Motorbike, Hué en maatgesneden pak

De motorbike-tour was fantastisch!!!! We zijn in Ninh Binh begonnen, en hebben daar via het hotel een gids ‘genomen’ waarmee we twee dagen op pad zijn gegaan. Than de gids op zijn echte motor, ik achterop en Andi op een (opgevoerde) scooter erachteraan. Het duurde wel even voor ik kon genieten van de wind langs mijn haren en de zon op mijn schouders, want we reden wel 40 tot 60 km/h met een eierschaaltje op ons hoofd, en hemdje en korte broek aan. En aangezien het verkeer niet het bestgeregelde onderdeel van de Vietnamese samenleving is, waren de stukken in de stad toch een tikje spannend. Maar eenmaal uit de drukte was het heerlijk! De rijstvelden flitsen links aan ons voorbij, rechts de ananasplantages, een stukje verder het donkere en lichte rietsuiker, na een jaar bijna klaar om geoogst te worden. De sawa’s waren ook bijna oogstbereid, de rijstkorrels groeien al in de toppen. De bananen waren net van de palmbomen afgesneden op de plantages en de maiskolven weerkaatsten de zon.
We zijn van Ninh Binh eerst langs het Nationaal Park Cuc Phuong gereden. Daar kregen we een korte rondleiding in het Primate Rescue Center. Helaas zaten de apen in (grote) kooien met weinig speelgoed, te wachten tot de volgende voerronde voorbij zou komen. Een tegenvaller.
Maar, daar wilden we ook helemaal niet naartoe, wij wilden naar Pu Luong. Een landelijk gebied met nog weinig toerisme. De andere (eco)toeristen die per motor of auto (bustours bestaan (nog) niet) richting Pu Luong gaan, hebben we niet gezien. Alleen wij twee niet-Vietnamesen liepen er rond. Eerst wel een hele dag gereden en een behoorlijk zere kont gekregen. Het laatste stuk nog net op tijd hippe ponchos gekocht, het bleef natuurlijk regenseizoen :). De buffels en ossen werkten op het land, en af en toe kwam ons een kar tegemoet waarop ingekorfde dikke varkens lagen, wachtend op de verkoop. Levend in een mand gedrukt die net 1 cm groter was dan de varkens, zodat de koper ziet wat hij krijgt en waarvoor hij betaald. De laatste 6 km hebben we in het rustige landschap gewandeld, de ene foto na de andere gemaakt. De kinderen huppelden ons tegemoet, Sin chao (hello) zwaaiend. Aan het einde van een fikse bergop-wandeling kwamen we in onze homestay aan, bij een Vietnamese familie thuis. Eerst in het ijskoude bergwater dat in een riviertje langsstroomde en hier en daar als waterval naar beneden stortte. Douchen in een buitenhuisje, plassen op een sta-wc en toen het huis in. Ze hadden een gigantische woning, helemaal leeg. Op circa 2 meter hoge palen gemaakt, zodat het huis geen fundering nodig heeft, en in de regentijd het water onder de huizen doorstroomt. In het droge seizoen heb je een groot stuk opbergruimte en schaduw onder de woning, ideaal. Ons werd op de grond een heerlijke maaltijd voorgeschoteld, en toen werden de gordijnen langs lijntjes opgehangen waarachter de matrassen neergelegd werden. Niet echt comfortabel voor mijn slanke heupjes, maar toch een beetje geslapen.
De volgende ochtend weer een flink stuk gewandeld met Than voorop, met zijn lange vrouwennagels. Reden: de vrouwen vinden het mooi en kunnen het zelf niet zo lang krijgen, daarom heeft Than gigalange (echt 2 cm) nagels. We liepen weer langs de grote waterraden, die ter irrigatie gebruikt worden. De bamboe-pijpen verdelen het water over de landbouwvelden. Dynamo’s hangen onder de waterval voor stroom, en overal wordt buiten gekookt. Daarvoor is het ook warm genoeg, 35 graden met een hoge luchtvochtigheid. Misschien ook beter als het dak van palmbladeren gemaakt is. Papayabomen staan in elke tuin, en overal wandelen varkentjes, eenden en kippen rond. Teruggereden naar Ninh Binh: kilometerstand 310 km!!!
Douchen in het hotel en dezelfde avond met de nachtbus naar Hué, de oude keizerstad. Hier was ik met Janneke al geweest. We hebben de Citadel uit 1803 bezichtigd, Hué was vroeger de hoofdstad van Vietnam. Om de hitte een beetje te ontlopen, hebben we bij de kapper pauze gehouden. Andi’s 10-dagen-baard werd niet zachtzinnig verwijderd. Zonder schuim werden de haren er min of meer uitgetrokken. Maar, daar lag hij wel lekker op een bed met zijn hoofd in de wasbak. Ik heb ook meteen maar mijn haren laten bijknippen (2 euro), en kreeg de krullen ingevlochten op het hoofd.
In Hué hebben we nog lekker door de stad geslenterd. Overal “winkelfietsjes”, volgepakt met hoeden, kippen, eenden, heerlijk fruit, of ter levend-varken-transport gebruikt. De vrouwen vegen continu de straat schoon, en op elke stoep ontstaat ’s middags een kroegje op van die kleine krukjes. De meesten overigens met ventilatoren om de hitte weg te blazen.
Motors, brommers en scooters scheuren door elkaar heen, met 3 tot 5 personen erop. Slechts één keer hebben we een mini-ongelukje gezien. In principe regeert het recht van de waaghals, iedereen rijdt door, sommigen met een luidere toeter. In Hué en Hanoi zijn er ontelbare hotels, wij hebben niet begrepen hoe die allemaal letterlijk naast elkaar kunnen bestaan. Maar zo werkt het in Vietnam, op elke markt en in elke wijk, zitten alle tassenwinkels naast elkaar, liggen de zonnenbrillenwinkels deur-aan-deur, hebben de schoenenverkopers hun directe concurrent op 2 meter afstand.
Het zuiden van Vietnam was, hoe ik het in herinnering had. Zeer vriendelijke, hulpvaardige mensen. De vrouwen helemaal ingepakt op straat, met slechts de ogen nog onbedekt, want een witte huid is hier het schoonheidsideaal. Blankmakende huidcrème heeft elk ministalletje te koop. Overal zijn souvenirs te koop, ook deze zijn op de markten categorisch ingedeeld. Best handig ;).
Vanuit Hué hebben we een dagtour naar de Demilitary Zone gemaakt, het voormalig scheidingsgebied tussen noord- en zuid-Vietnam. Meer dan 20 jaren is er tussen het communistische noorden en het door Amerika ondersteunde kapitalistische (corrupte) zuiden gevochten. De noordelijke leider Ho Chi Minh heeft uiteindelijk in 1975 gewonnen, maar toen waren er al veel te veel slachtoffers gevallen. Het Napalm en Agent Orange hebben meerdere generaties aangetast, en de psychische gevolgen hebben een levenslange nasleep gehad. In de DMZ hebben 300 mensen meer dan 5 jaren onder de grond in tunnels geleefd, op 26 meter diepte. De bommen van de Amerikanen hebben slechts enkele malen het 40 km lange, handgegravene stelsel geraakt. Waterbronnen waren er, een schooltje, een vergaderzaal, een wc, een klein ziekenhuisje, en tussendoor konden de mensen boven de grond eten verbouwen. Ook hier was ik al geweest, maar wederom was ik ongelooflijk onder de indruk van de verschrikkelijke verhalen van de Vietnam Oorlog. Overigens was onze gids ervan overtuigd dat de moord op Kennedy met Vietnam te maken heeft.
Terug in Hué hebben we nog een nacht in ons heerlijk zachte bed geslapen, een verademing!! Even weer wennen aan hoe het thuis is. Een laatste bustocht naar Danang, en een middagje op het strand. Dachten we, maar het regende toen we aankwamen. Uiteindelijk op Vietnameze tijden naar het strand gegaan, namelijk van 16.00-18.00h. Tussen 8 en 16 uur zie je geen enkele Vietnamees op het strand, veel te heet. Lekker in het warme water rondgedobberd en afsluitend bij een restaurant zonder engelse kaart gegeten. Wat gerechten van andere tafels aangewezen als bestelling. Dat was een foutje, want het ene bleek ‘varken extra scherp’ te zijn. Pffoe, behoorlijk pittig. Het andere vis/zeevruchtgerecht was gelukkig een goed keuze. Voor het zwemmen hebben we ons, terwijl de lucht opklaarde, allebei een pak laten aanmeten. Om 13u met handen en voeten besteld, en de volgende ochtend om 5.00u zou het bij ons hotel geleverd worden. En ja hoor, om 5.00u zaten wij met onze slaapoogjes in de lobby, en een van de aardige dames kwam op haar brommertje aangetuft. Ze hadden de hele nacht doorgewerkt en het pak afgekregen. Moest ook, want wij zouden om 7.00u naar het vliegveld vertrekken om naar Hanoi te vliegen en later die avond weer naar Duitsland te vliegen. Andi’s pak was prachtig, mijne iets te ruim. Geen punt, even een half uurtje vermaakt en daar kwam een als-gegoten-jasje aan. Mooi! In Hanoi de laatste souvenirs ingeslagen en van een Vietnamese massage genoten voordat we 12 uurtjes teruggevlogen zijn. Nog even 2 uur trein van Frankfurt naar Hannover, en meteen de volgende ochtend om 8.00u weer als arts-assistent op de kindergastroenterologie aan het werk. Andi had ook een volle drumlesdag, gelukkig geen concert. We hebben genoten van (elkaar en van) Vietnam!!!