld. Aldaar de juiste incheck-balie vinden, ook geen makkelijk klusje. Er stond 8 op het bord, maar dat was het in elk geval niet. Vragen. Nummer 12, nee hoor, die mensen gingen naar Hongkong (vast ook leuk). Iemand anders vragen, nummer 18. Bestond helemaal niet. Terug naar die kerel van China Southern Airlines, oh nee, het was nummer 12-16. Zucht, ’t is dat ik het grappig vind dat echt alles zo veel moeite kost als mensen je niet begrijpen, maar anders…Ticket laten zien en rugzakje door de scan. Water? Oja, shit, snel even fles leegzuipen. Terug erdoorheen. Rugzaksearch. Tools? Nee, schrik, oja, toch, mijn zakmes (die ik voor mijn verjaardag gekregen heb, die mooie) zat nog in mijn dagrugzak. Shit!! Dacht, kan altijd proberen duidelijk te maken of ik die aan de stewardess mag geven en dan in Beijing weer terug kan krijgen. En ja hoor, na wat geregel en (weer) veel papierwerk en bonnetjes, mocht dat! Gelukkig! Door de steward in een VIP-busje naar het vliegtuig geescorteerd en 2 uur later in Beijing weer uitgestapt. Naar het hostel. Nu wel even douchen en op zoek naar Sun Qin, die ergens in het centrum een of ander event aan het organiseren was. Kostte veel moeite, maar gelukt! Ineens stond ik bij haar, een oude bekende van de Kraneweg in Groningen. Hahaha, supergrappig. Maar, wat minder grappig was, was dat ze niet eens 15 minuutjes weg mocht om even koffie te drinken. Klotebaas. Dan maar even mee naar haar werk, en daar stond ik dan tussen de modellen en jongensbands van China (Russische modellen, blond en lekker goedkoop). Qin organiseert evenementen, en die avond hadden ze de lancering van een nieuw product van Estee Lauder. Wat een gedoe zeg!! En ik op mijn sportschoentjes en fleecejackje er tussen. Nou ja, dan maar alleen verder. Op naar de Silk Market, die giga-inkoophal met echt ALLES! Onderweg liep ik langs een brillenzaak. Kon altijd even kijken. 30 minuten later liep ik met een bonnetje de deur uit, 2,5 uur later zou de bril klaar zijn. Prima!!
Eerst alleen ‘big size’ inslaan en later gezellig met Yang. Tussendoor weer een lekkernij verorberd en op sterkte continueren. De aanhouder wint, zeker weten goede deals gesloten (en een minder goede, maar ja). Aan het einde van de avond uitgeput terug naar het hostel. Nieuwe aanwinsten inpakken en mijn bed in duiken. Helaas toen pas het smsje gelezen van Han Tao die in de organisatie van de Olympische Spelen zit, ook een Chinese vriend vanuit Groningen. Hij kon ’s avonds wel afspreken. Jammer, te laat. Nou ja, er blijft toch nog genoeg over om een volgende keer in China te doen!!
China, daar waar de mensen ongelofelijk vriendelijk zijn maar geen Engels spreken. Ze allemaal smakken en rochelen en spugen, maar wel heerlijk eten hebben. Het land met vele landschappen, maar grote verschillen tussen stad en land. Flatscreens op elk gebouw boven de hutongs waar 100 mensen één wc (gat) in de straat delen. Olympische Spelen gekte. Plankharde bedden. Als ze het zelf niet weten, lopen ze op een drafje naar iemand die misschien wel kan helpen. Gastvrijheid en behulpzaamheid, China!!